Πέρσι τέτοιες ημέρες είχαμε εντοπίσει στο διαδίκτυο το συγχαρητήριο μήνυμα προς την Τουρκία του Στρατηγείου του ΝΑΤΟ στη Σμύρνη με αφορμή την Ημέρα Νίκης και την Ημέρα των Τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων που εορτάζονται μαζί στις 30 Αυγούστου. Πρόκειται για την ημέρα αυτή του 1922 που οι τουρκικές δυνάμεις νίκησαν τις ελληνικές στη μάχη του Ντουμπλουπινάρ, κοντά στο Αφιόν Καραχισάρ.
Κανείς πέρσι δεν είχε δώσει ιδιαίτερη σημασία στο γεγονός, και για τους τύπους υπήρξε μια υποτυπώδης ελληνική αντίδραση που είχε σαν αποτέλεσμα την (προσωρινή) αφαίρεση του σχετικού ΝΑΤΟϊκού ποστ από το διαδίκτυο.
Λόγω των τουρκικών αντιδράσεων που ακολούθησαν, το ΝΑΤΟ αποκατέστησε τη… φιλοτουρκική τάξη. Οπότε πάει χαμένη και η αντίδραση.
Για δεύτερη χρονιά το φαινόμενο επαναλήφθηκε. Στην πραγματικότητα θα συνέβαινε εδώ και χρόνια, όμως αν δεν το πάρει κάποιος είδηση και το δημοσιοποιήσει τα επίσημα μάτια δεν ανησυχούν. Η ελληνική κοινή γνώμη ασχολείται πιο έντονα φέτος με το θέμα επειδή δόθηκε και κάποια δημοσιότητα από ορισμένα ΜΜΕ.
Η ελληνική κυβέρνηση έδωσε μάλιστα εντολή στον μόνιμο αντιπρόσωπο της χώρας στο ΝΑΤΟ να προβεί σε διάβημα με το οποίο χαρακτηρίζεται απαράδεκτο να συνδέεται η εθνική ημέρα Ενόπλων Δυνάμεων της Τουρκίας με την Ημέρα Νίκης κατά μιας συμμάχου χώρας. Πρόκειται για τη γνωστή αθηναϊκή αφέλεια, ή επίδειξη αφέλειας λόγω αδυναμίας.
Η κυβέρνηση με το διάβημα εγκαλεί την Άγκυρα –και όχι το ΝΑΤΟ– για μια επιλογή καθοριστικής σημασίας για την ιστορία και τη συνοχή της γειτονικής χώρας. Η νίκη του 1922 αποτελεί καθοριστικό παράγοντα της συγκρότησης της σύγχρονης Τουρκίας – είναι σημαντικός σταθμός στην ιστορική εξέλιξή της.
Με το διάβημά της η ελληνική κυβέρνηση μας λέει πως κακώς η Τουρκία συνδέει την ημέρα των Ενόπλων Δυνάμεών της με τη νίκη επί της Ελλάδας. Λες και θα μας ρωτούσε.
Εξ ιδίων κρίνοντες στην ελληνική πρωτεύουσα (καθώς δεν κάνουν τίποτε χωρίς να πάρουν άδεια), θεωρούν πως και η Τουρκία διακατέχεται από την ίδια νοοτροπία.
Με τέτοιες ψευδαισθήσεις κυβερνούν.
Μάλιστα ο Ερντογάν κλιμάκωσε, και σύμφωνα με το Anadolu δήλωσε πως η Σμύρνη «καταστράφηκε από τον εχθρό που υποχωρούσε [σ.σ. εννοώντας τους Έλληνες], 15 ημέρες μετά την έναρξη της Μεγάλης Επίθεσης». Συνέχισε δε αναφέροντας: «Ο εχθρός μόλυνε την αιώνια πατρίδα της Ανατολίας με τις βρόμικες μπότες του για σχεδόν 3,5 χρόνια».
Αυτά λοιπόν από την αντίπερα όχθη, τη στιγμή που ο κ. Μητσοτάκης δηλώνει διατεθειμένος να κάνει πίσω ακόμη και σε ζητήματα κυριαρχίας. Έγκυρες πληροφορίες μας υποστηρίζουν πως στην αναφερόμενη γιορτή των Ενόπλων Δυνάμεών τους οι Τούρκοι προσκαλούν στη δεξίωση που παραθέτουν και Έλληνες επισήμους διαπιστευμένους στη χώρα τους. Από ελληνικής πλευράς γίνεται η επισήμανση της σύνδεσης των δύο γιορτών (Νίκης και Ενόπλων Δυνάμεων) και στη σχετική πρόσκληση αναζητείται και βρίσκεται μια ικανοποιητική λύση.
Σε δημόσιο επίπεδο, όμως, η παρασάγγας απέχουσα από τη ελληνική τουρκική διαχείριση των εθνικών υποθέσεων δίνει ΝΑΤΟϊκή έμφαση στο γεγονός.
Επί της ουσίας τώρα: Ο διοικητής στο στρατηγείο της Σμύρνης είναι Αμερικανός, αλλά ταυτόχρονα είναι και διοικητής του US ARMY EUROPE AND AFRICA, άρα σχεδόν ποτέ δεν βρίσκεται στη Σμύρνη. Ο υποδιοικητής (ό,τι κι αν είναι βρίσκεται στον… κόσμο του), και ο επιτελάρχης είναι Τούρκος. Αυτός κάνει το παιχνίδι. Ο Τούρκος επιτελάρχης.
Δεν φταίνε όμως οι Τούρκοι, αλλά η ελληνική κυβέρνηση που δεν προβαίνει στις δέουσες ενέργειες να αλλάξει η σχετική διαταγή. Το ΝΑΤΟ δουλεύει με διαδικασίες οι οποίες άπαξ και εγκριθούν τηρούνται ευλαβικά. Θα μπορούσε η Ελλάδα να θέσει το θέμα στα αρμόδια ΝΑΤΟϊκά όργανα, όμως και πάλι δεν είναι σίγουρο ότι θα άλλαζε κάτι αφού πολύ πιθανώς θα έπρεπε να συμφωνήσουν και οι Τούρκοι.
Το ΝΑΤΟ συγχαίρει και την Ελλάδα στις 25 Μαρτίου, αλλά η ελληνική εθνική γιορτή προς τιμή της Επανάστασης του 1821 αναφέρεται σε ένα κράτος που δεν υπάρχει: την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Οι ευχές δίδονται σε υψηλό (πολιτικό) επίπεδο για τις εθνικές επετείους. Τα στρατηγεία εύχονται για τις Ημέρες των Ενόπλων Δυνάμεων. Επισήμως η 30ή Αυγούστου είναι η Ημέρα των Ενόπλων Δυνάμεων της Τουρκίας, εντούτοις ο Τούρκος επιτελάρχης του ΝΑΤΟ το… είδε αλλιώς. Εκμεταλλεύτηκε τις δυνατότητες που του παρέχει η Συμμαχία χωρίς ουσιαστική αντίδραση από την Αθήνα. Αντίδραση που θα αντιμετώπιζε το πρόβλημα επί της ουσίας.
Σε αντίθεση με την Ελλάδα, στην Τουρκία δίνεται μεγάλη σημασία στην...
ιστορική σημειολογία και στους συμβολισμούς. Είναι πολύ αμφίβολο αν Τούρκος επίσημος θα δεχόταν να συναντηθεί με Έλληνα ομόλογό του για το θέμα της Χάγης αν η 6η Σεπτεμβρίου σηματοδοτούσε για την Τουρκία ό,τι σημαίνει για τον ελληνισμό της Κωνσταντινούπολης και για το έθνος ολόκληρο η 6η Σεπτεμβρίου 1955.
Στην Αθήνα τέτοιες ευαισθησίες είναι παρωχημένες και αναχρονισμός. Γι’ αυτό οδηγούμεθα από το κακό στο χειρότερο.
Με τις αθηναϊκές αφέλειες σοβαρή πολιτική δεν συγκροτείται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου