Toυ ΤΑΚΗ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ
«Αλληλεγγύη σε όλους». «Ενα τραγούδι για την ειρήνη». Ποιοι είναι αυτοί οι «όλοι»; Οσοι χάνουν τις πόλεις τους, όσοι χάνουν τους δικούς τους, όσοι ξεριζώνονται; Ή μήπως αυτό το «όλοι» περιλαμβάνει και όσους καταστρέφουν τις πόλεις των άλλων «όλων», σκοτώνουν τους ανθρώπους τους και τους οδηγούν στον ξεριζωμό;
Η πιο ανώδυνη εκδοχή είναι πως όλ’ αυτά δεν είναι τίποτε άλλο από περίτρανες κενολογίες, λέξεις παντός καιρού, φιλικές στον χρήστη διότι τον απαλλάσσουν από την υποχρέωση της απόφασης. Ο «άνθρωπος», η «ειρήνη» είναι καλά πράγματα. Κι αυτοί είναι με το καλό. Η λιγότερο ανώδυνη εκδοχή είναι πως όλ’ αυτά συνιστούν το προκάλυμμα της υποκρισίας. Θέλουν κάτι να πουν, δεν τολμούν να το πουν ανοιχτά και το κρύβουν στο περίβλημα της υποκρισίας. Η υποκρισία της κενολογίας. Σε βοηθάει να ξεγλιστρήσεις από τις περιστάσεις, απ’ την πραγματικότητα.
Πραγματικότητα είναι η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία. Κι όσοι προσπαθούν να ξεγλιστρήσουν απ’ αυτήν αναζητούν καταφύγιο στη στέγη της υποκρισίας.
Ενδιαφέρουν περισσότερο αυτοί απ’ όσους έχουν επαγγελματική σχέση, κρυφή ή φανερή, με τον ολοκληρωτισμό του Πούτιν. Διότι αυτοί δημιουργούν τις προϋποθέσεις για να δράσουν οι επαγγελματίες. Κι αυτοί αποκαλύπτουν μια ασθένεια που ταλαιπωρεί τον δημόσιο λόγο και ευθύνεται για πολλές, αν όχι τις περισσότερες αναπηρίες του. Είναι ο εθισμός στην υποκρισία.
Καλλιτέχνες, πανεπιστημιακοί, διανοούμενοι, συνάδελφοι συγγραφείς και δημοσιογράφοι. Ολοι αυτοί που δεκαετίες τώρα μάς έχουν συνηθίσει να παρεμβαίνουν σε όλα και για όλα. Από το Κυπριακό, τον Οτσαλάν, τις τιμές των αγροτικών προϊόντων, τις καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών, τη συμφωνία των Πρεσπών, τον λιμό της Αιθιοπίας, το «μαύρο» στην ΕΡΤ. Και τώρα δυσκολεύονται να πουν μια λέξη αλληλεγγύης για την Ουκρανία – με τιμητικές εξαιρέσεις τον Σαββόπουλο, τον Πορτοκάλογλου και τον Δρογώση.
Πόθεν ο εθισμός στην υποκρισία;
Η Ελλάδα μετά το 1974 δεν έχει βρεθεί αντιμέτωπη με πραγματική απειλή. Αν όμως κάποιος κάνει τον κόπο να απογράψει τις συναυλίες, τις συλλογές υπογραφών και τη μεγαλοστομία των δημόσιων παρεμβάσεων σε όλες αυτές τις δεκαετίες, θα πίστευε πως η Ελλάδα, το «ανάδελφον Εθνος», ζει σ’ έναν κόσμο εχθρικό που απεργάζεται τον αφανισμό της.
Τα περισσότερα απ’ αυτά ήσαν ανύπαρκτα προβλήματα που τα διόγκωναν υποκριτικά όσοι έχουν ανάγκη από δημόσιο λόγο για να αποδείξουν τη χρησιμότητά τους.
Οταν δικάζεις τον Κλίντον στην πλατεία Συντάγματος, δίνεις ρεσιτάλ υποκρισίας.
Η «αλληλεγγύη σε όλους» είναι το σύμπτωμα.
Ο εθισμός στην υποκρισία είναι...
η ασθένεια που ακυρώνει κάθε δυνατότητα ουσιαστικού δημόσιου διαλόγου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου