Το πέρασμα...

EΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

Από τον ΦΙΛΙΠΠΟ ΣΥΡΙΓΟ

Η εξουσία (στην κάθε μορφή της) και η δημοσιογραφία αποτελούν δύο διαφορετικά στρατόπεδα, που θεωρητικά δεν έχουν καθόλου φιλικές σχέσεις.

Γιατί δουλειά των δημοσιογράφων είναι να ασκούν έλεγχο στην εξουσία για λογαριασμό των πολιτών. Και γιατί οι εκπρόσωποι της εξουσίας, κατά κανόνα, μετέρχονται χίλιους δυο τρόπους για να ακυρώσουν τον ενοχλητικό ρόλο των δημοσιογράφων-ελεγκτών.

ΟΜΩΣ στην πραγματικότητα, και με ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις, οι μεν δεν μπορούν να κάνουν χωρίς τους δε, εμπλεκόμενοι όλοι μαζί σε ένα φαύλο κύκλο, μέσα από τον οποίο ο καθένας υποτίθεται ότι προσπαθεί να κάνει τη δουλειά του. Δηλαδή, ο δημοσιογράφος να βγάλει την είδηση για την οποία πιέζεται από την εφημερίδα του, το ραδιόφωνο ή την τηλεόραση και ο εξουσιαστής να πετύχει μέσω του δημοσιογράφου την προβολή του ή την προώθηση των απόψεών του για κρίσιμα ζητήματα, στα οποία έχει προσωπική εμπλοκή.

ΑΠΟ ΑΥΤΗ τη συνεχή στενή επαφή και την, καθιερωμένη πια, πρακτική της αλληλοεξυπηρέτησης, μερικές φορές παρατηρούνται φαινόμενα μετάλλαξης, μέχρι του σημείου οι μεν δημοσιογράφοι να λειτουργούν ως εκπρόσωποι της εξουσίας, οι δε πολιτικοί να λειτουργούν ως δημοσιογράφοι, υποβάλλοντας (και όχι απαντώντας) ερωτήσεις που κανονικά θα έπρεπε να απευθύνονται σ' αυτούς!

ΚΑΤΩ από τις συνθήκες που περιέγραψα, δεν είναι, λοιπόν, καθόλου παράξενο, που κάθε λίγο και λιγάκι κάποιος δημοσιογράφος μεταπηδά επισήμως από το ένα στρατόπεδο στο άλλο, επιβεβαιώνοντας το προφανές: ότι τελικά οι διαχωριστικές γραμμές είναι τόσο δυσδιάκριτες, ώστε δεν χρειάζεται παρά ένα κάλεσμα, ένα νεύμα, ένα μικρό βηματάκι, για να γίνει πράξη (ήσυχα και απλά...) αυτό που, κάτω από άλλες προϋποθέσεις, θα προκαλούσε σάλο.

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ από τις πολλές μεταπηδήσεις δημοσιογράφων (Μιχελάκης, Ρουσόπουλος, Αρχέλαος, Λιάνης, Δημαράς, Ευθυμίου, Ντινόπουλος, Κασσίμης και παλαιότερα Ρωμαίος, Ι. Καψής, Βούλτεψης κ.ά.) στο στρατόπεδο της εξουσίας είναι αυτή του Π. Καψή, τέως διευθυντικού στελέχους του ΔΟΛ, ο οποίος ανέλαβε το κομμάτι του Τύπου για λογαριασμό της κυβέρνησης Παπαδήμου.  

Στην πραγματικότητα ο Καψής δεν έκανε τίποτε άλλο απ' ό,τι τον εδίδαξε πριν από πολλά χρόνια ο πατέρας του, επίσης ονομαστός δημοσιογράφος, Γιάννης Καψής, που υπηρέτησε τις κυβερνήσεις του Ανδρέα Παπανδρέου.

ΛΕΝΕ ότι η δημοσιογραφία οδηγεί παντού, αλλά δεν είναι αυτό το πρόβλημά μου. Αλλο προσπαθώ να καταλάβω, και πιο συγκεκριμένα πώς μπορεί να αισθάνονταν όλοι αυτοί οι μεταλλαγμένοι, πριν αποφασίσουν να ρίξουν τις μάσκες.  

Ενιωθαν, άραγε, πραγματικοί δημοσιογράφοι ή μήπως υπό προθεσμία; Και λειτουργούσαν, αν και δημοσιογράφοι, ως εν δυνάμει πολιτικοί ή απλά ήταν άνθρωποι έτοιμοι για όλα;

fsyrigos@enet.gr