ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ: Η μεγάλη αξία της άρνησης

Διεκδικείς το μέγιστο του άλλου και μετά συζητάς για δικό σου

Από τον Μανώλη Κοττάκη

Παρατηρώ πόσο εύκολα εγκαταλείπουμε πάγιες διαπραγματευτικές θέσεις για το όνομα της Μακεδονίας και ειλικρινώς εξοργίζομαι. 

Υπουργοί του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι δεν μπαίνουν καν στον κόπο να παρακολουθήσουν ούτε τον ίδιο τους τον πρωθυπουργό, ο οποίος δημοσίως τουλάχιστον είναι φειδωλός, υιοθετούν χωρίς περίσκεψη και αιδώ μία σχολή σκέψης που οδηγεί σε δύο κλασικά λάθη τακτικής. 

Πρώτον, δείχνουμε ότι εμείς καιγόμαστε για λύση με σύνθετη ονομασία, όταν όλα τα αντικειμενικά δεδομένα είναι υπέρ ημών. 

Δεύτερον, αποδεχόμαστε μοιρολατρικά την περίληψη του όρου «Μακεδονία» με το επιχείρημα ότι έχουν αναγνωρίσει τα Σκόπια 140 χώρες με το συνταγματικό τους όνομα. 

Πρόκειται περί αυτοχειρίας.

 

Ξεκινώ από το δεύτερο. 

Κάθε διαπραγμάτευση για τα μεγάλα εθνικά μας θέματα δεν αρχίζει υποχρεωτικά από εκεί που την αφήσαμε πριν από 10 χρόνια. Ο Νίκος Κοτζιάς δεν διαπραγματεύτηκε το Κυπριακό από εκεί που το αφήσαμε το 2004. Αναποδογύρισε τη διαδικασία και επέβαλε το θέμα των εγγυήσεων στην ατζέντα. Στο Μακεδονικό, επίσης, δεν πρέπει -απαγορεύεται- να πιάσουμε το νήμα από τη σύνθετη ονομασία, ακόμη και αν καταλήξουμε σε αυτήν.

Το 2008 η Ελλάδα έκανε το μισό της διαδρομής, αλλά οι Σκοπιανοί δεν μετακινήθηκαν μέτρο.  

Από πού κι ως πού είναι θέσφατο, λοιπόν, ότι η αφετηρία μας είναι η ίδια; 

Εάν πρέπει να καταλήξουμε το 2018 σε λύση εθνικά επωφελή, είναι λάθος να δίνουμε τη βασίλισσά μας, τη σύνθετη ονομασία, με την έναρξη της διαπραγμάτευσης χωρίς να εξασφαλίζουμε ό,τι ενδιαφέρει εμάς: εύρος χρήσης, απάλειψη αλυτρωτισμών από το Σύνταγμα κ.λπ. Διεκδικείς το μέγιστο του άλλου που καίγεται για το ΝΑΤΟ και μετά συζητάς αν θα παραχωρήσεις το δικό σου μέγιστο.

 

Ειλικρινά μου είναι πολύ δυσάρεστο να ακούω μέλη της κυβέρνησης, Μακεδόνες, να λένε μοιρολατρικά «τι να κάνουμε, αφού τους έχουν αναγνωρίσει 140!» 

Ναι, τους έχουν, αλλά ποιος έχει σύνορα μαζί τους, όπως η Ελλάδα;  

Ναι, τους έχουν, αλλά πέρα των μελών του Συμβουλίου Ασφαλείας, ποιοι τους έχουν αναγνωρίσει;

 

Μήπως η Ζιμπάμπουε, η Τουβαλού, η Ρουάντα, η Μογγολία και το Τατζικιστάν;  

Γιατί δεν κοιτάμε ποιοι δεν τους έχουν αναγνωρίσει, όπως η παλαιά Ευρώπη στο σύνολό της σχεδόν;
 

Φτάσαμε στην ουσία. Αυτό που πρέπει να ξέρουν οι ξένοι συνομιλητές μας είναι ότι...

 η Ελλάδα δεν ρισκάρει τίποτε αν δεν βρεθεί κοινός τόπος. Ο βρεγμένος τη βροχή δεν τη φοβάται. Και απορώ με τα επιχειρήματα ότι δήθεν ακυρώνεται η επιρροή μας στα Βαλκάνια όσο είναι εκκρεμές το θέμα του ονόματος.

 

Απορώ, διότι η εκκρεμότητα δεν εμπόδισε την πατρίδα μας να διεισδύσει στα Σκόπια τα τελευταία 25 χρόνια όσο ήταν οικονομικά ισχυρή.  

Απορώ, διότι οι χώρες των δυτικών Βαλκανίων δεν είναι πλέον ίδιες με το 1989, τα περί επιρροής δεν έχουν την ίδια σημασία με το παρελθόν. Αλλιώς μας έβλεπαν ως πένητες, αλλιώς ως αναπτυσσόμενοι.

 

Ο ρεαλισμός και στο Κυπριακό και στο Σκοπιανό απέτυχε. 

Στο Κυπριακό η «αδιαλλαξία» Τάσσου οδήγησε στην ανακήρυξη της ΑΟΖ και τις έρευνες. 

Στο Μακεδονικό, έπειτα από 25 χρόνια «αδιαλλαξίας», μας παρακαλάνε για να τους εντάξουμε στο ΝΑΤΟ και στην Ε.Ε.
 

Εχει αξία η άρνηση όταν υπερασπίζεσαι το εθνικό συμφέρον