Του ΗΛΙΑ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
«Πολιτική εστιν η κυριωτάτη των επιστημών τα καλά και τα δίκαια σκοπούμενη»
«Πολιτική εστιν η κυριωτάτη των επιστημών τα καλά και τα δίκαια σκοπούμενη»
Αριστοτέλης
Στις μέρες μας η επικαιρότητα επαναφέρει με έντονο τρόπο στο προσκήνιο το θέμα της πολιτικής και θέτει ερωτήματα σχετικά την ουσία, τους σκοπούς, τους φορείς (κόμματα ηγέτες….), την αναγκαιότητα, το περιεχόμενο και το μέλλον αυτής.
Στις μέρες μας η επικαιρότητα επαναφέρει με έντονο τρόπο στο προσκήνιο το θέμα της πολιτικής και θέτει ερωτήματα σχετικά την ουσία, τους σκοπούς, τους φορείς (κόμματα ηγέτες….), την αναγκαιότητα, το περιεχόμενο και το μέλλον αυτής.
Η πολιτική ως «η τέχνη του εφικτού» κατά τον Μπίσμαρκ ταυτίζεται στις μέρες μας περισσότερο με τον ρεαλισμό και την αποτελεσματική διαχείριση των κοινωνικών προβλημάτων (οικονομία, καθημερινότητα, θέσπιση νόμων…) και λιγότερο με το φανταστικό στοιχείο (οράματα, ουτοπίες, το ευκταίον…).
Στην ανέξοδη καταστροφολογία, στους αφελείς μεσσιανισμούς, στο δημαγωγικό λαϊκισμό και σε όσους πιστεύουν πως η ηθική και η πολιτική έπαψαν να είναι έννοιες συζυγείς μπορούμε να αντιτάξουμε κάποιες βασικές αρχές, κανόνες της σύγχρονης πολιτικής και να διαψεύσουμε όλους εκείνους που προοικονομούν το "τέλος της πολιτικής".
Δεν είμαστε ελεύθεροι να επιλέξουμε αυτό που μας συμβαίνει, αλλά είμαστε ελεύθεροι να απαντήσουμε σε αυτό που μας συμβαίνει με τον ένα ή άλλο τρόπο.
Να είμαστε πρόθυμοι να αντιμετωπίσουμε τα δεδομένα της πραγματικότητας, ακόμη κι αν αρχικά μας ενοχλούν, αντί να τα αρνούμαστε ή να αντιμαχόμαστε την ύπαρξή τους συνεχώς…
Όταν η πραγματικότητα μας ξεπερνά δεν έχει νόημα να επιβραδύνουμε την πορεία της αλλά να επιταχύνουμε εμείς το βηματισμό μας.
Πολιτική δεν είναι μόνον η τέχνη του εφικτού αλλά και ο τρόπος να βλέπεις, τα πράγματα διαφορετικά ή να δίνεις στο όραμα-όνειρο τον αναγκαίο ρεαλισμό.
Σύγχρονος - προοδευτικός πολιτικός δεν είναι αυτός που επενδύει στις ανθρώπινες επιθυμίες αλλά αυτός που ορθολογικοποιεί τις ανθρώπινες προσδοκίες.
Ο πολιτικός ορθολογισμός προάγει την αυτοδυναμία της σκέψης απέναντι στο θυμικό που πολλές .φορές παραμορφώνει την πραγματικότητα.
Ο πολιτικός λαϊκισμός θωπεύει τις ανθρώπινες αδυναμίες, παραμορφώνει την αλήθεια, εμποδίζει την αυτογνωσία και υποδουλώνει τη σκέψη σε ανορθολογικές θέσεις.
Στην πολιτική πράξη συμπεριφορά πρέπει να αποδεχτούμε το αξίωμα πως «ό,τι είναι λογικό είναι και αληθινό».
Κυρίαρχο αξίωμα, της πολιτικής είναι πώς η εξυπηρέτηση του κοινωνικού, συμφέροντος υπερέχει οντολογικά και αξιολογικά από την προσωπική προβολή και τη διακονία του κομματικού συμφέροντος.
Στην προσπάθειά μας για υπέρβαση της κρίσης αντίπαλοί μας δεν είναι οι διαφορετικές θέσεις αλλά η απουσία θέσεων.
Η κοινωνική δικαιοσύνη δεν είναι ένα θολό όραμα ή ένα φιλοσοφικό κατασκεύασμα αλλά μια αναγκαία πολιτική που στοχεύει στην παροχή ίσων ευκαιριών σε όλους οδηγός μας η θέση: «από τον καθένα σύμφωνα με τις δυ-νατότητές του, στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες» (Μάρξ)
Πολλοί, βέβαια, διατείνονται, πως η «διάσωση» της πολιτικής δεν είναι μία προσωπική υπόθεση αλλά έργο συλλογικό.
Ωστόσο, κάποιοι άλλοι προβάλλουν η άλλη θέση:
«Είναι αλήθεια πως ένας άνθρωπος μόνος του δεν μπορεί να αλλάξει την πορεία του κόσμου. Αν δεν νιώθει, όμως, σε όλη του τη ζωή την άγρια απελπισία που εξεγείρεται εναντίον αυτής της αλήθειας, δεν θα μπορέσει να κάνει ποτέ εκείνο το απειροελάχιστο, ασήμαντο, μάταιο, ατελέσφορο καλό που είναι σε θέση να κάνει»
(Μαξ Χορκχάιμερ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου