Η ΠΑΛΙΑ φωτισμένη ευρωπαϊκή Αριστερά στη χώρα μας διακρινόταν για δύο
χαρακτηριστικά της: Για την αλλεργία της στο λαϊκισμό και τις ισχυρές
προσωπικότητες που την απάρτιζαν.
Η απόρριψη του λαϊκισμού και της
αρχηγοκεντρικής «πεφωτισμένης δεσποτείας» εκφραζόταν και με τη σταθερή
άρνηση σύμπραξης με το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα, ενώ η συνάθροιση σημαντικών και
έντονων προσωπικοτήτων, από τη μία, την έκανε γοητευτική πολιτικά, από
την άλλη προκαλούσε έντονες συγκρούσεις στο εσωτερικό της δι’ ασήμαντον
αφορμήν, όπως λέμε.
Ολα αυτά έχουν τελειώσει, μαζί με τις γενιές πολιτικών που έφυγαν και τη
θέση τους κατέλαβαν κάποιοι εναπομείναντες «παλιοί» που, ελλείψει των
άλλων, ανέβηκαν στην κορυφή, όπως και μια νέα γενιά αριστερών με εντελώς
διαφορετικά ποιοτικά χαρακτηριστικά.
Παρενθετικά, για να είμαστε τίμιοι
στην κριτική μας, ο ποιοτικός εκφυλισμός του πολιτικού προσωπικού ήταν
εξίσου έντονος στην Κεντροδεξιά, δεν ήταν δηλαδή φαινόμενο μόνο της
Αριστεράς - κάθε άλλο.
Σε κάθε περίπτωση, από αυτή τη διαφορετική «μαγιά» και υπό την ηγεσία
του επικοινωνιακά χαρισματικού πρώην σχολικού καταληψία, η Αριστερά
εκτινάχθηκε, εν μέσω κρίσης, και έγινε από μικρό, μεγάλο κόμμα εξουσίας.
Η ευκαιρία για εμπλουτισμό με στελέχη που θα έκαναν τη διαφορά,
προσωπικότητες του στενού αλλά και του ευρύτερου χώρου που θα μπορούσαν,
χωρίς τις γνωστές δυσκολίες, να περάσουν στην κεντρική πολιτική σκηνή,
να στελεχώσουν τις θέσεις-κλειδιά και να αποδείξουν στην πράξη ότι η
κυβερνώσα Αριστερά δημιουργεί ένα εντελώς διαφορετικό μοντέλο και
νομοθετικής και εκτελεστικής εξουσίας, χάθηκε.
Αντ’ αυτού του
καλοδεχούμενου και -γιατί όχι;- ανατρεπτικά εξυγιαντικού μοντέλου,
βλέπουμε μια ομάδα σκληρών νεο-κομισάριων, με τα μυαλά στα κάγκελα του
Εμφυλίου, με ταξικά κόμπλεξ και αυταρχικά σκληρά χαρακτηριστικά.
Βλέπουμε επίσης...
μια ευρύτερη ομάδα υπουργών και στελεχών πρώτης γραμμής
που χαρακτηρίζονται από παντελή έλλειψη διαχειριστικών ικανοτήτων, πλήρη
σύγχυση προτεραιοτήτων και σχεδιασμού, αδυναμία υλοποίησης έργου και
απέραντη θεωρητικολογία.
Τέλος, δίπλα σε όλους αυτούς, οι εκπρόσωποι
παλιών συστημάτων που ξέρουν τη δουλειά, όλοι από τις... ευγενείς τάξεις
του παλιού ΠΑΣΟΚ που πρόλαβαν έγκαιρα να περάσουν στο επόμενο πλοίο
εξουσίας για να συνεχίσουν το έργο τους. Αυτός είναι ο χάρτης της πρώτη
φορά αριστερής κυβέρνησης…
Μόνο που τον βλέπουν όλοι οι άλλοι, πλην των ιδίων.
Αυτοί έχουν
καβαλήσει ένα από πιο μεγάλα καλάμια εξουσίας ever και... επελαύνουν
καμαρωτοί την ώρα που η διακυβέρνησή τους επί ένα χρόνο μόνο αρνητικά
αποτελέσματα έχει συσσωρεύσει. Η οίησή τους είναι τέτοια ώστε αδυνατούν
να εντοπίσουν τα όποια λάθη και να προχωρήσουν στις κατάλληλες
διορθωτικές κινήσεις. Σε αντίθεση με τους πολιτικούς τους «προγόνους»,
θεωρούν εαυτούς υπεράνω…
Και δεν αντιλαμβάνονται ότι όσο πιο «ψηλά» πετάνε τόσο μεγαλύτερη θα είναι η πτώση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου