Η σημαία είναι σύμβολο. Η αξία των συμβόλων
έγκειται στην ενοποίηση των αισθημάτων, των εμπειριών και της
ατομικότητας όσων τα σέβονται και τα τιμούν. Μπορεί να έχεις τελείως
διαφορετικές εμπειρίες ζωής από τον διπλανό σου, αλληλοσυγκρουόμενες
απόψεις ή αντιφατικά συναισθήματα, όμως όταν στέκεις κάτω από την ίδια
σημαία, τότε μοιράζεσαι κάτι κοινό, την ίδια πατρίδα.
Αυτά τα γενικά και
διόλου πρωτότυπα, για να πω ότι βρήκα συγκινητική την εικόνα της
κομψοτάτης Αφρικανής που ήταν σημαιοφόρος στη μαθητική παρέλαση τις
προάλλες. Δεν ξέρω αν γεννήθηκε εδώ, αλλά δεν έχει σημασία. Προφανώς
καλή μαθήτρια για να γίνει σημαιοφόρος, κοινώς να της εμπιστευθούν το
σύμβολο της θετής της πατρίδας, είμαι βέβαιος ότι θα μιλάει καλύτερα
ελληνικά από πολλούς βουλευτές που τιμούν την εθνική μας αγλωσσία αλλά
οι αστυνομικοί είναι αναγκασμένοι να τους χαιρετούν.
Τη βρήκα συγκινητική, όπως βρίσκω συγκινητικό όταν ακούω στο λεωφορείο Αφρικανάκια να μιλούν μεταξύ τους ελληνικά. Το ζήτημα δεν είναι φυλετικό. Είναι πολιτισμικό.
Γι’ αυτό και δεν αντιλαμβάνομαι τις λοιδορίες περί της κοντής φούστας και των ψηλοτάκουνων – αν εξαιρέσω γι’ αυτά τα τελευταία την κακοποίηση τρυφερών πελμάτων και κνημών. Ο σεβασμός στη σημαία δεν αποκλείει τον σεβασμό στο γυναικείο κάλλος, έτσι όπως το αντιλαμβάνονται τα πολιτισμικά μας ήθη. Ασχέτως αν πιστεύω ότι πρέπει να καταργηθούν οι μαθητικές παρελάσεις, κάτι που ο Ηρακλής του διαφωτισμού κ. Φίλης δεν τόλμησε καν να σκεφτεί, επειδή προφανώς θεωρεί ότι δεν κολακεύει το λαϊκό αίσθημα όπως η μείωση της ύλης και των ωραρίων. Πάντως, το κορίτσι που έβαλε «τα καλά του» για να γιορτάσει την πατρίδα τη σέβεται πολύ περισσότερο από τον κάθε πικραμένο που ζώνεται τη σημαία γιατί του έκοψαν το επίδομα έγκαιρης προσέλευσης.
Δεν θα πω το ίδιο και για τη σημαιοφόρο με τη μαντίλα. Προφανώς καλή
μαθήτρια και αυτή, προφανώς μιλάει καλά ελληνικά, προφανώς όμως στην
εικόνα κάτι δεν λειτουργεί.
Πώς συμβιβάζεται η μαντίλα, θρησκευτικό σύμβολο, με τον σταυρό που κρατάει, θρησκευτικό και εθνικό σύμβολο επίσης;
Μήπως η σημασία του ενός αναιρεί τη σημασία του άλλου;
Η εικόνα βρίσκεται στους αντίποδες της εικόνας της Αφρικανής, της οποίας η παρουσία ήταν απολύτως προσαρμοσμένη στα ήθη της θετής της πατρίδας.
Η μαντίλα δείχνει άρνηση προσαρμογής. Σκέφτηκε κανείς ότι το κορίτσι μπορεί να ήθελε να ντυθεί όπως οι συμμαθήτριές της, όμως δεν την άφησαν;
Δύο γεγονότα μου έκαναν εντύπωση τις ημέρες αυτές:
Το πρώτο ήταν η άρνηση της κυρίας Ιωάννας Φωκά, εγγονής του Ιωάννου Μεταξά, να ανοίξει το σπίτι του «Οχι» στην οδό Στρατηγού Δαγκλή. Δεν άντεχε να βλέπει, όπως είπε, όλα αυτά τα ξυρισμένα κεφάλια που έρχονταν κάθε χρόνο για να συλήσουν τη μνήμη του ήρωα της ημέρας. Σεβασμός στη μνήμη του Μεταξά, αλλά και σεβασμός στη σημασία του τελευταίου ιστορικού γεγονότος που απέδειξε ότι ο ελληνισμός έχει εθνική συνείδηση.
Το δεύτερο ανήκει στον σημερινό τραγέλαφο της ελληνικής ψυχής. Διάβασα ότι στον Δήμο Ζωγράφου κατέθεσε στεφάνι στο μνημείο των πεσόντων στο αλβανικό μέτωπο και ο «σύλλογος Ζωγραφιωτών φίλων του Στέλιου Καζαντζίδη». Με όλον τον σεβασμό στον βάρδο της εθνικής μας κλάψας, θέλω να πω... Δεν ξέρω τι να πω. Ισως ότι κάπου ανάμεσα στη Μαντουβάλα και τη μαντίλα συνεχίζει το έθνος την ιστορική του πορεία;
Τη βρήκα συγκινητική, όπως βρίσκω συγκινητικό όταν ακούω στο λεωφορείο Αφρικανάκια να μιλούν μεταξύ τους ελληνικά. Το ζήτημα δεν είναι φυλετικό. Είναι πολιτισμικό.
Γι’ αυτό και δεν αντιλαμβάνομαι τις λοιδορίες περί της κοντής φούστας και των ψηλοτάκουνων – αν εξαιρέσω γι’ αυτά τα τελευταία την κακοποίηση τρυφερών πελμάτων και κνημών. Ο σεβασμός στη σημαία δεν αποκλείει τον σεβασμό στο γυναικείο κάλλος, έτσι όπως το αντιλαμβάνονται τα πολιτισμικά μας ήθη. Ασχέτως αν πιστεύω ότι πρέπει να καταργηθούν οι μαθητικές παρελάσεις, κάτι που ο Ηρακλής του διαφωτισμού κ. Φίλης δεν τόλμησε καν να σκεφτεί, επειδή προφανώς θεωρεί ότι δεν κολακεύει το λαϊκό αίσθημα όπως η μείωση της ύλης και των ωραρίων. Πάντως, το κορίτσι που έβαλε «τα καλά του» για να γιορτάσει την πατρίδα τη σέβεται πολύ περισσότερο από τον κάθε πικραμένο που ζώνεται τη σημαία γιατί του έκοψαν το επίδομα έγκαιρης προσέλευσης.
Πώς συμβιβάζεται η μαντίλα, θρησκευτικό σύμβολο, με τον σταυρό που κρατάει, θρησκευτικό και εθνικό σύμβολο επίσης;
Μήπως η σημασία του ενός αναιρεί τη σημασία του άλλου;
Η εικόνα βρίσκεται στους αντίποδες της εικόνας της Αφρικανής, της οποίας η παρουσία ήταν απολύτως προσαρμοσμένη στα ήθη της θετής της πατρίδας.
Η μαντίλα δείχνει άρνηση προσαρμογής. Σκέφτηκε κανείς ότι το κορίτσι μπορεί να ήθελε να ντυθεί όπως οι συμμαθήτριές της, όμως δεν την άφησαν;
Δύο γεγονότα μου έκαναν εντύπωση τις ημέρες αυτές:
Το πρώτο ήταν η άρνηση της κυρίας Ιωάννας Φωκά, εγγονής του Ιωάννου Μεταξά, να ανοίξει το σπίτι του «Οχι» στην οδό Στρατηγού Δαγκλή. Δεν άντεχε να βλέπει, όπως είπε, όλα αυτά τα ξυρισμένα κεφάλια που έρχονταν κάθε χρόνο για να συλήσουν τη μνήμη του ήρωα της ημέρας. Σεβασμός στη μνήμη του Μεταξά, αλλά και σεβασμός στη σημασία του τελευταίου ιστορικού γεγονότος που απέδειξε ότι ο ελληνισμός έχει εθνική συνείδηση.
Το δεύτερο ανήκει στον σημερινό τραγέλαφο της ελληνικής ψυχής. Διάβασα ότι στον Δήμο Ζωγράφου κατέθεσε στεφάνι στο μνημείο των πεσόντων στο αλβανικό μέτωπο και ο «σύλλογος Ζωγραφιωτών φίλων του Στέλιου Καζαντζίδη». Με όλον τον σεβασμό στον βάρδο της εθνικής μας κλάψας, θέλω να πω... Δεν ξέρω τι να πω. Ισως ότι κάπου ανάμεσα στη Μαντουβάλα και τη μαντίλα συνεχίζει το έθνος την ιστορική του πορεία;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου