Οσο κωμικός ήταν ως υπουργός ο αρθογράφος, τόσο εξαιρετικό είναι το άρθρο του...
Του Γιάννη Πανούση
Καθηγητή Εγκληματολογίας, πρώην υπουργού Προστασίας του Πολίτη
Όλοι οι αφέντες μοιάζουνε στα έργα και στη χάρη
Δ. Πιστικός, Οι Αχαιοί στη Ρώμη
Τί άραγε θα μπορούσε να σημαίνει ο κομματοϊός;
Τρεις τουλάχιστον εκδοχές/παραλλαγές μπορώ να σκεφτώ:
1. Ο ιός που μπαίνει στο σώμα και στο πνεύμα όποιου εγγράφεται σ’ ένα κόμμα (π.χ πειθαρχία, δέος για τον Αρχηγό, πίστη και υπακοή στο Ιερατείο)
2. Ο ιός που προσβάλλει πολλές φορές κάποιο κόμμα (π.χ η σοσιαλπασοκίτιδα που εισέβαλε στο σώμα του ΣΥΡΙΖΑ)
3. Ο (υ)ιός του Αρχηγού που θέλει σώνει και καλά να στεφτεί κι αυτός αρχηγός του κόμματος (π.χ Παπανδρεϊσμός x 3)
Καθώς οι παραπάνω "ιοί" εξαπλώνονται και διαχέονται πολύ εύκολα, διαπιστώνουμε πολλές κι ενδιαφέρουσες αντι-δράσεις.
Στην πρώτη περίπτωση, ορισμένοι-κανονικοί κατά τα άλλα-άνθρωποι (εμ)ποτίζονται τόσο πολύ στα νάματα της μόνης αλήθειας και γίνονται φανατικοί σε βαθμό μη-αναγνώρισής τους. Εμβόλιο ή αντίδοτο χορηγείται όταν το κόμμα πάει χάλια, οπότε μερικοί μπολιάζονται με άλλους κομματικούς "ορούς αληθείας".
Στη δεύτερη περίπτωση, κόμματα που έχουν ηττηθεί σε εκλογικές αναμετρήσεις αναζητούν ομογάλακτες μεταγγίσεις αριστερά-δεξιά, άκριτα κι ασυλλόγιστα, με άμεση συνέπεια την αλλοίωση των ομάδων ιδεολογικού αίματος του αρχικού φορέα και την εισροή μικροβίων. Εμβόλιο ή αντίδοτο υπάρχει αλλά κοστίζει σε ψήφους και σε κυβερνησιμότητα (οπότε καλύτερα μολυσμένο παρά καθαρό αίμα;)
Στην τρίτη περίπτωση μοιάζει ορισμένα κόμματα να ανήκουν στις "ευπαθείς ομάδες" κινδύνου για προσβολή από ιούς οικογενειοκρατίας, με αποτέλεσμα ν’ αλλάζουν απλώς το μικρό όνομα του Αρχηγού. Εμβόλιο και αντίδοτο κατά του (υ)ιού μπορεί να έχουν θεραπευτικές ιδιότητες μόνον αν το κόμμα αποφασίσει να λειτουργήσει δημοκρατικά και με διαφάνεια.
Απ’ όλα τα παραπάνω συμπτώματα προκύπτει...
ένα αιματολογικό κι όχι ηθικό-πολιτικό πλεονέκτημα, αφού η μεν λοίμωξη μπορεί να περάσει με μία ισχυρή αντιβίωση αλλά τα κομματικά αιμοσφαίρια πολύ δύσκολα θα πετύχουν αναίμακτη μη-χειρουργική επιβίωση.
Παραφράζοντας τη γνωστή παροιμία:
"Το κόμμα-νοσοκομείο νά’ναι καλά
και υπό ανάρρωση ασθενείς βρίσκουμε παντού και πάντοτε"
ΥΓ. Παρακαλούμε μέχρι το τέλος της επιδημίας (ή και ανοσίας) να τεθούν σε κατ’οίκον περιορισμό οι έμποροι γνώσης και επιστήμης, οι έμποροι θαυμάτων και οι έμποροι εξουσίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου