ΚΟΙΝΩΝΙΑ - ΑΝΘΡΩΠΟΣ: Εκείνο που δεν περιμένεις

Του ΟΔΥΣΣΕΑ ΙΩΑΝΝΟΥ

Υπάρχει μία σοφή ρήση που λέει πως δύο πράγματα είναι σίγουρο πως θα συμβούν. Ο θάνατος και εκείνο που δεν περιμένεις. 

Υπάρχουν πολλά που φοβόμαστε, ορισμένα τα σκεφτόμαστε πολύ συχνά αλλά πάντα κάτι γίνεται και έρχονται όταν τα έχουμε ξεχάσει. Για παράδειγμα, σε μία σεισμογενή χώρα και ζώντας στην Αττική ανάμεσα σε ενεργά ρήγματα, όσοι έχουμε ζήσει τους δύο προηγούμενους σεισμούς, έχουμε πάντα την ανησυχία, ή μάλλον είχαμε πάντα την ανησυχία, γιατί η ζωή δεν σε αφήνει να κολλάς στους παλιούς σου φόβους, γεννάει καινούργιους. Ποιος από εμάς φοβόταν έναν σεισμό λίγο πριν γίνει; Σχεδόν κανένας, δεν μπορείς να ζεις έτσι.

Ολα τα μεγάλα κατάγματά μας δεν τα περιμέναμε, κοιτούσαμε αλλού. Για ορισμένα ίσως και να υπήρχε το περιθώριο να προνοήσουμε, να έχουμε κάπως προετοιμαστεί για να διαχειριστούμε το χτύπημα, για άλλα ό,τι και να κάνεις η τύχη είναι ο μοναδικός κυβερνήτης.

Ο ίδιος «νόμος» βέβαια ισχύει και για τα ευχάριστα, όχι μόνο για τα δυσάρεστα, αλλά για κάποιον λόγο τα ευχάριστα θεωρούμε ότι μας άξιζαν ενώ τα άλλα είναι άδικα. Ισως πάλι έχει να κάνει και με τον χρόνο. Μια ζωή καταστρέφεται εύκολα σε ένα λεπτό αλλά δεν φτιάχνει σχεδόν ποτέ σε ένα μόνο λεπτό.

Αν συνυπολογίσουμε και το γεγονός πως το κακό συνήθως είναι οριστικό και αμετάκλητο ενώ το καλό είναι πρόσκαιρο και δεν σου παρέχει καμία ασφάλεια σε βάθος χρόνου, καταλαβαίνουμε ότι το μακροπρόθεσμο σχέδιο δεν είναι καθόλου υπέρ μας.

Και σου μένει ο μόνος δρόμος, να κερδίζεις το κάθε σου λεπτό. Να νικάς κάθε στιγμή που περνάει. Σαν για πάντα.  

Κουβαλώντας όμως ανθρώπους πια, έχοντας στο μυαλό πολύ βαριά νοιαξίματα, δίνεις περισσότερη σημασία στην πρόληψη. Από την προηγούμενη εβδομάδα, θέλω να μάθω αν τα σχολεία των παιδιών μου είναι σε κτίρια που θα συμπεριφερθούν όπως πρέπει στον επόμενο σεισμό.

Να το μάθω και να το ξεχάσω. Δεν μπορείς να έχεις μόνιμα τη μοβ κορδέλα του φόβου περασμένη στα μάτια. Ετσι κι αλλιώς όσο εσύ θα φοβάσαι αυτό, εκείνο που θα συμβεί θα είναι το άλλο, που έχεις ξεχάσει…

Είναι μέρες που νομίζεις πως είσαι παίχτης σε ηλεκτρονικό παιχνίδι. Ενα πλασματάκι που πρέπει να περάσει από μικρά ναρκοπέδια για να κερδίσει πίστα. Κάποιες νάρκες είναι φανερές, άλλες κρυφές. Αναπτύσσεις την επιδεξιότητά σου να αποφύγεις τις φανερές και ελπίζεις στην τύχη για τις κρυφές.

Δεν θα μάθουμε ποτέ από τι γλιτώσαμε χθες. Ούτε εγώ αλλά ούτε κι εσύ που δεν ξέρω το όνομά σου και πέρασα είκοσι πόντους δίπλα σου με το αμάξι γιατί έψαχνα τον αναπτήρα και αφαιρέθηκα. Εξαιτίας μιας θηριώδους ανευθυνότητάς μου, παραλίγο να γίνω εκείνο που δεν περίμενες, το σχεδόν σίγουρο.

Αν δηλαδή προσθέσουμε στις παραμέτρους του παιχνιδιού και την πιθανότητα να είμαστε εμείς η νάρκη για κάποιον παίχτη, καταλήγουμε πως...

 η καθημερινότητά μας μπορεί να είναι εν αγνοία μας τόσο επικίνδυνα συναρπαστική που το «Casa de papel» είναι παιδικό πρόγραμμα με καρτούν.