Δεν ξέρεις πάντα σε τι χώρα θέλει να ζεις. Δεν είσαι σίγουρος ας πούμε εάν θέλεις να έχει περισσότερο κρύο ή περισσότερη ζέστη, εάν προτιμάς να λιώνει η άσφαλτος από τον καύσωνα ή να καθαρίζεις το χιόνι στον δρόμο με το φτυάρι. Δεν ξέρεις εάν θα προτιμούσες πάντα την τακτοποιημένη ζωή από το καθημερινό χάος, εκείνη την οργανωμένη καθημερινότητα που κάνει την ημέρα προβλέψιμη από όλα όσα κάνουν το ένα 24ωρο να μην μοιάζει ποτέ με το άλλο. Δεν ξέρεις καν εάν το αστικό τοπίο που φυλακίζει με την ομορφιά του το βλέμμα μας είναι πάντα προτιμότερo από την αρχιτεκτονική ανομοιομορφία και το οικιστικό μπάχαλο.
Δεν ξέρεις επειδή οι πραγματικοί ταξιδευτές είναι πάντα λίγοι, μια θαυμαστή μειονότητα που καμία νοσταλγία δεν κάμπτει το πνεύμα του κοσμοπολιτισμού τους, καμία πατρίδα δεν είναι ικανή να σβήσει την περιέργεια που τρέφει ο ευγενής τυχοδιωκτισμός τους. Ακόμη και στην εποχή του brain drain, αυτής της πρώτης στην ιστορία γενιάς μεταναστών με ειδίκευση, γνώσεις και καλλιέργεια, είναι λιγότεροι εκείνοι που μπορούν να ριζώσουν οπουδήποτε, να αφομοιωθούν από το νέο τους περιβάλλον και να αφομοιώσουν νέες συνήθειες, να απολαύσουν μια ζωή που δεν θα θυμίζει σε τίποτε τα παιδικά τους χρόνια, τα εφηβικά τους στέκια, τις ενήλικες παρέες τους.
Ας το παραδεχτούμε, οι περισσότεροι από εμάς έχουμε μέσα μας έναν Οδυσσέα, κάποιον που, όπου και αν βρεθεί, δεν εγκαταλείπει τον στόχο του να γυρίσει πίσω, δεν ξεχνάει ποτέ την Ιθάκη του.
Δεν ξέρεις πάντα σε τι χώρα θέλεις να ζεις. Ξέρεις όμως τι μπορεί να κάνει τη χώρα σου καλύτερη. Και, εξ αντιδιαστολής, ξέρεις και τι την κάνει χειρότερη.
Δεν ξέρεις πάντα σε τι χώρα θέλεις να ζεις. Ξέρεις όμως τι μπορεί να κάνει τη χώρα σου καλύτερη. Και, εξ αντιδιαστολής, ξέρεις και τι την κάνει χειρότερη.
Ξέρεις ότι δεν θέλεις να ζεις σε μια όπου πάνω από την πρωτεύουσά της πετάνε μαχητικά αεροσκάφη για να τιμήσουν τον υπουργό Άμυνας που παραδίδει το υπουργείο του. Σε ενοχλεί, ποιανού είναι τα αεροπλάνα για να σηκώνονται με μια εντολή, ποιος πληρώνει την κηροζίνη που καίνε, πώς επιτρέπεται αυτός ο πολεμικός θόρυβος να φτάνει στ’ αυτιά μας;
Ξέρεις ότι δεν θέλεις να ζεις σε μια χώρα όπου υπουργοί και βουλευτές δέχονται απειλητικά μηνύματα με λιωμένα κεφάλια ή δέχονται απειλές για μέλη της οικογένειάς τους. Δεν γουστάρεις τη βία από κανέναν και σε βάρος κανενός, μαύρη και κόκκινη, δικαιολογημένη και αδικαιολόγητη, ούτε εκείνη που στοχοποιεί τους ισχυρούς ούτε την άλλη που αρπάζει στα νύχια της τους ανίσχυρους.
Δεν θέλεις να ζεις σε μια χώρα όπου η πολιτική γίνεται επιθετικά και υστερικά με ένα πολιτικό σύστημα που πολώνεται και διχάζεται ακόμη και όταν δεν το ακολουθεί η κοινωνία, με πολιτικούς που βολεύουν και βολεύονται. Όλοι το ξέρουμε ή το φανταζόμαστε, η πολιτική θα είχε απείρως καλύτερα αποτελέσματα, θα έκανε αυτή τη χώρα καλύτερη, εάν ήταν διαχείριση του «δημόσιου πράγματος» αντί ένας εξουσιαστικός έλεγχος επί των πάντων, αντί δηλαδή να ασκείται με τον τρόπο που ασκείται σε αυτή τη χώρα.
Δεν μπορεί να υπάρξει κοινωνία, έστω και υποτυπωδώς οργανωμένη, χωρίς πολιτική. Αλλά...
δεν μπορεί μια κοινωνία να αναπνεύσει, να δημιουργήσει, να προοδεύσει, να κάνει τελικά τη ζωή της καλύτερη με αυτήν την πολιτική.
Καμία χώρα δεν μπορεί να γίνει καλύτερη όταν κυβερνάται με όρους πλιάτσικου, όταν το κράτος της λαφυραγωγείται, η δημόσια διοίκηση κομματικοποιείται, μοιράζονται θέσεις χωρίς καμία αξιολόγηση και οι μισοί πολιτικοί καταγγέλλουν τους άλλους μισούς ως διεφθαρμένους και απατεώνες. Όταν η ηθική στη διαχείριση του «δημόσιου πράγματος» γίνεται μια διαβρωτική ηθικολογία και όταν η απάτη, το βόλεμα και οι εξυπηρετήσεις επικαλύπτονται με ένα ιδεολογικό επίχρισμα.
Είναι εδώ και πολλά χρόνια που σε μια τέτοια χώρα δεν θέλει να ζει κανείς πια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου