Toυ ΑΡΓΥΡΗ ΚΩΣΤΑΚΗ
Αν ήμουν πλούσιος θα γινόμουν μανιώδης συλλέκτης παλιών φωτογραφικών μηχανών.
Από παιδί αγάπησα αυτό που λέμε φωτογραφική τέχνη. Ήθελα να απαθανατίζω τις στιγμές της ζωής μου. Είχα κι αυτό που λέμε «φωτογραφικό μάτι«, αλλά δεν έγινα φωτογράφος. Κι ευτυχώς. Γιατί ήταν ένα από τα πρώτα επαγγέλματα που «στραγγάλισε» αρχικά η τεχνολογία με τα κινητά και «στο καπάκι» η οικονομική κρίση.
Από παιδί αγάπησα αυτό που λέμε φωτογραφική τέχνη. Ήθελα να απαθανατίζω τις στιγμές της ζωής μου. Είχα κι αυτό που λέμε «φωτογραφικό μάτι«, αλλά δεν έγινα φωτογράφος. Κι ευτυχώς. Γιατί ήταν ένα από τα πρώτα επαγγέλματα που «στραγγάλισε» αρχικά η τεχνολογία με τα κινητά και «στο καπάκι» η οικονομική κρίση.
Οι πλανόδιοι φωτογράφοι μπήκαν στο «μουσείο» όπως οι παγοπώλες. Οι φωτορεπόρτερ μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού. Η κάμερα του κινητού εξαφάνισε έναν ολόκληρο μαγικό κόσμο τέχνης. Εταιρίες παραγωγής φιλμ, στούντιο, καταστήματα έκλεισαν και χάθηκαν θέσεις εργασίας.
Αντιστάθηκα μέχρι πριν λίγες ημέρες. Έβγαζα μέχρι πριν λίγες ημέρες φωτογραφίες με την τελευταία μηχανή μου με φιλμ, που είχα καμιά δεκαριά χρόνια. Με συντρόφευε παντού. Σε γιορτές. Στην παραλία. Σε εκδρομές. Στα γήπεδα. Γέμισα 14 άλμπουμ με φωτογραφίες από παιδί μέχρι σήμερα. Κι όλα με φωτογραφίες από μηχανές με φιλμ. Αρνήθηκα πεισματικά να υποκύψω στην ψηφιακή τεχνολογία. Μου άρεσε που με πείραζαν γνωστοί και φίλοι όποτε με έβλεπαν με την παλιά μου μηχανή. Κάποιοι με θεωρούσαν – είμαι σίγουρος – και «πειραγμένο» που επέμενα στο κλασικό φιλμ. Μέσα μου γελούσα. Ήταν από τις ξεχωριστές στιγμές της ζωής μου, όταν έδινα σε κάποιον μηχανή με φιλμ να μας «τραβήξει» και έμενε «κόκκαλο».
Θυμάμαι ακόμη την πρώτη φωτογραφία που μας έβγαλε η φίλη του πρώτου μου εφηβικού έρωτα κάπου στου Γκύζη στις αρχές της δεκαετίας του 80΄. Με πόση αγωνία περίμενα να τελειώσει το 12άρι τότε φιλμ γιά να το εμφανίσω και να δω «αν βγήκε καλή». Ναι είχε βγει καλή. Όπως και οι περισσότερες φωτογραφίες της ζωής μου βγήκαν καλές. Ακόμη και μακρινές ή «κουνημένες» ήταν καλές. Γιατί είχαν συναίσθημα. Είχαν φιλτραριστεί από το φιλμ στον σκοτεινό θάλαμο. «Μύριζαν» την αγωνία των βασανιστικών ερωτημάτων μέχρι την εμφάνιση «λες να κόπηκε κανένα κεφάλι?» ή «μήπως με πέτυχε με κλειστά μάτια?»
Με την ελπίδα να μη γίνω ένας ρομποτικός υπάνθρωπος αιχμάλωτος της τεχνολογίας, θα φυλάξω σαν έναν πολύτιμο θησαυρό την τελευταία μου φωτογραφική μηχανή με φιλμ. Μία μικρή canon των τριάντα ευρώ που είχε αντικαταστήσει μια άλλη μικρή canon που δεν θυμάμαι πόσων δραχμών. Θα αγοράσω μόλις βρω το κουράγιο (και χρήματα) μια φτηνή ψηφιακή μηχανή.
Αναρωτιέστε γιατί δεν βγάζω φωτογραφίες με το κινητό μου.
Γιατί...
δεν θα είμαι εγώ πλέον. Και αλήθεια, σκεφτήκατε, μήπως το κινητό μου δεν είναι smart phone, αλλά επίσης «παλιάς κοπής» που δεν «αντέχει» φωτογραφίες?
Σκέφτηκα να βάλω στο κείμενο την τελευταία φωτογραφία που έβγαλα με φιλμ. Όμως καλύτερα ας την κρατήσω «μυστική». Ας παραμείνω ένας «μαυρόασπρος» άνθρωπος σε έναν «πολύχρωμο» κόσμο. Ας κρατήσω ένα «κλικ» ζωής γιά εμένα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου