Γράφει ο ΠΡΟΚΟΠΙΟΣ
(...) Παρακολουθώντας, τηλεόραση, θα έχετε προσέξει ότι δεν προβάλλονται πλέον τόσο πολλές διαφημίσεις με προϊόντα αδυνατίσματος. Μην πείτε απλοϊκά ότι η κρίση οδηγεί σε υποχρεωτικό αδυνάτισμα γιατί θα σας μαλώσω. Η κρίση οδηγεί σε πάχυνση. Οι άνθρωποι αγοράζουν φθηνότερα τρόφιμα, καταναλώνουν junk food, αντί να βγουν για φαγητό τρώνε πίτσα στο σπίτι. Θα πρόσθετα επίσης ότι η κρίση οδηγεί σε αύξηση της τηλεθέασης, αφού δύσκολα σηκώνεσαι από τον καναπέ.
Όμως παρά την αύξηση τηλεθέασης, η ύφεση προκαλεί πτώση της διαφημιστικής δαπάνης. Τα προϊόντα καλλωπισμού και αδυνατίσματος περιλαμβάνονται σε αυτά που δεν διαφημίζονται. Ποια γυναίκα θα αγοράσει προϊόντα για ένα κορμί το οποίο κανείς δεν έχει όρεξη να αγγίξει; (Σοβινιστικό κάπως, αλλά δεν νομίζω να με διαβάζουν κυρίες.)
Αυτό, λοιπόν, που πουλάει περισσότερο σε περίοδο κρίσης είναι η ελπίδα και οι γενναιόδωρες υποσχέσεις. Γι' αυτό και το «Ζάππειο 2» του Σαμαρά βγαίνει με φιλοδοξίες αντίστοιχες του «Dancing with the Stars». Το πρόβλημα είναι πως κανένας δεν έχει διάθεση να το παρακολουθήσει.
Ένας από τους ανθρώπους που εργάστηκαν στη σύνταξη του σχεδίου είναι της άποψης ότι δεν μπορείς να έχεις ανάπτυξη μέσα από νόμους, είναι καλύτερο να απελευθερώνεις μια αγορά παρά να της θέτεις περιορισμούς. Ασφαλώς δεν υπήρχε περίπτωση να βάλουν κάτι τέτοιο μέσα. Τι έβαλαν; Θα σας πω. Τείνω να πιστέψω ότι στη Βουλή υπάρχει μια κρύπτη όπου ο εκάστοτε πρωθυπουργός αφήνει στον αρχηγό της αντιπολίτευσης σχέδια και επιχειρήματα ομιλιών. Κοινώς, το Ζάππειο είναι μια παραλλαγή όσων είπε ο Παπανδρέου στην Έκθεση το 2009. (...)... περιοριστική πολιτική στραγγαλίζει την ανάπτυξη,,...μείωση φόρων, επαναδιαπραγμάτευση Μνημονίου, τα γνωστά.
Και αν του πεις ότι οι δανειστές καθορίζουν τους όρους λειτουργίας στο μαγαζί, θα σε κοιτάξει αυστηρά, θα φτιάξει τα γυαλιά και θα πει κάτι ωραίο αλλά αφηρημένο. Κάτι σαν το «Επανεκκίνηση». Για να μου ανάψει τα κινέζικα λαμπάκια.
Ο Σαμαράς υποτίθεται ότι κομίζει κάτι καινούργιο. Αλλά επικοινωνιακά είναι τόσο μοντέρνος όσο οι βιντεοταινίες του Ψάλτη.
Απλό, κατανοητό, ιδανικό για πολιτικά ακροατήρια όπως το αφελές ελληνικό. «Επανεκκίνηση». Το λες και εύκολα στα αγγλικά: «Restart».
Δηλαδή, τι ακριβώς θα πει «Επανεκκίνηση»; Νομίζω αυτό που έλεγε και η «Υπέρβαση» της Πολιτικής Άνοιξης, απολύτως τίποτα. Είναι όμως εύκολο, πιασάρικο και μπορεί να χωρέσει τα πάντα, όπως κάνουν όλα τα πολιτικά συνθήματα του συρμού. Επανεκκίνηση. Όλα θα ξεκινήσουν από την αρχή. Θα βαδίσουμε όλοι μαζί προς μια καινούργια αρχή.
Το πρόβλημα όμως είναι ότι χρειαζόμαστε ένα τέλος. Και αυτό το τέλος, Αντώνη μου, δεν έρχεται όταν υιοθετείς φρασεολογία και επικοινωνιακή τακτική των '80s. Δεν έρχεται μέσα από πολιτικό lifting ούτε μέσα από παρωχημένες υποσχέσεις και αυστηρό ύφος. Έρχεται συνομιλώντας ευθέως με εκείνο το κομμάτι της κοινωνίας που παραμένει σιωπηρό. Δεν τους ακούς επειδή δεν φωνάζουν. Αλλά κατά βάθος έχουν γίνει συντηρητικοί, είναι έτοιμοι να υποστηρίξουν τομές, έχουν θυμώσει με τον Παπανδρέου όχι επειδή προσέφυγε στο ΔΝΤ, αλλά επειδή δεν τόλμησε καν να νεκροτομήσει το πτώμα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου