Ντρέπεσαι να πεις ότι γουστάρεις Λιάκο Κασιδιάρη; Έχεις "προοδευτική" εναλλακτική! pic.twitter.com/MoHwb1N3K9
— agronick 🇬🇷☘️ (@nick_tRNA) December 14, 2025
δεν υπάρχει ούτε ένας Έλληνας που την φράση ''θα σκίσεις κανένα καλσόν'' να την θεωρεί ωδή στον αγώνα των εργατριών κλωστοϋφαντουργίας.
— prng (@prng2777) December 14, 2025
Το ότι τόλμησε να ισχυριστεί αυτή την γελοιότητα, είναι όλα όσα πρέπει να ξέρετε για το άτομο Ζωή Κωνσταντοπούλου pic.twitter.com/gBrejqc2R8
Του ΗΛΙΑ ΚΑΝΕΛΛΗ
Θα μπορούσα να ξεραθώ στα γέλια.
Αλλά η «ανάκριση» του διερευνώμενου για το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ, Γιώργου Ξυλούρη, στη Βουλή, από διάφορους βουλευτές και διάφορες βουλεύτριες και οι απαντήσεις του προσώπου αυτού που ξέρει ότι υφίσταται δημόσιο εξευτελισμό μου προκάλεσαν θλίψη.
Πρέπει μάλιστα να πω ότι κατανοώ τον εξεταζόμενο, κι ας είναι παράδοξη η επίκληση τάχα «δικαιώματος σιωπής»: στο κάτω κάτω, είναι στόχος ολόκληρης της ελληνικής κοινωνίας, που τον κοροϊδεύει ως Φραπέ, τον θεωρεί εκ των προτέρων ένοχο και έχει βρει στο πρόσωπό του τον αποδιοπομπαίο τράγο.
Δεν ξέρω τι παραβάσεις έχει κάνει, πόσο ένοχος είναι, αν επωφελήθηκε παρανόμως σε βάρος του ελληνικού κράτους και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά η Βουλή διερευνά ένα σκάνδαλο, δεν βγάζει δικαστικές αποφάσεις. Αν είναι «μαφία» ή ενεργούμενο «μαφίας», όπως τον αποκαλούσε η Ζωή Κωνσταντοπούλου, πρόεδρος του γνωστού προσωπικού κόμματος στο οποίο η ίδια είναι η αδιαμφισβήτητη υπέρτατη αρχή, αυτό αφορά τα δικαστήρια.
Κι είναι ενοχλητικό να βγάζουν καταδικαστικές απαντήσεις πρόσωπα σε πολιτικούς χώρους που έχουν υπερασπιστεί το τεκμήριο αθωότητας του Κουφοντίνα.
Η αλήθεια είναι ότι ο Ξυλούρης έγινε αποδιοπομπαίος τράγος πρώτα μέσω του μέσου όρου της προσέγγισης των θεμάτων στα ΜΜΕ και μετά στη Βουλή.
Ο ίδιος είπε ότι το προσωνύμιο Φραπές του το έδωσε ο Βελόπουλος. Δεν θα είναι η πρώτη φορά που ο Βελόπουλος εισφέρει στην πολιτική αποσταθεροποίηση, στη σύγχυση και στην υπονόμευση της δημοκρατίας. Το ξυλόλιο και τα εξαφανισμένα βαγόνια, με τα οποία η Ζωή Κωνσταντοπούλου πολλαπλασίασε τα δημοσκοπικά ποσοστά της και τα οποία ακολούθησε και το ΠΑΣΟΚ, δικά του ψέματα ήταν. Ούτως ή άλλως δεν έχει πια σημασία, η χυδαιότητα του δημόσιου λόγου ξεπερνάει και τον Βελόπουλο, και την Κωνσταντοπούλου, και τους βουλευτές μέλη της Εξεταστικής Επιτροπής της Βουλής για τον ΟΠΕΚΕΠΕ όλων των κομμάτων, και του κυβερνώντος – είναι ο τρόπος με τον οποίο συζητάμε δημοσίως και όχι πια μόνο την πολιτική. Η χυδαιότητα του δημόσιου λόγου, δηλαδή, δεν είναι μόνο ζήτημα ύφους.
Αλλά επιμένω στη Ζωή Κωνσταντοπούλου, επειδή αυτή προέρχεται από την Αριστερά και εξαιτίας αυτής της καταγωγής, που νομίζει ότι καθαγιάζει κάθε επιλογή της, παριστάνει την ηθική συνείδηση του έθνους.
Αρκεί η υιοθέτηση εκ μέρους της μιας όποιας επιλογής, για να λάβει αυτή ηθικό βάρος και να απαιτεί καθολική αποδοχή. Ο,τι θέλει αυτή: τα ξυλόλια, τα μπαζώματα, το εμπόριο της θλίψης, η διαφήμιση ως πολιτικού ογκόλιθου του καλλιτέχνη-συντρόφου της χωρίς καμία εισφορά στην πολιτική ζωή, η απόδοση στοιχείων ενοχής σε όσους αποφασίζει αυτή ότι δεν γουστάρει, η απαξίωση της αστυνομίας και της δικαιοσύνης, η απαίτηση από την αστυνομία να είναι σούζα επειδή κάποιοι λέει ότι την απείλησαν – μολονότι έχει αστυνομική φρουρά.
Όποιοι διάβασαν τους διαλόγους από τα τηλεφωνήματά της σε ζωντανή τηλεοπτική μετάδοση δεν χρειάζονται ψυχαναλυτικά εργαλεία.
Χρειάζονται πολιτική μνήμη και κρίση. Γιατί αυτά που ακούγονται δεν είναι στιγμές έντασης, δεν οφείλονται σε μια συγκινησιακή φόρτιση. Είναι η παλιά, η γνώριμη φωνή μιας επιβάτη της κρατικής εξουσίας που θεωρεί ότι όλοι της χρωστάμε.
Γιατί;
Επειδή αυτή είναι το κράτος. Η Κωνσταντοπούλου μιλά σαν να μην έχει, μόνη αυτή, υποχρέωση να σέβεται τους κοινωνικούς κανόνες. Καλώς ή κακώς, αν πεις σε κάποια γυναίκα «μη σκίσεις κανα καλτσόν» θα σε πουν σεξιστή και θα σε κρεμάσουν στα μανταλάκια του διαδικτύου. Από που αντλεί λοιπόν το δικαίωμα η συγκεκριμένη πολιτικός να εξαιρείται από τον κανόνα που ο χώρος από τον οποίο προέρχεται συνέβαλε στην επιβολή του;
Τι την έχει κάνει να πιστεύει ότι δικαιούται να ενεργοποιεί αστυνομικούς, εισαγγελείς, δικαστές και προέδρους ανωτάτων δικαστηρίων κατά παραγγελία, κατά προτίμηση live, στην τηλεόραση, μετά τα μεσάνυχτα;
Απειλεί τον πρόεδρο του Αρείου Πάγου με παράβαση καθήκοντος επειδή δεν απάντησε στο τηλεφώνημά της.
Επιπλήττει αξιωματικούς της ΕΛ.ΑΣ. επειδή δεν στάθηκαν κομπάρσοι στο τηλεοπτικό της σόου.
Αρνείται να ακολουθήσει τη στοιχειώδη θεσμική οδό και απαιτεί να μετατραπεί το στούντιο σε αυτοσχέδιο ανακριτικό γραφείο.
Και όλα αυτά, ενώ, επαναλαμβάνω, η πολιτεία της παρέχει αστυνομικούς φύλακες αποκλειστικά για την ίδια. Αυτό δεν είναι αντικαθεστωτισμός. Είναι καθεστωτισμός – και το ότι είναι καρικατουρίστικος ο τρόπος της δεν σημαίνει ότι δεν είναι κατάχρηση εξουσίας.
Το έχουμε ξαναδεί αυτό το έργο, σε μεγάλες δόσεις μάλιστα, όταν ήταν Πρόεδρος της Βουλής, όταν μετέτρεψε το αξίωμα σε προσωπικό οχυρό και την κοινοβουλευτική διαδικασία σε όπλο εκδικητικό.
Το βλέπουμε ξανά τώρα, με μικρότερο αξίωμα αλλά με την ίδια αλαζονεία: όποιος διαφωνεί είναι ύποπτος, όποιος δεν υπακούει είναι διεφθαρμένος, όποιος δεν συνδέεται ζωντανά είναι συνένοχος.
Κάποιοι κάνουν το λάθος να υποβαθμίζουν το στυλ της, κάποιοι άλλοι επικαλούνται ψυχαναλυτές.
Έχουν άδικο.
Η Ζωή Κωνσταντοπούλου λειτουργεί απολύτως με στρατηγική. Κατασκευάζει συγκρούσεις, σκηνοθετεί προσβολές, επιδιώκει την ένταση όχι παρά τη θεσμική τάξη αλλά εναντίον της. Ξέρει ότι στην εποχή των reels η εικόνα της «διωκόμενης» μετρά περισσότερο από το περιεχόμενο των καταγγελιών. Ξέρει ότι λίγοι θα διαβάσουν τι πραγματικά ειπώθηκε, αλλά όλοι θα δουν το απόσπασμα όπου «την κυνηγάνε».
Το πιο ανησυχητικό, όμως, δεν είναι η ίδια. Είναι…
η ανοχή.
Το «μην ασχολείστε» έγινε πολιτική στάση.
Το «άσ’ την, κάνει θόρυβο αλλά δεν έχει δύναμη» αποδείχθηκε ιστορικά καταστροφικό επιχείρημα.
Έτσι αντιμετωπίστηκε και η Χρυσή Αυγή, μέχρι που άρχισε να εκφράζει την «ηθική αγανάκτηση» στο όνομα του ρατσιστικού δηλητήριου, με το οποίο δηλητηρίασε τη δημόσια ζωή.
Σήμερα, η εκτροπή επιστρέφει με άλλο πρόσωπο: πιο καθαρό, πιο μορφωμένο, με νομικούς όρους και επίκληση των θεσμών – την ίδια στιγμή που τους ευτελίζει. Και κόμματα της αντιπολίτευσης, είτε από φόβο είτε από κυνισμό, σιωπούν ή συντονίζονται. Βολεύει η ένταση, βολεύει ο αντισυστημικός θόρυβος, βολεύει κάποιος άλλος να τραβάει το σχοινί.
Μόνο που το σχοινί δεν τραβιέται χωρίς κόστος. Ο κοινοβουλευτισμός δεν καταλύεται θεαματικά. Διαβρώνεται. Από ανθρώπους που δεν πιστεύουν ότι υπάρχουν όρια στην εξουσία τους και από κοινωνίες που αυτό συνηθίζουν να το θεωρούν «γραφικό».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου