Του ΜΕΡΚ
ΔΥΟ αρτίστες της μπάλας ακόμη ξανάσμιξαν στον Παράδεισο, περνώντας όμως πρώτα από την κόλαση του αλκοόλ και των καταχρήσεων.
Από τη σταθερή και μακρά καμπύλη της ψυχικής ταλαπωρίας και του πόνου πριν κόψουν, με τα ίδια τους τα χέρια, το νήμα της ζωής: στα 59 του ο Μπεστ από κίρρωση του ήπατος. Στα 57 του ο Σόκρατες (φωτ.) από νεφρική ανεπάρκεια, εντερική λοίμωξη και σηψαιμία.
Κανένας άλλος ποδοσφαιριστής στον κόσμο δεν σημάδεψε τόσο πολύ τις καρδιές κάθε φιλάθλου όσο ο Βραζιλιάνος γιατρός-ορθοπεδικός, διανοούμενος, συνδικαλιστής, ζωγράφος, πεφωτισμένος, ενίοτε και ποδοσφαιριστής: μόνο όμως όποτε το ήθελε εκείνος. Και σίγουρα όχι με τον τρόπο που θα ήθελε ο εκάστοτε προπονητής του. Πλην του Τέλε Σαντάνα στη «Σελεσάο» με τον οποίο μοιράζονταν την ίδια ποδοσφαιρική φιλοσοφία: «Είτε νικήσεις είτε χάσεις, κάν' το πάντα με δημοκρατία».
Με τους «καριόκας» έπαιξε και την καλύτερη ώς θεαματικότερη μπάλα της καριέρας του. Εξάλλου μόνο με την αγαπημένη του χρυσοπράσινη φανέλα τού δόθηκε η δυνατότητα ν' απελευθερώσει το ταλέντο του. Επίσης χωρίς να τρέχει και να ιδρώνει, αλλά βάζοντας φωτιά στις κερκίδες με μαγικά τακουνάκια, μάλιστα τόσα πολλά (κι ακριβείας) που εάν ο Μαραντόνα μείνει στην Ιστορία (και) για το περιβόητο χέρι, ο Σόκρατες θα μείνει ως «taco de dios», το (εξελιγμένο) τακουνάκι του Θεού. «Είμαι τόσο ψηλός κι αργός που δεν έχω άλλο όπλο», έλεγε.
Δεν προπονούνταν βέβαια ποτέ. Εμφανιζόταν στο γήπεδο με αναμμένο τσιγάρο και δεν έτρεχε. Ετρεχαν, αντίθετα, οι ποδοσφαιρικές σκέψεις του κι οι επαναστατικές αντιλήψεις του. Κι αυτό ακριβώς είναι που κατέκτησε τους Φιορεντίνους: κι ας έμεινε μόνο ένα χρόνο στην «πόλη των Μεδίκων».
Ο Σόκρατες δεν ήταν ούτε Μαραντόνα και Πελέ ούτε Κρόιφ, Μέσι, Ροναλντίνιο ή Ζίκο. Ηταν όμως εξίσου ποδοσφαιρικά έξυπνος, αλλά μόνο όταν εκείνος επέλεγε να δείξει στον κόσμο το σοφιστικέ ρεπερτόριο της υψηλής τεχνικής του. Κάτι ανάμεσα σε «ζουέγκο μπονίτο» και «μπόσα νόβα»: με στατικές, αλλά ρυθμικές κινήσεις που μελοποίησε ύστερα κι ο μεγάλος Τοκίνιο στο «meu coracao».
«Μαζί του έφυγε κι ένα κομμάτι της δικής μας ιστορίας», είπε με τρεμάμενη φωνή ο Πάολο Ρόσι ,σκόρερ ενός «χατ τρικ» στο αξέχαστο Ιταλία - Βραζιλία (3-2) του Μουντιάλ '82. Ενώ ο μεγάλος Ντίνο Τζοφ, «τρυπημένος» από τον «καπιτάνο» σ' εκείνο το θρυλικό παιχνίδι, τόνισε πως «συνήθως όταν μπαίνουν γκολ, αναζητούμε τα λάθη του τερματοφύλακα. Τέτοιου είδους γκολ όμως μπορούσαν να τα πετύχουν μόνο μεγάλοι ποδοσφαιριστές».
«Δεν έχει σημασία εάν χάσαμε ή νικήσαμε, όσο να παίζεις τόσο καλά για να μη σε ξεχάσουν», είχε πει τότε επαναλαμβάνοντάς το και μετά το χαμένο πέναλτι με τη Γαλλία, που στοίχισε στη «Σελεσάο» τον αποκλεισμό από το Μουντιάλ '86. Αγαπημένη φράση του επίσης: «Ενα ποτήρι μπίρα είναι ο καλύτερος ψυχολόγος». Ενα όμως...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου