«Μαζί με το μόνο να γράφει τ’ όνομά του πήγαινε και το τώρα δεν
είμαστε στο “εγώ”, είμαστε στο “εμείς”. Αν μάζευα πενηνταράκια όσες
φορές το άκουσα σε γενικές συνελεύσεις εκπαιδευτικών, θα ήμουν
πλούσιος», μου γράφει ο φίλος Νίκος Σαλτερής, με αφορμή το
σχόλιο περί της α λα Γκρέκα Μορφωτικής Επανάστασης.
«Είμαστε εις το εγώ
και όχι εις το εμείς». Εχουμε μπει στα χωρικά ύδατα του κειμένου του
στρατηγού Μακρυγιάννη, στον πυρήνα της ιδεολογίας του μακρυγιαννισμού. Η
συσχέτισή του με τον συνδικαλισμό σίγουρα δεν είναι τυχαία. Ως γνωστόν,
το συνδικαλιστικό κίνημα στηρίχθηκε στην απάλειψη της ατομικής ευθύνης,
ή μάλλον στη μετατροπή της σε ένα είδος συλλογικής μοίρας, η οποία
καταργούσε τις διαφορές ανάμεσα στους πρώτους και τους έσχατους. Σε απλά
ελληνικά, καταργούσε την αξιολόγηση προκρίνοντας τον εξισωτισμό.
Η συσχέτισή του με τον εκπαιδευτικό συνδικαλισμό έχει ακόμη
περισσότερο ενδιαφέρον. Διότι αποδεικνύει ότι το σύστημα δεν φρόντισε
μόνον για την επιβίωσή του και τα οφέλη που απέφερε σε όσους συμμετείχαν
σ’ αυτό. Φρόντισε και για την αναπαραγωγή του, για το πέρασμά του στις
νεότερες γενιές, για τη διαχρονική εδραίωσή του.
Ας μη γελιόμαστε: το
εκπαιδευτικό μας σύστημα διδάσκει στις νεότερες γενιές πως δεν υπάρχει
ατομική ευθύνη. Η παπαγαλία είναι η πεμπτουσία της συλλογικής ευθύνης –
όλοι διαβάζουν το ίδιο και κρίνονται με το πόσο πιστά μπορούν να το
αναπαραγάγουν.
Αν η Μέση Εκπαίδευση πρέπει να προετοιμάζει τον έφηβο για
να γίνει πολίτης, άρα να συμμετάσχει ως υπεύθυνο άτομο στην κοινότητα,
αντιλαμβανόμαστε το μέγεθος της πανωλεθρίας.
Οσοι
ακόμη τρέφουν την ψευδαίσθηση πως υπάρχουν φωλιές αντίστασης ας
διαβάσουν την ανακοίνωση της ΟΙΕΛΕ, που δημοσίευσε ο Απόστολος Λακασάς. Προκειμένου να αποφύγουν την
αξιολόγηση στα ιδιωτικά σχολεία –το δικαίωμα, δηλαδή, των εκπαιδευτικών
ιδρυμάτων να αξιολογούν τους εργαζόμενους τους οποίους πληρώνουν–
καταφεύγουν σε διάφορες απειλές περί αποκαλύψεων για φοροδιαφυγή,
εισφοροδιαφυγή, περιγράφοντας την κατάσταση ως «ζούγκλα».
Δεν είμαι
εκπαιδευτικός και δεν έχω άμεση αντίληψη του ζητήματος. Αν ήξερα όμως
ότι το παιδί μου βρίσκεται σε τάξη όπου διδάσκει ο συντάκτης της
ανακοίνωσης, θα φρόντιζα να μεταναστεύσω επειγόντως. Ακόμη και σε χωριό
της Σλοβακίας.
Τα χειρότερα όχι μόνον τα συνηθίζουμε αλλά συνηθίζοντάς τα μας
αρέσουν κιόλας. Πόσες φορές δεν καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι όλα αυτά
συμβαίνουν επειδή εμείς δεν ζήσαμε Διαφωτισμό;
Διακόσια χρόνια πέρασαν
από τότε που οι Οθωμανοί μάς εμπόδιζαν να τον ζήσουμε, και προτιμάμε να
το γλεντάμε στα καφενεία του «εμείς» και της συλλογικής ευθύνης, παρά να
μας ταλαιπωρούν οι ενοχές της ατομικής ευθύνης.
Θα μου πείτε ότι...
Οταν τον πολτό του «εμείς», που καταπίνει ικανότητες και ευθύνες, τον
χύνει η ΓΕΝΟΠ/ΔΕΗ, λες, άντε, στη χειρότερη θα πάρω κάνα σπαρματσέτο
για τη βγάλω. Οταν όμως βλέπεις πως στην παχύρρευστη ουσία κολυμπούν τα
παιδιά σου, επειδή αυτό τούς διδάσκουν οι δάσκαλοί τους, τότε μπορείς να
καταλάβεις γιατί αυτή η χώρα, όχι μόνον σκέψη, αλλά ούτε συνδετήρες δεν
μπορεί να παράγει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου