"Κόμμα = Ομάς ανθρώπων, ειδότων ν' αναγιγνώσκωσι και ν' αρθογραφώσιν εχόντων χείρας και πόδας υγιείς, αλλά μισούντων πάσαν εργασίαν, οίτινες ενούμενοι υπο ένα οιονδήποτε αρχηγόν, ζητούσι ν' αναβιβάσωσιν αυτόν δια παντός μέσου εις την έδραν πρωθυπουργού, ίνα παρέχη αυτοίς τα μέσα να ζώσι χωρίς να σκάπτωσι"
Εμμανουήλ Ροΐδης , Έλληνας πεζογράφος και κριτικός (1836-1904)


ΔΙΕΘΝΗ ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΑ ΣΟΥΡΓΕΛΑ - ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΣΟΥΡΓΕΛΟΚΑΘΑΡΜΑΤΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Welcome to the Poisoned Chalice

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ
Γράφει ο Χρίστος Χ. Λιάπης MD, MSc, PhD
Ιατρός – Διδάκτωρ Παν/μίου Αθηνών
emai:chliapis@yahoo.gr
Twitter: @Chris_Liapis


H υπερδραστηριότητα και η μη προσοχή στη λεπτομέρεια αποτελούν τα τρία βασικά χαρακτηριστικά του “Συνδρόμου της Ύβρεως”, μιας επίκτητης αλλαγής στην προσωπικότητα ορισμένων ηγετών που προκαλείται από την έκθεσή τους σε περιβάλλοντα εξουσίας, αναγνώρισης, επιτυχίας και μεγάλης δημοσιότητας.  


Η αλλαγή αυτή δεν είναι μόνιμη, αλλά ενδέχεται να αποδράμει, όταν ο πολιτικός απομακρύνεται από την εξουσία.


Ελπίζω, τα χρόνια που μεσολάβησαν εκτός πολιτικής, να έχουν επαναφέρει το μέτρο και τη σωφροσύνη στην πολιτική συμπεριφορά και στην κρίση του κ. Βαρουφάκη. Βγήκα και μίλησα δημόσια, το 2015, για την “υβριστική ανικανότητα” (hubristic incompetence) του κ. Βαρουφάκη, γιατί πίστευα πως από τις αλαζονικές του στάσεις, αποφάσεις και επιλογές κινδύνευε η χώρα μου.

Γιατί, όπως αναφέρει χαρακτηριστικά ο θεμελιωτής του “Συνδρόμου της Ύβρεως”, Λόρδος Όουεν, πρώην Υπουργός Εξωτερικών της Μεγάλης Βρετανίας και συνάδελφος Ψυχίατρος, με τον οποίο έχουμε συνεργαστεί ερευνητικά και συγγραφικά, “οι κακές αποφάσεις και η ανικανότητα, διαβρώνουν την ίδια την ουσία της αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας”.


Τότε, αρκετοί από τον χώρο της Ψυχιατρικής είχανε διαφωνήσει μαζί μου, παρουσιάζοντας τη δημόσια τοποθέτησή μου ως προσπάθεια ψυχιατρικοποίησης της πολιτικής μας ζωής. Ορισμένοι από αυτούς βρέθηκαν, τόσο το 2015, ή και αργότερα, στα ψηφοδέλτια άλλων κομμάτων. Δεν μετανιώνω, γιατί ότι έκανα τότε το έκανα στοχεύοντας στην προστασία του δημοσίου συμφέροντος και όχι για να εξαργυρώσω οφέλη εκλογικής αναγνωρισιμότητας ή συμμετοχής μου σε κάποιο ψηφοδέλτιο. Μιλούσα ως ευαισθητοποιημένοςπολίτης, απέναντι σε μια αλαζονικώς επιπόλαια εξουσίακαι όχι ως διαγιγνώσκων ιατρός, με την ιατρική μου ιδιότητα -όμως- να με ακολουθεί αναπόσπαστα, καθότι δεν υπήρξα ούτε σκοπεύω να γίνω επαγγελματίας πολιτικός ή κάτι άλλο εκτός από γιατρός. Αυτόν τον δρόμο έμαθα και αυτόν πορεύομαι. Έναν δρόμο αξιών, ήθους και προσφοράς. Τοποθετήθηκα με τον τρόπο που τοποθετήθηκα, απέναντι στον κ. Βαρουφάκη, γιατί όπως είπε και ο Αμερικανός δημοσιογράφος Γουόλτερ Λίπμαν, “Η νέκρωση του πολιτεύματος είναι η νόσος των δημοκρατικών κρατών”.


Στο κεφάλαιο που γράψαμε μαζί με τον Λόρδο Όουεν και τον Καθηγητή μου στο Πανεπιστήμιο του Tufts της Βοστώνης, Nassir Ghaemi, με τίτλο, “H Ψυχοπαθολογία της Εξουσίας”, στο Βιβλίο των αγγλικών εκδόσεων Palgrave Macmillan, “H Τοξίκωση της Εξουσίας”, ξεκινάμε με το απόφθεγμα του Πιττακού του Μυτιληναίου, “Αρχή άνδρα δείκνυσι”.

Αυτή η ρήση είναι που θα αναδείξει ή θα καταδείξει σε βάθος χρόνου την ορθότητα των επιλογών του λαού αλλά και του κάθε πολιτικού που με την εμπιστοσύνη του πρώτου αναλαμβάνει το αξίωμα, αλλά και την ευθύνη του Βουλευτή, του Υπουργού ή του Πρωθυπουργού


Ακριβώς πριν έναν χρόνο, εν μέσω μιας πρωτοφανούς ακολουθίας κυβερνητικών αστοχιών, διαπραγματευτικών παραλογισμών και ανερυθρίαστων πολιτικών ψευδών, είχα σπεύσει να αποδώσω με άρθρο μου στον κ. Βαρουφάκη τους πολιτικούς προσδιοριστές της «Υβριστικής Ανικανότητας» (Hubristic Incompetence) και των υπολοίπων φαινομενολογικών χαρακτηριστικών που ο πρώην Υπουργός Εξωτερικών της μεγάλης Βρετανίας, Λόρδος Ντέιβιντ Όουεν είχε περιγράψει ως «Σύνδρομο της Υβρεως», μη διστάζοντας να το αποδώσει σε πολιτκές προσωπικότητες της Γηραιάς Αλβιώνος, αλλά και του παγκόσμιου πολιτικού στερεώματος, αγγίζοντας τα ηγετικά διαμετρήματα της Μάργκαρετ Θάτσερ και του Τόνυ Μπλερ (που επίσης έρχεται ξανά στο αρνητικό προσκήνιο της επικαιρότητας, λόγω της Εξεταστικής Επιτροπής του Βρετανικού Κοινοβουλίου, για την εισβολή στο ΙΡΑΚ).


Τότε, μαζί με τη δυναμική υποστήριξη όλων των συμφωνούντων με την προσέγγισή μου, είχα δεχτεί και τη σφοδρή κριτική των διαφωνούντων. Μια κριτική εν μέρει δικαιολογημένη, καθώς η παράθεση συμπεριφορικών προσδιοριστών και όρων δεν είναι απόλυτα συμβατή με τον δημόσιο πολιτικό λόγο, ιδιαίτερα όταν κινείται στα ασαφή και αλληλοεπικαλυπτόμενα όρια της Ύβρεως και του Ναρκισσισμού. Πάνω σε αυτή τη δεοντολογική θεώρηση πραγματοποίησα και εγώ την αυτοκριτική μου. Εξάλλου, η επιστημονική τεκμηρίωση του «Συνδρόμου της Ύβρεως», τόσο στη θεμελιακή βάση των Πολιτικών Επιστημών, όσο και στο δεοντολογικώς αυστηρά δυσπρόσιτο και –ίσως και δικαίως αφιλόξενο για τέτοιες προσεγγίσεις- επιστημονικό έδαφος της Ψυχιατρικής έχει ακόμη πολύ δρόμο μπροστά της.


Υπήρξε όμως και μια άλλη κριτική, εμπαθής και υστερόβουλη, δανεισθείσα το επιστημονικοπολιτικώς συγκεχυμένο πρόσημο των ιδεολογικών αγκυλώσεων και στρατεύσεων ή της άγρας επαμφοτεριζόντων κομματικών ωφελημάτων επικοινωνιακής και πολιτικής εξαργύρωσης.

Όλα αυτά, όμως, είναι ήσσονος σημασίας συγκρινόμενα με το επιπλέον κόστος οικονομικής καταστροφής και κοινωνικής αποσάθρωσης που κλήθηκε και καλείται να επωμιστεί η ήδη καθημαγμένη από τη μνημονιακή λιτότητα πατρίδα μας, λόγω της «αδεια-πραγμάτευσης Βαρουφάκη».


Έτσι φτάσαμε να αποκαλύπτονται οι “ιδέες παρακολούθησης” με τα κινητά τηλέφωνα που κρύβονταν στα ψυγεία των ξενοδοχείων, από τους εξυφαίνοντες το περιβόητο Plan X ή Plan B, για την έξοδό μας από το Ευρώ, κ.κ.Γιάν(ν)η Βαρουφάκη και τον άτυπο σύμβουλό του James Galbraith.


Για το τοξικό μείγμα πολιτικού ερασιτεχνισμού και δηλητηριώδους “μαρξιστικο- μαθηματικο-φιλοσοφικού” (κατά περιγραφή του τελευταίου) οιηματικού πυρήνα της συνύπαρξής τους και της εναλλακτικής προτάσεώς τους, είχα εγκαίρως αρθρογραφήσει, πάλι, ήδη από τον Απρίλιο του 2015. Δυστυχώς δεν ήμουν όσο επικριτικός θα έπρεπε.


Δυστυχώς, γιατί το φαρμάκι από το “δηλητηριασμένο δισκοπότηρο” (όπως τιτλοδοτεί στα Αγγλικά το καινούριο του βιβλίο ο James Galbraith) της αλαζονικής δραπραγμάτευσης Βαρουφάκη και των συνεργατών του, το ήπιε μέχρι την τελευταία του σταγόνα η χώρα μας, μπροστά στις ουρές των ΑΤΜ του περασμένου καλοκαιριού. Για να έρθει στη συνέχεια ο πρώην Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας και να ξαναγεμίσει το πικρό ποτήρι με βαρύτερους μνημονιακούς φόρους και επικείμενους “κόφτες”.


Βεβαίως, αναγνωρίζουμε πως κατά τα περασμένα μνημονιακά χρόνια, οι πολίτες δεν εγεύοντο μέλι, ούτε τον ηδύγευστο οίνο της πάλαι ποτέ νεοελληνικής μας ευμάρειας, αλλά αυτό δεν σήμαινε πως έπερεπε να δοκιμάσουμε και το όξος της βαρουφακικής διαπραγματευτικής ανικανότητας, ούτε τη χολή της παρωπιδικής αυτολατρείας των “Ουάου” του πρώην Υπουργού Οικονομικών.


Ενός π. Υπουργού, ο οποίος συμπαρέσυρε έναν ολόκληρο λαό στο χείλος της απόλυτης οικονομικής, κοινωνικής, πολιτικής και νομισματικής καταστροφής, μέσα από μια πρωτοφανή ακολουθία αστοχιών και λανθασμένων υποκειμενικών βεβαιοτήτων, η οποία εικονογραφείται κωμικοτραγικά στο επίσης προσφάτως εκδοθέν, κόμικ με πρωταγωνιστή τον κ. Βαρουφάκη, υπό τον ευήχως παραστατικό τίτλο “WOW” (Ουάου)…


Κρίμα, λοιπόν, για τη χώρα μας που είχε στο τιμόνι της οικονομίας της, την πιο κρίσιμη στιγμή της μεταπολεμικής ιστορίας της, αυτό το μείγμα γραφικότητας, ανικανότητας και ακκισμού “εσόπριζομένου τη εικόνι ως ετέρα διαλέγεσθαι”.


Και φυσικά...


 Mea Culpa, Mea Culpa Grandissima, Mea Maxima Culpa που έναν χρόνο πριν απέδωσα στον κ. Βαρουφάκη το “Σύνδρομο της Υβρεως”, αντί να μιλήσω ανοικτά και απλά για την πολιτική του ακαταλληλότητα και επικινδυνότητα.

Δεν υπάρχουν σχόλια: