"Κόμμα = Ομάς ανθρώπων, ειδότων ν' αναγιγνώσκωσι και ν' αρθογραφώσιν εχόντων χείρας και πόδας υγιείς, αλλά μισούντων πάσαν εργασίαν, οίτινες ενούμενοι υπο ένα οιονδήποτε αρχηγόν, ζητούσι ν' αναβιβάσωσιν αυτόν δια παντός μέσου εις την έδραν πρωθυπουργού, ίνα παρέχη αυτοίς τα μέσα να ζώσι χωρίς να σκάπτωσι"
Εμμανουήλ Ροΐδης , Έλληνας πεζογράφος και κριτικός (1836-1904)


ΣΥΡΙΖΑίοι ΞΕΔΙΑΝΤΡΟΠΟΙ ΕΘΝΙΚΟΙ ΣΟΥΡΓΕΛΟ-ΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΕΣ: Η δύσκολη προσαρμογή σε μια πρόζα ατελούς πασοκοποίησης.

 

Του ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ 

Του πήρε περίπου 48 ώρες για να αντιδράσει. Αλλά δεν ήταν κι εύκολο να χωνέψει κανείς τη συμπεριφορά που επιφύλαξε ο Αλέξης Τσίπρας στους συντρόφους του.

Ο Αλέξης Χαρίτσης ήταν άλλωστε ο μόνος που, μετά το πρώτο σοκ, τόλμησε να αρθρώσει μια ολοκληρωμένη και αιχμηρή απάντηση, όχι μόνο για να εξηγήσει γιατί έμεινε και υπέμεινε την απώθησή του στον εξώστη του Παλλάς.

Απάντησε και στον τρόπο με τον οποίο ο Τσίπρας επιχειρεί την επιστροφή του, εμφανίζοντας εαυτόν «πέρα και πάνω από την υπάρχουσα πολιτική Αριστερά», απαξιώνοντας τα πρόσωπα και τα κόμματα που άφησε μετά την απόσυρσή του, το 2023.

Δεν είναι άραγε και δική του ευθύνη ότι το κόμμα με το οποίο κυβέρνησε διαλύθηκε μέσα σε λίγους μήνες μετά την εκλογική ήττα του 2023;

Αυτό το ερώτημα υπαινίσσεται και ο Χαρίτσης, χαρακτηρίζοντας εκείνη την ήττα «ορισμό της πολιτικής αποτυχίας». Κυριολεκτικά αφ’ υψηλού, από το βάθρο του συγγραφέα που έχει παραδώσει 700 σελίδες μελοδραματικού λιβανίσματος του εαυτού του, ο Τσίπρας καταγγέλλει την ξηλωμένη κουρελού που ο ίδιος κατέλιπε.

Στηλιτεύει την πολυδιάσπαση του κόμματός του, σαν να μην αφορά τον ίδιο – σαν να είναι ανεύθυνος για το γεγονός ότι ο πολιτικός οργανισμός του οποίου ηγήθηκε αποδείχθηκε ένα σχήμα χωρίς ρίζες και κορμό, έτοιμο να αλωθεί από τον πρώτο περαστικό.

Χωρίς εμένα δεν είστε τίποτε, μοιάζει να λέει ο Τσίπρας στους συντρόφους του. Απόδειξη ότι σας άφησα μόνους και τι καταφέρατε; Σκορπίσατε.

Η αλήθεια όμως είναι ότι δεν τους άφησε και στην καλύτερη κατάσταση. Το ατύχημα είχε ήδη συμβεί με το τιμόνι στα χέρια του.

Τους άφησε ισοπεδωμένους από μια βαριά ήττα, που είχε ήδη σηματοδοτήσει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ –το κόμμα του Τσίπρα– ήταν μάλλον καρπός της μη κανονικότητας, ένα κόμμα διαμαρτυρίας με αρχηγό ένα δημαγωγό ικανό να δρέψει την οργή. Ενα κόμμα που δεν έγινε ποτέ φορέας παράταξης.

Τα δύο χρόνια χωρίς τον Τσίπρα απέδειξαν ότι η Αριστερά (αν πρέπει να ονομάσουμε έτσι τον χώρο) δεν μπορεί χωρίς αυτόν να μείνει καν συγκροτημένη. Δεν μπορούσε όμως ούτε με αυτόν να συνδεθεί με τις ανάγκες της εποχής και να πείσει ότι αποτελεί εναλλακτική διακυβέρνησης.

Η γενιά του Χαρίτση δεν έχει κατορθώσει να απεγκλωβιστεί από αυτό το αδιέξοδο.

Αν θέλουν να έχουν μέλλον στην πολιτική οι νέοι της Νέας Αριστεράς, πρέπει…

 

 να ακολουθήσουν τον Τσίπρα. Αλλά και μαζί του το πιο πιθανό είναι να επιτύχουν απλώς έναν επανασταβλισμό που θα τους βάλει στη Βουλή.

Το μόνο που χρειάζεται είναι να καταπιούν τον εγωισμό τους. Και να προσαρμοστούν σε αυτό το προϊόν που ήδη διαμορφώνεται ως καμπάνια προσωπολατρίας με πρόζα ατελούς πασοκοποίησης.


 

 

Δεν υπάρχουν σχόλια: