Συμπολιτευόμενη αντιπολίτευση ή...

Του ΕΥΤΥΧΗ ΠΑΛΛΗΚΑΡΗ

Τι ρόλο παίζει ακριβώς η Ν.Δ. στην εποχή της κυβέρνησης Παπαδήμου; Είναι συμπολιτευόμενη αντιπολίτευση ή μήπως αντιπολιτευόμενη συμπολίτευση; Το σεξπηρικών διαστάσεων δίλημμα βιώνει αυτό το διάστημα το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης - ή μήπως της συνεργαζόμενης συμπολίτευσης; 

Η Ν.Δ. έδωσε ψήφο εμπιστοσύνης σε μια κυβέρνηση, που από την επομένη κιόλας άρχισε να την αμφισβητεί. Ασκείται δηλαδή στο σπορ «πατάω σε δύο βάρκες και δεν θέλω να βραχώ». Ή, καλύτερα «βάζω στελέχη μου σε υπουργεία μιας κυβέρνησης που πυροβολώ».

Ας σοβαρευτούμε. Η Ν.Δ. υποχρεώθηκε από τη σκληρή πραγματικότητα και τις πιέσεις από την Ευρωπαϊκή Ένωση να συναινέσει σε ένα κυβερνητικό σχήμα έκτακτης ανάγκης. Αυτό όμως ήταν ταυτόχρονα και ένα μεγάλο βήμα αμφισβήτησης μιας επίμονης αντιμνημονιακής τακτικής, με την οποία γαλουχήθηκαν βουλευτές, στελέχη και σημαντικό μέρος της παράταξης. Η ηγεσία της Ν.Δ. γίνεται δέκτης αυτών των πιέσεων και αυτό την οδηγεί, αντί να στηρίξει το έργο της κυβέρνησης, να κλιμακώνει την κριτική της σε ένα σχήμα, όπου σε κορυφαία υπουργεία συμμετέχουν οι δύο αντιπρόεδροι του κόμματος. Μοιάζει ώρες ώρες σαν να θέλει να ξεπλύνει τη «ντροπή» της στήριξης μιας κυβέρνησης, που ήδη με την έκτη δόση διασφάλισε μισθούς και δώρα μισθωτών και συνταξιούχων. Ο συνδυασμός του «να βγάλουν άλλοι τα κάστανα από τη φωτιά» με το εσωκομματικό ανάθεμα για το «προπατορικό αμάρτημα» της στήριξης της κυβέρνησης Παπαδήμου οδήγησαν τον αρχηγό της Ν.Δ. σε ένα άλλο ατόπημα, με την επί μέρες άρνησή του να δώσει γραπτές εγγυήσεις στους εταίρους μας. Τελικά η επιστολή επιδόθηκε, ενώ γινόταν γνωστό πως οι συζητήσεις για εκχώρηση μέρους της κυριαρχίας μας για τον έλεγχο των προϋπολογισμών και τα δημοσιονομικά, έφταναν σε προχωρημένο επίπεδο, με την Ελλάδα στο περιθώριο. Παραδόξως επ' αυτού δεν ακούσαμε κάτι από πλευράς Ν.Δ. για την αξιοπρέπεια της χώρας...

Στην επιστολή του ο πρόεδρος της Ν.Δ. δεν ανέφερε συγκεκριμένα τη δέσμευση για τις εκλογές της 19ης Φεβρουαρίου - που είναι κοινό μυστικό ότι μπορεί να γίνουν λίγες εβδομάδες αργότερα. Επειδή όμως δυσφόρησαν οι «εντός των τειχών», από την επομένη κιόλας άρχισαν οι διαβεβαιώσεις ότι η Ν.Δ. θέλει εκλογές στις 19 Φεβρουαρίου. Άλλη γλώσσα στο εξωτερικό και άλλη για εσωτερική κατανάλωση. Ίδια γεύση και για την εργασιακή εφεδρεία.

Ήταν η Ν.Δ. που πρώτη διατύπωσε το μέτρο και τώρα καταπολεμά -στο όνομα των υπαρκτών ατελειών του νόμου και της προχειρότητας στην εφαρμογή του- το δικό της επινόημα!  

Πώς μπορεί να ερμηνεύσει κάποιος αυτά τα «πήγαινε έλα» ή «σούρτα φέρτα» της συμπολιτευόμενης αντιπολίτευσης; 

Η απάντηση μπορεί να είναι απλή. Είναι εύκολο για δύο σχεδόν χρόνια να λες όχι σε όλα, να ζητάς μονότονα αυτοδυναμία τους τελευταίους μήνες και η ζωή να στα φέρνει αλλιώς. Παράλληλα, η κυβέρνηση Παπαδήμου σηματοδοτεί μια εποχή συνεργασιών για την οποία η Ν.Δ. ως έτερος πόλος του δικομματισμού μεταπολιτευτικά, δυσκολεύεται να αναγνωρίσει.

Στην πράξη η νέα κυβέρνηση ακυρώνει τις δηλώσεις του Αντ. Σαμαρά μόλις το περασμένο Φθινόπωρο ότι αν δεν βγει αυτοδύναμος θα ξαναπάει σε εκλογές ώσπου να κυβερνήσει μόνος του. Είπαμε, η ζωή τα φέρνει αλλιώς, ιδιαίτερα σε απρόβλεπτες περιόδους βαθιάς κρίσης - όχι μόνο οικονομικής, αλλά πολιτικής και πολιτισμικής. 

Ο διχασμός όμως της Ν.Δ. οφείλεται και στο τέλος εποχής που βιώσαμε μεταπολιτευτικά. Ρουσφέτια και ανέξοδες υποσχέσεις δεν έχουν πια πέραση - δεν υπάρχουν και δανεικά για να διορίσουμε τα «δικά μας παιδιά». Τώρα για να γίνεις κυβέρνηση πρέπει να λες την αλήθεια. Και αυτή πονάει... τα κόμματα. Αυτό είναι το δράμα της Ν.Δ. Θέλει να κυβερνήσει αύριο με συνταγές του χθες. Όμως ο δρόμος είναι χωρίς επιστροφή για όλους μας, πολύ περισσότερο για τα κόμματα που κυβέρνησαν τον τόπο. Όσο αυτό δεν κατανοείται, η «παρένθεση» της κυβέρνησης Παπαδήμου θα μετατρέπεται σε εφιάλτη για την συμπολιτευόμενη αντιπολίτευση ή αντιπολιτευόμενη συμπολίτευση.