Του Μιχάλη Τσιντσίνη
Αδικούμε το Δημόσιο. Υποτιμάμε την αστείρευτη σουρεαλιστική του δύναμη. Την υποτιμάμε όταν δεν μνημονεύουμε τον υπαρχηγό του ΣΔΟΕ. Αυτόν που μειδιώντας ομολόγησε ότι οι εφοριακοί «παρακρατούν» το 10% των πληρωμών προς τους φορολογουμένους. Τον κυνικό ράμπο που μένει ατάραχος στη θέση του, ραμποπρεπώς απαθής απέναντι στη ρουτίνα της διαφθοράς.
Αλήθεια υποτιμάμε το Δημόσιο. Περιφρονούμε τα κατορθώματά του. Οπως την προχθεσινή εγκύκλιο του Γενικού Λογιστηρίου. Καλούσε κι απειλούσε τους υπαλλήλους που πληρούν τα κριτήρια να βγουν μόνοι τους στην εφεδρεία. Το ίδιο το Γενικό Λογιστήριο αδυνατεί να εφαρμόσει αυτεπαγγέλτως τον νόμο. Δεν ξέρει ποιους πληρώνει. Δεν ξέρει αν θα έπρεπε να τους πληρώνει.
Οντως το ελληνικό διοικητικό σύστημα μας διαφεύγει. Γιατί δεν είναι ούτε διοικητικό ούτε σύστημα. Είναι ο κατοπτρισμός του αναρχοφιλελεύθερου εθνικού χαρακτήρα. Η κοινωνία που το στελεχώνει, η κοινωνία που το λαδώνει, είναι ένα σμήνος βουλιμικών ατομικοτήτων που δεν μπορεί να υπάρξει συλλογικά, που δεν γνωρίζει συμφέρον δημόσιο.
Το γράφουν ήδη οι ξένες εφημερίδες: το εγχείρημα για ανασύνταξη της Ελλάδας θυμίζει «nation building». Θυμίζει τις απόπειρες της διεθνούς κοινότητας να στήσει μια χώρα εκ του μηδενός. Οπως στη Λιβύη. Οπως στο Αφγανιστάν.
Ετσι και στην Ελλάδα. Νόμιζαν ότι είχαμε οργανωθεί ως δυτικό κράτος. Τώρα οι πρόθυμοι Ράιχενμπαχ διαπιστώνουν ότι εδώ οι θεσμοί είναι σκέτα κελύφη. Εδώ το αφγανικό χάος έχει αντοχές πρωσικής γραφειοκρατίας. Το κράτος δεν μπορεί καν να συρρικνωθεί.
Νομίζαμε ότι χρειαζόμασταν μεταρρυθμίσεις. Ομως η κρίση μάς έδειξε ότι χρειαζόμαστε κάτι πιο ριζικό: ξήλωμα κι επαναθεμελίωση.
Δεν θα είναι εύκολο. Πάσα βοήθεια δεκτή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου