Εντάξει, κράτησε απασχολημένη μια κρίσιμη υπηρεσία εις βάρος ανθρώπων οι οποίοι μπορεί να βρίσκονταν σε κίνδυνο, για να κάνει λεζάντα. Μιλάμε για τεράστιο καθοίκι. https://t.co/1YWaBIOFdV
— Αλήτμπιρό (@Local_Bureau) December 13, 2025
Toυ ΔΗΜΗΤΡΗ ΕΥΘΥΜΑΚΗ
Το βίντεο που ανήρτησε η Ζωή Κωνσταντοπούλου με τους διαλόγους που είχε –μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα και από τηλεοπτικό κανάλι– με την Aμεση Δράση δεν είναι μια καταγγελία, όπως θέλησε να την παρουσιάσει.
Είναι μια πολιτικοθρησκευτική λειτουργία. Eνα κήρυγμα. Μια τελετουργία Αποκάλυψης, όπου ο διάβολος δεν εμφανίζεται με κέρατα και ουρά, αλλά με ακουστικά, τυποποιημένες απαντήσεις και έναν τόνο επαγγελματικής αμηχανίας. Η σκηνή είναι γνώριμη σε όποιον έχει δει αμερικανικές ταινίες με μανιακούς ιεροκήρυκες ή θεόπληκτες θεούσες. Ο πρωταγωνιστής είναι πεπεισμένος ότι το Κακό βρίσκεται παντού. Δεν χρειάζεται απόδειξη, η ίδια η ύπαρξη του κόσμου αρκεί ως ενοχοποιητικό στοιχείο. Ανεξάρτητα από την κάθε φορά αφορμή, όποιος δεν συμμερίζεται την αγανάκτηση του κήρυκα, όποιος δεν αντιδρά όπως «πρέπει», όποιος μιλάει με διαδικασίες και πρωτόκολλα, αυτομάτως καθίσταται όχι απλώς ύποπτος, αλλά ένοχος.
Η Ζωή δεν καταγράφει για να διαλευκάνει, ούτε δημοσιοποιεί τα καταγεγραμμένα για να αποδείξει τη δήθεν παρανομία ή συγκάλυψη. Ακόμα και με τον τελευταίο κρίκο να συνδιαλέγεται, ανακρίνει. Δεν ψάχνει απάντηση, ψάχνει ομολογία. Και όταν αυτή δεν έρχεται, το συμπέρασμα είναι προαποφασισμένο. Η κυβέρνηση είναι εγκληματική, το κράτος είναι εχθρικό, οι λειτουργοί τους ενεργούμενα κάποιου ανώτερου Κακού. Το σύστημα είναι αυταπόδεικτα σάπιο μέχρι το κόκαλο.
Εδώ ξανασυναντάμε αναβαθμισμένη τη συνέχεια του περίφημου «ηθικού πλεονεκτήματος» που κάποτε διακήρυττε ο ΣΥΡΙΖΑ. Μόνο που τότε ήταν συλλογικό αφήγημα. Σήμερα είναι προσωπική ιδιοκτησία.
Το ηθικό πλεονέκτημα δεν ανήκει πια σε έναν χώρο, αλλά σε ένα πρόσωπο.
Δεν είναι πολιτικό επιχείρημα, είναι ταυτότητα. Σε αυτή την εκδοχή του το ηθικό πλεονέκτημα δεν αρκείται να λέει «έχω δίκιο». Λέει κάτι πολύ πιο βαρύ: εγώ είμαι ο καθαρός και όλοι οι άλλοι πρέπει να αποδείξουν ότι δεν είναι βρωμεροί.
Η πραγματικότητα δεν κρίνεται, ανακρίνεται. Και αν δεν συμμορφώνεται, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα.
Το ενδιαφέρον –και ανησυχητικό– στοιχείο δεν είναι η ένταση ή ο τόνος της.
Είναι...
η απόλυτη μεσσιανική της βεβαιότητα. Η απουσία κάθε ενδεχομένου λάθους, παρεξήγησης ή ανθρώπινης ατέλειας.
Στο σύμπαν αυτό δεν υπάρχουν γκρίζες ζώνες.
Υπάρχουν μόνο δύο κατηγορίες. Η φωτισμένη και οι υπόλοιποι.
Γι’ αυτό και το βίντεο δεν απευθύνεται στον πολίτη που ζητά καλύτερη αστυνομική ανταπόκριση, ούτε καν σε αυτόν που απαιτεί την τιμωρία ενός δυνητικά ενόχου για μια απειλή.
Απευθύνεται στον πιστό που αναζητά επιβεβαίωση ότι ο κόσμος είναι εναντίον του. Οτι το σύστημα δεν διορθώνεται, μόνο καταγγέλλεται. Οτι δεν υπάρχει διάλογος, παρά μόνο Αποκάλυψη.
Και κάπου εδώ το πολιτικό πρόβλημα γίνεται βαθύτερο. Γιατί όταν η πολιτική μετατρέπεται σε διαρκή εξορκισμό, τότε δεν χρειάζεται πρόγραμμα, λύσεις ή προτάσεις. Χρειάζεται μόνο έναν εχθρό και την αδιάκοπη επίκλησή του.
Οπως σε κάθε καλό κήρυγμα που σε τρομάζει και σε καθηλώνει, έτσι και εδώ η λύτρωση δεν έρχεται ποτέ. Γιατί αν ερχόταν, θα τελείωνε και ο ρόλος του ιεροκήρυκα. Και αυτό για τη Ζωή είναι το μόνο πραγματικά αδιανόητο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου