Δύο μήνες μετά τις εκλογές και τον σχηματισμό νέας κυβέρνησης υπό το
Σοσιαλιστικό Κόμμα, η Βουλή στη Σόφια πολιορκήθηκε για ένα βράδυ από
τους οργισμένους διαδηλωτές. Η περίοδος χάριτος είναι μηδενική και η
οργή κατά της διαφθοράς εκρηκτική.
Η Βουλγαρία μετά το 1989
δοκίμασε όλες τις εκδοχές διακυβέρνησης και έφθασε στις αρχές του νέου
αιώνα να εμπιστευθεί την ευθύνη της διακυβέρνησης στον έκπτωτο μονάρχη
Συμεών. Από το 2007 είναι πλήρες μέλος της ΕΕ, και έξι χρόνια μετά οι
πολίτες της διαπιστώνουν ότι η Ευρώπη δεν αποτέλεσε τη μαγική λύση ούτε
ως προς τη διαφάνεια ούτε σε όφελος μιας υγιούς ανάπτυξης που θα στήριζε
την κοινωνική συνοχή.
Ο,τι ισχύει για τη Βουλγαρία ισχύει και
για τη Ρουμανία, που προσχώρησε ταυτόχρονα στην ΕΕ, και από ό,τι
φαίνεται θα ισχύσει και για τη νεοεισελθούσα Κροατία.
Σε αντίθεση
με τις χώρες του Νότου στη δεκαετία του '80, που έτυχαν οικονομικής και
πολιτικής στήριξης από την τότε ΕΟΚ και θωράκισαν τα νεαρά δημοκρατικά
καθεστώτα, σήμερα η ένταξη για τις χώρες της Νοτιοανατολικής Ευρώπης
είναι κατά κύριο λόγο οδυνηρές αποφάσεις και μέτρα προσαρμογής που
βαπτίζονται μεταρρυθμίσεις.
Από τη σκληρή αυτή πραγματικότητα δεν
ξεφεύγει και η πλουσιότερη πρώην γιουγκοσλαβική δημοκρατία, η Σλοβενία,
που θεωρείται ως η επόμενη χώρα της Ευρωζώνης που θα χρειασθεί διάσωση.
Αν αυτή είναι η σκληρή ευρωπαϊκή πραγματικότητα για τις εντός ΕΕ χώρες,
είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι οι προσδοκίες για τις εκτός Σερβία,
ΠΓΔΜ, Αλβανία, Βοσνία-Ερζεγοβίνη και Κόσοβο είναι από ελάχιστες έως
μηδενικές, με μόνη ενδιαφέρουσα πτυχή πλέον την περιφερειακή ισοτιμία με
την πλήρη ένταξη στην ΕΕ όλων.
Εξι χρόνια μετά, χωρίς την
αναγκαία κοινοτική στήριξη, οι πολίτες στη Σόφια, στο Βουκουρέστι και
αλλού ανακαλύπτουν όχι την πλήρη αλλά την εικονική ένταξη στην ΕΕ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου