Του ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ
Το σύνθημα δεν ήταν, βέβαια, πολιτικώς ορθό. Αλλά θα ήταν αναχρονισμός αν απαιτούσε κανείς από τα ντουμανιασμένα αμφιθέατρα του τέλους του εικοστού αιώνα πολιτική, ούτε καν γραμματική, ορθότητα. «Τσουκάτο - Τσουκάτο, τους έχεις από κάτω», φώναζαν.
Υδραυλικός της εξουσίας του σημιτικού ΠΑΣΟΚ, ο Τσουκάτος είχε αποκτήσει περιωπή οπαδικού μύθου – ο λοχαγός που έγινε ανίκητος στρατηγός. Ακόμη όμως και την εποχή που μεσουρανούσε, όφειλε το όνομά του μόνο σε τέτοιες, ανεπίσημες και ανομολόγητες, δεξιότητες. Δεξιότητες που μπορεί κάποιος με ευκολία να αναγνωρίσει σε ομολόγους του των εξουσιών που ακολούθησαν – της τωρινής, βεβαίως, μη εξαιρουμένης.
Με κριτήριο τις επικρατούσες σήμερα τεχνικές διακυβέρνησης, το «Τσουκάτος» θα μπορούσε να αναγνωρίζεται και ως ειδικότητα. Θα μπορούσε, αναλόγως, να προδικάζει και τη μοίρα ορισμένων από τους σημερινούς κατηγόρους –καίτοι κρυφομιμητές– του απόμαχου υδραυλικού.
Η εποχή του Τσουκάτου έχει κριθεί, εκλογικά και, σε βαθμό δυσανάλογο προς άλλες περιόδους, δικαστικά. Η απολογία του στο δικαστήριο δεν κόμισε κάτι στέρεο, πέρα από την αναμενόμενη πρόζα αυτοθυματοποίησης – «ζητώ συγγνώμη από τον ελληνικό λαό» που πήγαινα μαύρα πακέτα στο ταμείο του ΠΑΣΟΚ. Η απόπειρα όμως πολιτικής εκμετάλλευσης της απολογίας –τα πρωτοσέλιδα και οι δηλώσεις των ημιεπίσημων εμπνευστών τους– είναι διαφωτιστική.
Ο όψιμος ΣΥΡΙΖΑ των Πρεσπών υποτίθεται ότι θέλει να δελεάσει την Κεντροαριστερά και να διαλύσει τη Δεξιά. Οι κινήσεις του, όμως, διαρκώς επιβεβαιώνουν το αντίστροφο. Εμφανίζεται να δελεάζει μέρος της Δεξιάς – διά των αρχαιοδεξιών συνδετήρων της νέας του πλειοψηφίας ή διά των όρκων στον Παυλόπουλο. Και ταυτόχρονα επιμένει να διαλύσει το ΚΙΝΑΛ – αναθεματίζοντάς το ως διεφθαρμένο παρακολούθημα της Νέας Δημοκρατίας.
Δεν πρόκειται, βέβαια, για παράλογη επιλογή. Η ίδια η ανάγκη επιβίωσής του, η ίδια η λογική των αριθμών, υπαγορεύει στον ΣΥΡΙΖΑ την εξόντωση του ΠΑΣΟΚ.
Την ώρα που ο Τσουκάτος βρισκόταν ενώπιον της Δικαιοσύνης, η πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ βρισκόταν στο Βερολίνο, σε επαφές με τους κλυδωνιζόμενους σοσιαλδημοκράτες. Στο SPD, λέει ο γερμανικός Τύπος, επικρατεί μετά από πολύ καιρό ευφορία. Η αποκήρυξη ενός μέρους της ατζέντας Σρέντερ εκλαμβάνεται ως επανασύνδεση του κόμματος με τον αυθεντικό εαυτό του. Οι πρώτες δημοσκοπήσεις δείχνουν δειλή ανάκαμψη, μιας-δύο μονάδων.
Ακόμη κι αν ήθελε να τους μιμηθεί, η Γεννηματά δεν έχει πια τη νομή του «αυθεντικού» πασοκικού εαυτού. Το παρελθόν του ΠΑΣΟΚ το ορίζουν άλλοι – και το βάφουν με τους Τσουκάτους.
Το ελέγχουν σε τέτοιο βαθμό, ώστε...
το ΠΑΣΟΚ δεν θέλει πια ούτε να λέγεται με το όνομά του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου