Του ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΟΥΔΗ
Μία από τις πιο εξαπλωμένες εκδηλώσεις της τρέλας του κόσμου μας
είναι ο αριστερισμός, γι’ αυτό μια συζήτηση της ψυχολογίας του
αριστερισμού μπορεί να χρησιμεύσει σαν εισαγωγή στη συζήτηση των
προβλημάτων της σύγχρονης κοινωνίας γενικότερα.
Τις δύο ψυχολογικές
τάσεις που αποτελούν την βάση του σύγχρονου αριστερισμού τις αποκαλούμε
«συναισθήματα κατωτερότητας» και «υπερκοινωνικοποίηση».
Τα συναισθήματα
κατωτερότητας χαρακτηρίζουν τον σύγχρονο αριστερισμό στο σύνολό του, ενώ
η υπερκοινωνικοποίηση χαρακτηρίζει μόνο ένα συγκεκριμένο κομμάτι του
σύγχρονου αριστερισμού, αλλά αυτό το κομμάτι είναι εξαιρετικά σημαντικό.
Με τον όρο «συναισθήματα κατωτερότητας» εννοούμε όχι μόνο τα
συναισθήματα κατωτερότητας με την αυστηρότερη έννοια, αλλά ένα ολόκληρο
φάσμα συγγενών χαρακτηριστικών: την χαμηλή αυτοεκτίμηση, τα συναισθήματα
αδυναμίας, τις καταθλιπτικές τάσεις, την ηττοπάθεια, την ενοχή, το
μίσος για τον ίδιο τον εαυτό, κλπ. Επιχειρηματολογούμε πως οι σύγχρονοι
αριστεριστές τείνουν να έχουν τέτοια συναισθήματα (πιθανώς λιγότερο ή
περισσότερο καταπνιγμένα) και πως αυτά τα συναισθήματα θα καθορίσουν την
κατεύθυνση που θα πάρει ο σύγχρονος αριστερισμός.
(Οι αριστεριστές) είναι υπερευαίσθητοι όσον αφορά τις λέξεις που
χρησιμοποιούνται για να χαρακτηριστούν οι μειονότητες. Μερικοί υπέρμαχοι
των δικαιωμάτων των ζώων έχουν φτάσει μέχρι το σημείο να απορρίψουν τη
λέξη «οικόσιτο» ή «κατοικίδιο» και να επιμένουν να αντικατασταθεί με την
λέξη «τετράποδος σύντροφος» (!!!). Οι αριστεριστές τείνουν να μισούν
οτιδήποτε φαίνεται δυνατό, καλό και επιτυχημένο. Μισούν τον Δυτικό
πολιτισμό, μισούν τους λευκούς άνδρες, μισούν την λογική.
Οι μορφές της τέχνης που έχουν απήχηση στους αριστεριστές
διανοούμενους τείνουν να εστιάζουν στην αποκρουστικότητα, στην ήττα και
στην απελπισία ή διαφορετικά να προσλαμβάνουν ένα οργιαστικό ύφος,
απορρίπτοντας τον λογικό έλεγχο σαν να μην υπήρχε ελπίδα επίτευξης μέσω
του λογικού υπολογισμού και το μόνο που απέμεινε στον δημιουργό ήταν να
βυθιστεί στις εντυπώσεις της στιγμής.
(Οι αριστεριστές), συναισθηματικά, είναι υπερβολικά απορροφημένοι από
την επίθεσή τους κατά της αλήθειας και της πραγματικότητας. Επιτίθενται
εναντίον αυτών των εννοιών εξαιτίας των δικών τους ψυχολογικών αναγκών.
Τα συναισθήματα κατωτερότητας των αριστεριστών είναι τόσο βαθειά
ριζωμένα που δεν μπορούν να ανεχθούν οποιαδήποτε ταξινόμηση πραγμάτων ως
επιτυχών ή ανώτερων και άλλων ως αποτυχημένων ή κατώτερων. Τα αισθήματα
κατωτερότητας (του αριστεριστή) είναι τόσο βαθειά ριζωμένα που δεν
μπορεί να φανταστεί τον εαυτό του δυνατό και πολύτιμο στο ατομικό
επίπεδο.
Από αυτά προέρχεται και η συλλογικότητά του. Ο αριστεριστής
μπορεί να νιώθει δυνατός μόνο ως μέλος μιας μεγάλης οργάνωσης ή ενός
μαζικού κινήματος με το οποίο ταυτίζεται.
Ο αριστερισμός, τουλάχιστον
στη πρόσφατη μορφή του (των μέσων ή του τέλους του 20ού αιώνα), είναι,
εν μέρει...
ένα σύμπτωμα της στέρησης όσον αφορά την διαδικασία της
δύναμης.
***
Ο ηθικός κώδικας της κοινωνίας μας είναι τόσο απαιτητικός που κανείς
δεν μπορεί να σκεφτεί, να νοιώσει και να λειτουργήσει με έναν τελείως
ηθικό τρόπο. Για παράδειγμα, υποτίθεται ότι δεν πρέπει να μισούμε
κανέναν, ωστόσο σχεδόν όλοι μισούμε κάποιον κάποια στιγμή, άσχετα με το
αν το παραδεχόμαστε στον εαυτό μας ή όχι. Μερικοί άνθρωποι είναι τόσο
πολύ κοινωνικοποιημένοι που η προσπάθεια να σκεφτούν, να νοιώσουν και να
λειτουργήσουν ηθικά τους καταπιέζει τρομερά. Για να αποφύγουν τα
συναισθήματα της ενοχής τους, συνεχώς πρέπει να εξαπατούν τους εαυτούς
τους για τα κίνητρά τους και να βρίσκουν ηθικές εξηγήσεις για τα
αισθήματα και τις πράξεις τους που στην πραγματικότητα έχουν μη ηθική
προέλευση. Χρησιμοποιούμε τον όρο «υπερκοινωνικοποιημένος» για να
περιγράψουμε αυτό το είδος των ανθρώπων.
Οι αριστεριστές μπορεί να ισχυρίζονται πως ο ακτιβισμός τους
παρακινείται από οίκτο ή από ηθικές αρχές, και οι ηθικές αρχές όντως
παίζουν ρόλο για τον αριστεριστή του υπερκοινωνικοποιημένου είδους, αλλά
δεν μπορούν να είναι τα βασικά κίνητρα για τον αριστερίστικο ακτιβισμό.
Η εχθρότητα είναι ένα υπερβολικά εμφανές χαρακτηριστικό της
αριστερίστικης συμπεριφοράς, όπως και η επιθυμία για δύναμη. Επιπλέον,
ένα μεγάλο μέρος της αριστερίστικης συμπεριφοράς δεν είναι λογικά
υπολογισμένη για να ωφελήσει τους ανθρώπους που οι αριστεριστές
ισχυρίζονται πως προσπαθούν να βοηθήσουν. (Για παράδειγμα) η προσφορά
βοήθειας προς τους μαύρους δεν είναι ο πραγματικός στόχος. Αντίθετα, τα
φυλετικά προβλήματα χρησιμεύουν σαν μια δικαιολογία για να εκφράσουν την
δική τους εχθρότητα και ανεκπλήρωτη ανάγκη για δύναμη. Κάνοντάς το,
στην πραγματικότητα βλάπτουν τους μαύρους, επειδή η εχθρική στάση των
ακτιβιστών απέναντι στην λευκή πλειοψηφία τείνει να εντείνει το φυλετικό
μίσος.
Τονίζουμε πως δεν ισχυριζόμαστε πως τα παραπάνω περιγράφουν με
ακρίβεια όλους όσους μπορεί να θεωρηθούν αριστεριστές. Απλά παρέχουν μία
κατά προσέγγιση ένδειξη μιας γενικής τάσης του αριστερισμού.
Για την επιλογή των παραπάνω αποσπασμάτων από το μανιφέστο του Τεντ Κατζίνσκι «Η βιομηχανική κοινωνία και το μέλλον της»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου