ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ
Του ΑΡΗ ΑΛΕΞΑΝΔΡΗ
Στις αντιθεσμικές συμπεριφορές της εξουσίας, η πιο επικίνδυνη παράμετρος δεν είναι οι ίδιες οι αντιθεσμικές συμπεριφορές, αλλά η ανυπαρξία αντίβαρων· η ανικανότητα εκείνων που υπάρχουν για να αντισταθμίζουν τα ελλείμματα των ασκούντων την εξουσία, να φανούν αντάξιοι του ρόλου τους απέναντι στους πολίτες και στο δημοκρατικό σύστημα: ο λόγος που ανεχόμαστε τη δυσλειτουργικότητα είναι η εγγύηση πως κάποιος εργάζεται για να επανέλθει η λειτουργικότητα· ο λόγος που αποδεχόμαστε την εξουσία της κυβερνητικής πλειοψηφίας είναι η δέσμευση της αντιπολίτευσης να τη δαμάζει ώστε αυτή να μην καταλήξει καταχρηστική και επαχθής.
Η ασφάλεια σε ένα δημοκρατικό καθεστώς δεν είναι μια λειτουργία σε αυτόματο πιλότο· είναι ένα έργο σε εξέλιξη που απαιτεί αδιάλειπτες συνθέσεις, διαρκή παρουσία και αγώνα. Η απόφαση του ΣΥΡΙΖΑ να απέχει από το κοινοβουλευτικό έργο μέχρι τις εκλογές αποτελεί ένα ειρωνικό είδος παραίτησης από τα παραπάνω: ο Αλέξης Τσίπρας νομίζει πως έτσι απονομιμοποιεί μια κυβέρνηση εκτροπής, αλλά στην πραγματικότητα νομιμοποιεί την εκτροπή. Αν η κυβέρνηση είναι αυτό που ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης καταγγέλλει, τότε αφήνοντάς την ήσυχη της παρέχει τις καλύτερες υπηρεσίες.
«Δεν θα νοµιµοποιήσουµε την εκτροπή, ακόμη κι αν 156 βουλευτές τη νομιμοποίησαν». Για τον Αλέξη Τσίπρα, η πρόταση δυσπιστίας δεν είναι μια θεσμική διαδικασία με συνταγματικό κύρος. Δεν παράγει σεβαστά αποτελέσματα. Η αξία της είναι υποκειμενική. Αν απέβαινε υπέρ του, θα της απέδιδε τη δέουσα προσοχή. Εφόσον δεν απέβη, είναι σαν να μην έγινε· η έκβασή της λογίζεται ως αμελητέα ή ως άνοιγμα προς τον θαυμαστό κόσμο της συνωμοσιολογίας: οι 156 βουλευτές είναι «πιθανώς εκβιαζόμενοι», με τον ίδιο τρόπο που η πραγματικότητα είναι πάντα κάτι άλλο από αυτό που δεν συμφέρει τον αρνητή της.
Εξ ου και ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ «μεταφέρει» την πρόταση δυσπιστίας στον λαό (αφού στο νόμιμο πεδίο της δεν έπιασε).
Με ποιο δικαίωμα; Στο πλαίσιο ποιας διαδικασίας;
Δεν έχει σημασία. Ευκαιρία για ακόμη έναν τακτικισμό. Τα πάντα είναι επικοινωνία και μάλιστα ερασιτεχνική.
Οι πολίτες βέβαια δεν δυσπιστούν, ψηφίζουν. Και ψηφίζουν όταν έρθει η ώρα των εκλογών, όχι όταν αποφασίσει ο Αλέξης Τσίπρας.
Oμως οι κανόνες και η συνέπεια στους τύπους είναι σημαντικά μόνο όταν τον εξυπηρετούν· σε κάθε άλλη περίπτωση είναι διλήμματα: ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν· ή με τη δημοκρατία ή με την εκτροπή.
Το τελευταίο τέχνασμα του Αλέξη Τσίπρα δεν είναι προϊόν σχεδίου, αλλά τυχοδιωκτισμού. Και ο τυχοδιωκτισμός έχει φανεί εδώ και καιρό: στην άκαρπη τηλεοπτική περιφορά της νέας εκπροσώπου Τύπου του κόμματος, η οποία πασχίζει να γεφυρώσει τις αντιφάσεις ανάμεσα στην κληρονομιά της δημοσιογραφικής της περσόνας και στη νεοαποκτηθείσα κομματική της γραμμή· στην ανεδαφική και εθνικώς επιζήμια εμμονή με τα fake news σχετικά με τη «νεκρή Μαρία», για τα οποία κανείς δεν αισθάνθηκε την ανάγκη να απολογηθεί· στο ξεχείλωμα της υπόθεσης των παρακολουθήσεων σε συνεργασία με φίλια μέσα ενημέρωσης· στην καπηλεία τού «Μένουμε Ευρώπη» και στην απόπειρα προσεταιρισμού της ΑΔΑΕ· στις υπόνοιες περί εκβιασμού του Νίκου Ανδρουλάκη.
Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλέξης Τσίπρας δεν ενεργούν βάσει οργανωμένου σκεπτικού, καλού ή κακού, αλλά κυρίως με εφαλτήριο την κοινοβουλευτική τους ανία. Δεν ξέρουν τι να κάνουν, γι’ αυτό και ρίχνουν δηλητήριο σε όποιο πολιτικό ποτό βρουν ακάλυπτο. Δεν μπορεί, κάποιος θα πιει κατά λάθος.
Τα ατυχή διαφημιστικά σποτάκια που λάνσαρε πριν από μερικές εβδομάδες ο ΣΥΡΙΖΑ, για να αναδείξει τάχα τη «δυστοπία» (η κλισέ λέξη είναι ενδεικτική της φιλοσοφίας και της αισθητικής των σχετικών βίντεο) που καλούνται να αντιμετωπίσουν σήμερα οι νέοι στην Ελλάδα, έχουν στενή σχέση με το αδιέξοδο της παράταξης.
Ο Αλέξης Τσίπρας βρίσκεται σε μια λούμπα δημογραφικής μονομανίας: γύρω του βλέπει μόνο νέους σε πανικό, νέους τηλεοπτικά στερεοτυπικούς, νέους που θα κατέβουν στους δρόμους, θα ψηφίσουν, θα σχεδιάσουν το επόμενο μεγάλο meme που θα τον κάνει πρωθυπουργό και θα αλλάξει τον κόσμο. Οποιοδήποτε ενήλικο πολιτικό πλάνο είναι επουσιώδες, γιατί ο πραγματικός αγώνας βρίσκεται εκεί όπου οι ορμόνες και τα πεζοδρόμια βράζουν.
Εν τω μεταξύ, αυτή την ηλικιακή ομάδα ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ την έχει εξασφαλισμένη και χωρίς καμπάνια. Αυτά που αγνοεί επιδεικτικά είναι κι αυτά που του λείπουν.
Ο Αλέξης Τσίπρας φαντάζεται την πραγματικότητα με αναδρομικούς όρους· στο μυαλό του, η χώρα δεν είναι αυτή που είναι – είναι...
αυτή που ήταν προ δεκαετίας.
Η Ελλάδα υφίσταται μόνο ως δράμα και η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ μόνο ως υπόσχεση. Στο μεταξύ, κι ενώ ο κόσμος αλλάζει, η αξιωματική αντιπολίτευση προσφέρει παρελκυστικές παραστάσεις: μία από αυτές είναι και η αποχή από τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες στο όνομα του λαού· όμως ο λαός ψηφίζει αντιπροσώπους, όχι απεργούς.
Οποιος περιμένει μια νέα μεγάλη κρίση για να αναλάβει τις ευθύνες του, δεν πρέπει να ξεχνάει: η κρίση μπορεί να έρθει, αλλά να μην τον βρει εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου