Μπένι η Δημοκρατία.
— Αντικαθεστωτικός 🇺🇦🇪🇺 (@nprepalas) December 9, 2025
Δημοκρατία ο Μπένι.
Ξανασυστηθήκαμε όλοι χτες… pic.twitter.com/gWXNriQzkS
Του ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ
Τι να σκεφτόταν άραγε ο Ευάγγελος Βενιζέλος; Τι να αισθανόταν τη στιγμή που μοιραζόταν την αγωνία του για τους θεσμούς και από κάτω, στο ακροατήριό του, έβλεπε τον Πάνο Καμμένο, τη Βασιλική Θάνου, τον Προκόπη Παυλόπουλο;
Τι να σκεφτόταν όταν, μετά τα εγκώμια του Κώστα Καραμανλή προς το πρόσωπό του, άκουσε και τον πρώην πρωθυπουργό να αγωνιά για την απαξίωση του κοινοβουλίου – εκείνον που ήταν δεκατέσσερα χρόνια βουλευτής χωρίς να λάβει στο κοινοβούλιο ούτε μία φορά τον λόγο;
Ο Βενιζέλος ξέρει καλά τα πρόσωπα του εσμού, στους κόλπους του οποίου αποφάσισε να εμβαπτιστεί τη Δευτέρα. Είχε επιστρατεύσει κάποτε το οπλοστάσιο του πολιτικού του λυρισμού εναντίον τους. Τους είχε αποκαλέσει «αφανείς εταίρους» της κυβέρνησης Τσίπρα, «ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και λοιποί συγγενείς». Είχε επιστρατεύσει και τον υπερευαίσθητο θεσμικό του σεισμογράφο για να διαπιστώσει –τότε που οι νέοι του συνομιλητές μεσουρανούσαν– ότι: «Το φάντασμα του Κόλλια ζωντανεύει και αυτό το έχει αναλάβει υπεργολαβικό συνεργείο της τρίτης συνιστώσας της κυβέρνησης» (βλέπε Πρακτικά Ολομελείας, 21/2/2018 για το σχετικό).
Αλλά, εντάξει. Ο καιρός περνά. Τα πάθη καταλαγιάζουν. Γιατί να υπάρχει μνησικακία, όταν μπορεί να υπάρχει αγάπη;
Στο κάτω κάτω ο πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ δεν χρειάστηκε να υποβάλει σε αυτό το ακροατήριο τις απόψεις του για την εισβολή στην Ουκρανία. Δεν πήγε εκεί για να τους μιλήσει για τις αιτίες της χρεοκοπίας του 2009 – που λίγο έλειψε να οδηγήσει και σε θεσμικό εκτροχιασμό.
Για τη δημοκρατία μίλησε. Και η συζήτηση περί δημοκρατίας είναι σαν τη συζήτηση για την καφέ αρκούδα: Στα λόγια συμφωνούν για την προστασία της όλοι.
Αναρωτιούνται πολλοί, γιατί ένα πολιτικό ον με βαθύτατη επίγνωση της σημειολογίας και των συμβολισμών, κύλησε το «μεταπολιτικό» του κύρος σε ένα βιότοπο στον οποίο ήταν εξόφθαλμα ξένος.
Η απάντηση ίσως πρέπει να αναζητηθεί στα ίδια του τα λόγια. Ο Βενιζέλος διαγιγνώσκει ότι η χώρα έχει καταστεί «μη διακυβερνήσιμη».
Αυτό ακόμη, βέβαια, δεν το βλέπουμε. Θα το δούμε, όμως, όταν εκδηλωθεί στην κάλπη διά του κατακερματισμού της ψήφου η ριζική δυσπιστία των πολιτών.
Και τι θα κάνουμε;
Θα μείνουμε ακυβέρνητοι;
Οχι, λέει ο Βενιζέλος. «Οι συνεργασίες θα καταστούν αναπόφευκτες». «Η μονοκομματική εκδοχή της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας έχει εξαντλήσει τα όριά της». Θα χρειαστούν, λοιπόν, πρόσωπα που θα μπορέσουν να δώσουν υπόσταση στις συναινέσεις. Πρόσωπα κοινής αποδοχής.
Ο Βενιζέλος θα μπορούσε να είχε διαδεχθεί τη Σακελλαροπούλου στην Προεδρία της Δημοκρατίας. Η βαθιά συνιστώσα της Ν.Δ., όμως, πίεζε για ακραιφνώς δεξιό Πρόεδρο. Δεν ήθελε τον «πασόκο» Βενιζέλο.
Οταν ανοίξουν οι ευκαιρίες της μη διακυβερνησιμότητας, καλό είναι να...
έχουν απομακρυνθεί αυτές οι προκαταλήψεις – αυτά τα παλιοστερεότυπα που φράσσουν σαν μπάζα τον δρόμο προς το πεπρωμένο.
Δεν πειράζει, Κύριε.
Εστω με αυτούς. Ας γίνει και με αυτούς το θέλημά Σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου