Πάρτε βαθιά ανάσα (γιατί ξέχασε να βάλει τελεία) και διαβάστε: «Ο
αναχωρητισμός τους, η ατολμία και τα πολιτικά αδιέξοδα οδηγεί σε έναν
τυχοδιωκτικό οπορτουνισμό και δεν αναγνωρίζουν τον καπιταλισμό ως
κοινωνικές σχέσεις που πρέπει να αλλάξουν αλλά ως σκεύος προκαθορισμένων
πράξεων, δυστυχώς, ενώ για την επανάσταση και τον αγώνα επιφυλάσσουν
μια βερμπαλιστική αφήγηση γεμάτη συναισθηματισμούς, αερολογίες και
αοριστίες πέρα και μακριά από την πραγματικότητα που οφείλουμε να
διαχειριστούμε και μάλιστα προς μια άλλη κατεύθυνση, με πρόσημο λαϊκό,
ταξικό ώστε αλλάζοντας τους συσχετισμούς να αλλάζουμε διαρκώς και την
πραγματικότητα, δίχως να μπερδευόμαστε από την ομοιότητα της δομής που
αργεί να αλλάξει και όλο θυμίζει το παλιό».
Το παραπάνω απόσπασμα εκτιμώ πως πολλοί το διάβασαν, αλλά λίγοι το
κατάλαβαν. Αυτή η... σαλάτα λέξεων, πασπαλισμένη με αριστερή γαρνιτούρα
και στομφώδεις εκφράσεις, από αυτές που, όσο περισσότερες αραδιάζεις
τόσο κάποιοι νομίζουν πως είσαι της κουλτούρας, αποτελεί απόσπασμα από
άρθρο του Νίκου Καρανίκα.
Είναι ένα ενδεικτικό κομμάτι γραφής, αλλά
κυρίως σκέψης, από έναν άνθρωπο ο οποίος είναι ειδικός σύμβουλος
στρατηγικού σχεδιασμού του πρωθυπουργού της χώρας…
Το πρόβλημα δεν είναι αν ο κύριος Καρανίκας έχει πτυχίο ΤΕΙ και όχι ΑΕΙ
ούτε φυσικά ότι εργάζεται ως σερβιτόρος. Το τελευταίο μάλιστα, μόνο
τιμητικό μπορεί να είναι και θα ήταν «μαγκιά» του Αλέξη Τσίπρα, αλλά και
οποιουδήποτε αρχηγού, αν επέλεγε να έχει ανάμεσα στο επιτελείο του
ακόμα και αποφοίτους δημοτικού ή ανορθόγραφους σερβιτόρους, αρκεί να
έκρινε ότι οι άνθρωποι αυτοί έχουν κάτι σοβαρό να πουν. Αλλωστε, στο
πρόσφατο παρελθόν είδαμε και την (αν)αποτελεσματικότητα των σπουδασμένων
στα καλύτερα πανεπιστήμια, όπως ο Γ. Βαρουφάκης, ή την πολιτική
(αν)επάρκεια πολύγλωσσων πολιτικών, όπως ο Γ. Παπανδρέου. Τα πτυχία δεν
σημαίνουν τίποτα στην πραγματική ζωή, αν αυτός που τα κατέχει ζει σε ένα
παράλληλο σύμπαν.
Το πρόβλημα λοιπόν στην περίπτωση του νεαρού και νέου πολιτικού
συμβούλου του πρωθυπουργού είναι ότι ζει κι αυτός, όπως και άλλα στελέχη
του ΣΥΡΙΖΑ, στο σύμπαν που δημιούργησαν.
Στον κόσμο αυτό ισχύουν μόνο
οι δικοί τους κανόνες.
Κολλούσες αφίσες αντί να κολλάς ένσημα;
Προσλαμβάνεσαι.
Ηταν ο παππούς σου αγωνιστής στον Εμφύλιο; Κέρδισες μια
θέση μετακλητού.
Ησουν αγανακτισμένος που σήκωνες μπάρες διοδίων;
Γίνεσαι υπουργός.
Ησουν συναγωνιστής-συμμαθητής στο 15μελές του Τσίπρα;
Γίνεσαι διοικητής. Προφανώς δεν εννοούσε αυτό ο Σαββόπουλος, όταν
τραγουδούσε «οι παρέες γράφουν ιστορία».
Σε αυτό το παράλληλο σύμπαν έχει ενδιαφέρον να δούμε όχι εκείνους που
κατακεραυνώνουν την επιλογή Καρανίκα στα σόσιαλ μίντια, αλλά εκείνους
που την υποστηρίζουν με επιχειρήματα που συμπυκνώνονται στο εξής ένα:
Είναι σύντροφος.
«Μην ακούς τα λαμόγια, ο επιθανάτιος ρόγχος τους είναι…
Στήριξε τον Αλέξη μας!».
«Καλησπέρα σύντροφε, πολύ χαίρομαι που σε
επέλεξε ο πρωθυπουργός για σύμβουλό του».
«Χώσ’ τα, σύντροφε!».
«Συγχαρητήρια, σύντροφε. Κράτα γερά».
«Οι κόπροι τελειώνουν και δεν το
αντέχουν, σύντροφε».
Ολα τα παραπάνω φανερώνουν πως τα κριτήρια επιλογής των στελεχών από την
κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ούτε η επιστημονική επάρκεια ούτε η
επαγγελματική εμπειρία - με ή άνευ διπλωμάτων.
Είναι η προϋπηρεσία στο
κόμμα, ασχέτως αν γράφουν ανοησίες για τα μποτάκια της Μενεγάκη ή
βερμπαλιστικές, αριστερίστικες αρλούμπες για τους «αποστάτες» που
τόλμησαν να κατέβουν από το τρενάκι του ΣΥΡΙΖΑ.
Για να το πούμε πιο απλά: Μπράβο του που είναι σερβιτόρος. Δεν πειράζει
που είναι ανορθόγραφος και καλά κάνει που του αρέσει η Μενεγάκη.
Ομως,
αν κάποια στιγμή ο πρωθυπουργός τού ζητήσει συμβουλή για την ανεργία των
νέων, τι θα απαντήσει; Οτι η καριέρα είναι χολέρα;
Αν τον ρωτήσει για
την καταπολέμηση της τρομοκρατίας, τι θα του απαντήσει; Οτι όλα είναι
θέμα αισθητικής;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου