Τελικά και πισω εκανε, και να δείτε σε λιγο που θα δώσει και αυξήσεις σε όσους αντιμάχονται την αξιολόγηση. pic.twitter.com/6hKHJICnJX
— Πάνος Συνοδινός (@SinodinosP) February 14, 2025
Τα Τεμπη θα έπρεπε να ήταν αφορμή να ανοίξει η συζήτηση για την ουσιαστική αξιολόγηση στο δημοσιο ώστε ούτε οι κάθε Καραμανληδες να μπορούν να διορίζουν όποιον τους καπνίσει, ούτε οι άχρηστοι να παριστάνουν τους σταθμάρχες. Αλλά αφήνει ο λαϊκισμος να γίνουν τέτοιες κουβέντες;
— Γενικώς Γραμματέας (@HonErich) January 31, 2025
Του Γιώργου Ι. Κωστούλα
gcostoulas@gmail.com
Είναι φυσικό, η οργή και ο πόνος που μας συνέχουν, από την αδιανόητα αναχρονιστική συμφορά των Τεμπών, να στρέφουν την προσοχή μας στην απόδοση ευθυνών. Όμως, όταν πρόκειται για απώλειες ζωών, η απόδοση ευθυνών έχει εντόνως, τιμωρητικό χαρακτήρα. Και, καθόλου διορθωτικό.
Από την άλλη, ποιον να πρωτοτιμωρήσεις απ’ αυτόν τον "πρωταθλητισμό" ανεπάρκειας και αμελειών, που όπως έχει γραφτεί μοιάζει με "κατόρθωμα;!".
Τι πρέπει, επιτέλους, να γίνει για να αποκτήσει η χώρα τα ασφαλή και γρήγορα τρένα που δικαιούται;
Υπάρχει μια, τεχνοκρατικής προέλευσης, σοφότατη φράση - παραγγελία: "Ενα σύστημα είναι τόσο αποτελεσματικό, όσο ο πιο αδύναμος κρίκος του".
Χρησιμότατη γενικώς η παραγγελία. Τι γίνεται, όμως, όταν οι αδύναμοι κρίκοι είναι τόσο πολλοί, διάσπαρτοι και κυρίως χρόνιοι, ώστε να έχουν καταστεί, οι ίδιοι, περίπου συστημικοί, σχεδόν θεσμικοί;
Μια άλλη, τεχνοκρατική επίσης, παραγγελία - συμβουλή, μοιάζει, εν προκειμένω, ως πλέον ενδεδειγμένη. Με τα λόγια του David Ignatius, αρθρογράφου της Washington Post: "Ποτέ μη φοβάσαι, μήπως δικαιωθείς πρόωρα".
Που όμως, λόγω του δυναμικού, τολμηρού και, κυρίως επώδυνου χαρακτήρα της, όλοι την αποφεύγουν. Ιδιαίτερα αυτοί που θα έπρεπε να την επιδιώκουν: οι ηγέτες.
Η συμβουλή, όπως, αρμοδίως, έχει αναλυθεί: Χειρότερο από τα συνεχή πλήγματα που μας καταφέρονται, είναι ότι τα βλέπουμε να επέρχονται με νομοτελειακή βεβαιότητα, αλλά δεν κάνουμε τίποτα για να τα αποτρέψουμε. Κατά κανόνα, από έλλειψη πολιτικής βούλησης και ηγετική κωφότητα.
Δυστυχώς, κατά την αντίληψη των πολιτικών, το να αντιβαίνεις στις βουλές της αγέλης είναι πολιτικό ατόπημα. Μοιάζεις περίπου σαν πλεονέκτης, κερδίζοντας επειδή ήσουν σώφρων, την ώρα που άλλοι πορεύονται ανοήτως.
Ο Τζ. Γκαλμπρέιθ είχε γνωματεύσει, ότι "η Πολιτική δεν είναι η, κατά τον Μπίσμαρκ, τέχνη του εφικτού, αλλά η επιλογή μεταξύ του δυσάρεστου και του καταστροφικού". Ούτε καν, δηλαδή, η επιλογή μεταξύ του ευχάριστου και του χρήσιμου, που με περίσσεια επιείκεια έχουν υποστηρίξει αρκετοί πολιτικοί μας.
Από όλες τις εκδοχές των σχετικών διπόλων, εμείς πάντοτε επιλέγαμε την πιο ανώδυνη μορφή, την επιεικέστερη. Ποτέ τη δύσκολη, την κοπιαστική, ούτε καν τη χρήσιμη.
Και να, πού φτάσαμε. Σήμερα, στην εποχή των, όπως έχουν αποκληθεί, προβλημάτων δεύτερης γενιάς, όπου "το 65% των σημερινών μαθητών θα κάνουν δουλείες που δεν έχουν ακόμα επινοηθεί", εμείς εξακολουθούμε να "παλεύουμε για τη λύση προβλημάτων που είχαν τεθεί στις αρχές του 19ου αιώνα".
Το ίδιο συμβαίνει και με την ηγεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης η οποία αντί να αναλάβει τις ευθύνες της και την ανάλογη δράση για τους, με βεβαιότητα, επερχόμενους κινδύνους, αφήνεται και σύρεται μέχρι να επέλθει η προδιαγεγραμμένη δικαίωση των φόβων της και να επιβεβαιωθεί για μια ακόμη φορά η παραπάνω σοφή συμβουλή.
Το είδαμε, και εμείς εδώ, με τις, υποτιθέμενες, φυσικές καταστροφές, με την οικονομική κρίση, και, βεβαίως, με τις κορυφαίες τραγωδίες, στο Μάτι και στα Τέμπη.
Αν ο πρωθυπουργός "δεν δικαιωθεί προώρως", επιχειρώντας το προ πολλού αναμενόμενο μεταρρυθμιστικό "πραξικόπημα", δεν απομένει παρά να δικαιωθεί… στην ώρα του.
Όταν, δηλαδή...
η μεν χώρα θα έχει χάσει την ευκαιρία συμμετοχής της στον μεταβιομηχανικό, ανταγωνιστικό, ψηφιακό κόσμο, ο ίδιος δε θα αποδειχθεί μια ακόμη διαψευσμένη ελπίδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου