Του Δ. Γ. ΠΑΠΑΔΟΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ
Κοινά στοιχεία με την Κωνσταντινούπολη του 1453 έχει σήμερα η Ελλάδα. Κοινός τόπος ανάμεσα στις δύο περιπτώσεις είναι η άλωση του εσωτερικού μετώπου, που στις δύσκολες ώρες ήταν ανύπαρκτο.
Πριν από την άλωση της Κωνσταντινούπολης ένα από τα μεγάλα προβλήματα ήταν η αδυναμία να βρεθούν στρατιώτες να υπερασπίσουν την πόλη.
Οι ντόπιοι προτιμούσαν τα μοναστήρια και η Πόλη εμπιστευόταν τη φύλαξή της είτε σε μισθοφόρους είτε σε άλλους ξένους, που για διάφορους λόγους βρέθηκαν στα τείχη της.
Λίγα χρόνια νωρίτερα από τον ελεύθερο ακόμη Μιστρά ο Έλληνας φιλόσοφος Πλήθων Γεμιστός εισηγούνταν στον τελευταίο αυτοκράτορα τη δημιουργία εθνικού στρατού.
Οι παραινέσεις έμειναν παραινέσεις, καθώς το σύστημα της βυζαντινής διοίκησης είχε εξαρθρωθεί πλήρως και μαζί με αυτό είχε απολεσθεί κάθε αίσθηση ευθύνης πολλών εκ των τιτλούχων του. Το αντίστοιχο σήμερα στην Ελλάδα θα μπορούσε να εντοπιστεί στην εκτεταμένη ελλειμματικότητα των θεσμών και των προβεβλημένων προσώπων. Δυστυχώς για όλους μας, όλοι αυτοί, τη δύσκολη ώρα, ζυγίστηκαν και βρέθηκαν εξαιρετικά ελλιποβαρείς.
Η αίσθηση του πανικού και της απόγνωσης που έχουν μεταδοθεί στην κοινωνία είναι και αποτέλεσμα της μη ύπαρξης προοπτικών. Το πολιτικό σύστημα, όπως είναι σήμερα, δεν δίνει διέξοδο.
Αντίθετα, φαίνεται κολλημένο στις συνήθειες και τις τακτικές του παρελθόντος, που οδήγησαν τη χώρα στη χρεοκοπία.
Ο άφρων δανεισμός όλων των περασμένων ετών ήταν, περίπου, ιδεολογία των δύο μεγάλων κομμάτων, που μετουσιωνόταν σε πολυτελείς κατοικίες και σε άλλα στοιχεία ενδεικτικά του εύκολου πλούτου. Τα οποία, σε καμία περίπτωση, δεν μπορεί να είναι χαρακτηριστικά ισορροπημένης δυτικής κοινωνίας.
Η χώρα για πολλά χρόνια γνώρισε τον κανόνα της παρεοκρατίας, της κομματοκρατίας, της αναξιοκρατίας και της ήσσονος προσπάθειας. Το προωθητικό εργαλείο δεν ήταν η επαγγελματική ικανότητα ή η διάθεση για εργασία, αλλά το πόσο εξυπηρετικός ήταν κάποιος ή το πόσο καλά κομπλιμέντα μπορούσε να διατυπώσει… Στο κλίμα αυτό προσαρμόστηκε και ένα μεγάλο κομμάτι της εγχώριας επιχειρηματικής τάξης, που διέγνωσε ότι αν στηρίζει πολιτικούς και κόμματα, θα παίρνει δουλειές, ανεξάρτητα από την ποιότητα του προϊόντος που διαθέτει.
Οι αλόγιστες προμήθειες, ακόμα και σε υλικά που δεν χρειάζονταν, ήταν περίπου κανόνας για το Δημόσιο τις καλές εποχές. Έτσι, φτάσαμε σήμερα να υπάρχουν στο λεκανοπέδιο της Αττικής νοσοκομειακές μονάδες ξενοδοχειακού επιπέδου που υπολειτουργούν, εξαιτίας της αδυναμίας του κράτους να τις συντηρήσει.
Αυτά, και πολλά άλλα μαζί, κάτω από την μπέρτα της «ατσιδοσύνης» έστειλαν ένα ωραίο πρωί τον λογαριασμό της χρεοκοπίας στη χώρα και απέδειξαν ότι στα δύσκολα είναι πολύ λίγοι οι «προβεβλημένοι» που όντως έχουν κάτι να προσφέρουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου