ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΥΡΙΖΟΠΛΗΚΤΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Ο πουριτανισμός της Αριστεράς

Του ΝΙΚΟΥ ΒΑΤΟΠΟΥΛΟΥ

Η ιδέα, η βάση και το γενετικό υλικό του πουριτανισμού περνάει μέσα από την ελληνική Αριστερά και την ηλεκτρίζει, τη φωτίζει από μέσα και την παραδίδει διάτρητη και έκθετη. 

Ο πουριτανισμός δεν είναι μόνον η ηθικολογία, δεν είναι αυτό που θα λέγαμε ο κανόνας περί ηθών, όπως τον εννοούμε στην καθομιλουμένη, αλλά εκτείνεται πέραν αυτού, τον εμπεριέχει και εν τέλει τον ενσωματώνει σε μία νέα αντίληψη ζωής. Και σε αυτήν την αντίληψη ζωής κυριαρχούν έννοιες που βρίσκονται στον αντίποδα του φιλελευθερισμού.
Η Αριστερά, ιδίως η ελληνική, όπως τη βιώνουμε πλέον στην εξουσία, έχει δώσει σοβαρά δείγματα πολιτικού πουριτανισμού. Αυτός ο πουριτανισμός, που δείχνει να σφραγίζει και την προσωπικότητα του πρωθυπουργού, βασίζεται σε μία ιδιότυπη αντίληψη περί ευθύτητας. Η ανάγνωση της πραγματικότητας υπήρξε ανέκαθεν προνόμιο όσων μπορούν να ανταποκρίνονται στη διαρκή μεταβολή των δεδομένων.
Η μεταβολή, ως κινητήριος δύναμη, δεν έχει σχέση ούτε με τα ευαγγέλια της Αριστεράς ούτε με τη ρητορική διγλωσσία του προστατευτισμού.  

Η μεταβολή είναι εγγενές συστατικό της προόδου, όχι, όμως, όπως την υπονοεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Η μεταβολή, ως στοιχείο ανάπτυξης, είναι ευθέως ανάλογη της ταχύτητας αντίδρασης. Είναι συνεπώς σε διαρκή, μόνιμη και φυσιολογική σύγκρουση με κάθε έννοια πολιτικού πουριτανισμού.
Ο πρωθυπουργός, καθώς μας αποκαλύπτει σταδιακά τον χαρακτήρα, την προσωπικότητα και το αξιακό του σύστημα, εμφανίζεται ως ένας άνθρωπος που είναι εγκλωβισμένος στη στερεότυπη κατασκευή του εαυτού του.  

Κάθε φορά που τον ακούω αισθάνομαι ότι παίζει έναν ρόλο.  

Το δυστύχημα όμως είναι ότι:

Ο ρόλος αυτός είναι από ένα αποτυχημένο σενάριο και μάλιστα με προβλέψιμη και απογοητευτική εξέλιξη.  

Δεν υπάρχει μεγαλύτερος πουριτανισμός για έναν άνθρωπο 41 ετών να προσκρούει στα όριά του. Να μην μπορεί, δηλαδή, να αντλεί από μια εσωτερική δεξαμενή εμπειριών, γνώσης και βιωμάτων, πιθανότατα γιατί αυτή η δεξαμενή είναι κενή.
Και αυτό το «κενό» είναι ένα τίμημα αλλά και μία αναγκαστική συνθήκη του πολιτικού πουριτανισμού, ο οποίος στην ακραία μορφή του αποκτά χαρακτηριστικά ενός στεγνού, αντίστροφου αριστερού καλβινισμού, με απέχθεια στην ουσιαστική μεταβολή, συνεπώς και στην πρόοδο. Ο πρωθυπουργός φέρει αυτόν τον πουριτανικό πολιτισμό.