Οι ειδικοί δεν συμφωνούν με την κυβέρνηση.
Πριν από τις γιορτές, οι ειδικοί ήθελαν lockdown. Η κυβέρνηση, όχι.
Μετά τις γιορτές, οι ειδικοί ήθελαν τα σχολεία κλειστά. Η κυβέρνηση, πάλι όχι.
Με αυτά τα σχήματα ισοπεδώνεται η πολύπλευρη και διαρκώς εκκρεμής αντιπαράθεση που οδηγεί κάθε φορά στη λήψη των υγειονομικών αποφάσεων. Δεν πρόκειται κυριολεκτικά για υγειονομική «πολιτική». Δεν υπάρχει το στέρεο έδαφος που θα επέτρεπε τη χάραξη τέτοιας πολιτικής. Συχνά αυτό που μοιάζει με αντίφαση ή παλινωδία είναι απλώς η ανάγκη να προσαρμοστεί κανείς στον ρου του ιού.
Πίσω από τις εύκολες ομαδοποιήσεις, οι ειδικοί δεν συμφωνούν ούτε με τους ειδικούς. Μέχρι και ο μετρίως προσεκτικός τηλεθεατής είναι πλέον σε θέση να προβλέψει ποιος από τους επιδημιολόγους με δημόσιο λόγο θα εμφανιστεί στατιστικά άτεγκτος, συνομιλώντας με προς επιπέδωση καμπύλες. Μέχρι και ο αλλεργικός στην τηλε-λοιμωξιολογία ξέρει ποιος ειδικός έχει την τάση να κοιτάει τις ίδιες καμπύλες, βλέποντας τις ψυχικές και κοινωνικές παρενέργειες στις ζωές των «δεδομένων».
Πίσω από τα σχήματα, ούτε οι υπουργοί συμφωνούν με τους υπουργούς. Αυτός που κρατάει κάθε φορά το χαρτοφυλάκιο της Υγείας προτιμά να κλείσουν τα σχολεία, προκειμένου να λειτουργούν με μεγαλύτερη ασφάλεια τα νοσοκομεία. Κι εκείνη που κρατάει το χαρτοφυλάκιο της Παιδείας αναλαμβάνει πιο εύκολα το υγειονομικό ρίσκο της λειτουργίας των σχολείων.
Ποιος απ’ όλους έχει δίκιο;
Ο λοιμωξιολόγος που φοβάται για την «πυρκαγιά» που μπορεί να ξεσπάσει όταν εκατοντάδες χιλιάδες μαθητές θα αρχίσουν πάλι να συγχρωτίζονται στις αίθουσες; Ή ο παιδοψυχίατρος που βρίσκεται ήδη κλινικά αντιμέτωπος με τα τραύματα της προηγούμενης καραντίνας – τραύματα που σημαδεύουν μάλλον τους γονείς παρά τα παιδιά;
Ποιος λογαριάζει με σωστά κριτήρια;
Ο κυβερνητικός παράγοντας που αναγνωρίζει τον κίνδυνο να νεκρώσει το σύμπαν αν στις απουσίες λόγω ασθενείας προστεθούν οι απουσίες από «άδειες ειδικού σκοπού» για τη φύλαξη των τέκνων; Ή ο άλλος που πάντοτε ανησυχεί μήπως βρεθεί να απολογείται επειδή δεν συνεμορφώθη προς τις αυστηρότερες από τις γνωμοδοτήσεις;
Δεν χρειάζεται να συνεχίσει κανείς να πλέκει ζευγάρια αντιθέτων για να συνειδητοποιήσει ότι στην πανδημία δεν υπάρχει σωστό – λάθος. Υπάρχει μόνο ζύγισμα θεμιτών υποθέσεων.
Ούτε χρειαζόταν κανείς σημειολογική κατάρτιση για να διακρίνει στην προχθεσινή συνέντευξη Τύπου για την επαναλειτουργία των σχολείων πόσο δύσκολη ήταν η στάθμιση που είχε προηγηθεί. Αρκούσε το ενθουσιώδες ύφος της Κεραμέως δίπλα στο γραφειοκρατικό μάγκωμα του υπουργού Υγείας.
Μέσα σε αυτό το μάγμα ηθικής και επιστημονικής ρευστότητας, το μόνο «δεδομένο» από το οποίο μπορεί κάπως να πιαστεί κανείς είναι προπανδημικής –και μεταπανδημικής– ισχύος:
Τα σχολεία κλείνουν αφότου έχουν κλείσει όλα.
Πολιτεία είναι, πρώτον, οι ζωές. Και, δεύτερον, τα σχολεία της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου