Τα κινητά τηλέφωνα σηκώθηκαν ψηλά, πάνω από το κεφάλι των κατόχων τους, όχι για να βγάλουν μία selfie από τη γωνία λήψης που έχει αξιολογηθεί ως η καλύτερη για διαδικτυακή αυτοπροβολή. Η κάμερά τους έβλεπε ευθεία μπροστά. Μερικοί από το κοινό όλων των ηλικιών που συγκεντρώθηκε την περασμένη εβδομάδα μπροστά στο σπίτι της κατηγορουμένης για τον θάνατο της κόρης της στην Πάτρα, φωτογράφιζαν τη λέξη «θάνατος» που κάποιος είχε χαράξει στο παντζούρι του σπιτιού της συλληφθείσας, προσθέτοντας πιο κάτω και πιο αχνά το «στους παιδοκτόνους».
Αλήθεια, σε τι τους χρησιμεύει αυτή η φωτογραφία;
Μήπως στην αποθήκευση στις ψηφίδες μνήμης του κινητού τηλεφώνου μιας στιγμής στο στυλ «ήμουν και εγώ εκεί»;
Μήπως όσοι τράβηξαν φωτογραφία θέλησαν να την ποστάρουν δίπλα στις στιγμές ευωχίας και χαράς σε εστιατόρια, παραλίες ή χιονοδρομικά;
Κάποτε ένας σοφός φίλος μού είπε να φοβάμαι τους ανθρώπους που όταν έχουν δίκαιο βρίσκουν την ευκαιρία να σε πατήσουν κάτω για όσες αδικίες έχουν βιώσει.
Η οργή που προκάλεσαν σε μερίδα της κοινής γνώμης οι φωτογραφίες με τα υψωμένα κινητά μπροστά στο σπίτι της συλληφθείσας αποτελεί υγιή, ενθαρρυντική αντίδραση.
Ωστόσο, η κοινωνία μας με την πρώτη ευκαιρία δείχνει ότι βουλιάζει στην αυτοαναφορικότητα, στη ματαίωση όλων όσα θα ήθελε να γίνει και δεν έγινε, στις ενοχές για όλα εκείνα που δεν τόλμησε να κάνει, στον πόνο των πληγών που δεν επουλώθηκαν και με την πρώτη ευκαιρία πυορροούν. Ενα μίσος αγανάκτησης που τροφοδοτήθηκε, και δυστυχώς εξακολουθεί να τροφοδοτείται, από την ηδονοβλεπτική αναπαραγωγική των γεγονότων από μερίδα των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης που επενδύουν, για αύξηση της τηλεθέασης, σε απελέκητες ψυχές που βρήκαν στην ιστορία της μάνας ένα θρίλερ βασισμένο σε αληθινά γεγονότα.
Ορισμένοι δικαιολογούν το πλήθος που συγκεντρώθηκε για να διαμαρτυρηθεί μπροστά στο σπίτι της μάνας. Κάνουν λόγο για την έλλειψη συνείδησης του όχλου μπροστά σε σοκαριστικά γεγονότα.
Το 1982 όχλος είχε απειλήσει να λιντσάρει τη συζυγοκτόνο Κάτια Κολιτσοπούλου. Οι στιγμές απαθανατίστηκαν από τους φωτορεπόρτερ της εποχής.
Σαράντα χρόνια μετά, μοιάζει να μην έχει γίνει ένα βήμα μπροστά. Το τοπίο στην κοινωνία είναι πιο δυστοπικό. Η βία κυριαρχεί, με την πρώτη ευκαιρία οι άνθρωποι γίνονται δικαστές και νιώθουν θεοί, οδηγούμενοι στην ψυχική και πνευματική ανθρωποφαγία.
Οσοι στον Μεσαίωνα θα κρατούσαν δαυλούς...
για να φωτίσουν το «βδέλυγμα», την «αιρετική γυναίκα», τη «φόνισσα» προτρέποντας να καεί στην πυρά, τώρα κρατούν στο χέρι ένα κινητό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου