Ηταν μια ιδέα παλιά. Είχε συζητηθεί με το Παρίσι από τον καιρό ακόμη που η Αθήνα ήθελε γαλλική υποστήριξη στο Μακεδονικό ενόψει Βουκουρεστίου. Είχε ξανασυζητηθεί όταν η κυβέρνηση Σαμαρά είχε πάλι ανάγκη να έχει με το μέρος της τη Γαλλία στο καμίνι των μνημονιακών διαπραγματεύσεων.
Η ιδέα είχε ωριμάσει, αλλά ποτέ δεν ξεπέρασε το στάδιο της βολιδοσκόπησης για μια ανταλλαγή, χρήσιμη πολιτικά, πολύτιμη αμυντικά, αλλά μάλλον ασύμβατη με τις οικονομικές δυνατότητες της Ελλάδας. Οι προτεραιότητες ήταν άλλες.
Κάπως έτσι, σαν ξαναζέσταμα εκείνης της μισοψημένης ιδέας, υποδέχτηκαν οι γνωρίζοντες την ανακίνηση του δανεισμού των δύο γαλλικών φρεγατών.
Στους γνωρίζοντες δεν ταξινομείται ο αναπληρωτής υπουργός Αμυνας. Τον εξαιρεί όχι μόνο η αντιπολίτευση, αλλά η ίδια η κυβέρνηση, αφού με τον πιο επίσημο τρόπο ανέτρεψε την εικόνα που εξίσου επίσημα ο Κουβέλης είχε παρουσιάσει ως προς την ωριμότητα της ελληνογαλλικής συνεργασίας.
Τα τελευταία εικοσιτετράωρα βρίσκεται σε βρασμό μια φιλολογία σχετικά με το ποιος παρανόησε –ή μάλλον ποιος παρανόησε πρώτος– τις προθέσεις της γαλλικής πλευράς. Ποιος βιάστηκε να επιβεβαιώσει τη μίσθωση και ποιος βιάστηκε περισσότερο να διαψεύσει την επιβεβαίωση.
Η πιο βολική για την κυβέρνηση εκδοχή είναι, βέβαια, να έχει καταλάβει λάθος την ενημέρωση που είχε ο αθαλάσσωτος στα αμυντικά αναπληρωτής υπουργός.
Είναι η πιο βολική, γιατί ο Κουβέλης είναι ο πιο ανίσχυρος από τους παράγοντες που ενεπλάκησαν στην υπόθεση. Δεν βασίζεται σε εκείνον ο Τσίπρας για να κυβερνήσει. Είναι τόσο ανίσχυρος, ώστε προσφέρθηκε να τονώσει τελετουργικά με την αμίλητη παρουσία του τη συνέντευξη Τύπου που συγκλήθηκε με σκοπό να τον διασύρει.
Η υπόθεση φαίνεται έτσι σαν ενδοκυβερνητικό βραχυκύκλωμα.
Το πρωτότυπο, όμως, είναι ότι η κυβέρνηση δεν προσπάθησε να υποβαθμίσει το βραχυκύκλωμα. Δεν κατέφυγε στη συνήθη επικοινωνιακή διαχείριση – ένα άτυπο, γενικόλογο μάζεμα που θα προκαλούσε σύγχυση μέχρι το θέμα να εξατμιστεί από την επικαιρότητα. Εκανε το αντίθετο. Διατυμπάνισε το φιάσκο. Ή μάλλον άφησε το φιάσκο να διογκωθεί από τη χθεσινή διαγγελματική σκηνοθεσία στο υπουργείο Αμυνας.
Η εικόνα αυτή δεν ήταν τεκμήριο μόνο της θέσης ενός τιτουλάριου που πίστεψε ότι όντως κρατάει χαρτοφυλάκιο στα δικά του χέρια. Είναι κυρίως...
τεκμήριο για την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει το κέντρο, υποτίθεται, της διακυβέρνησης.
Το Μαξίμου δεν μπόρεσε να εμποδίσει την πανηγυρική αυτοδιάψευση της κυβέρνησης. Δεν μπόρεσε να αποτρέψει την εντύπωση –ορατή και εκτός Ελλάδος, από συμμάχους και εχθρούς– ότι στην Αθήνα η αμυντική ατζέντα είναι παράμετρος της ενδοκυβερνητικής αστάθειας. Οτι η αμυντική διπλωματία εσωτερικεύεται σαν μικροπολιτικό τσίρκο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου