Χθες, μπαίνοντας στο τουίτερ, είδα ένα #Μενδώνη ψηλά στη λίστα με τα trends του ελληνικού μικρόκοσμου με σήμα το πουλάκι. Παλιότερα το πρώτο πράγμα που θα έκανα θα ήταν να αναρωτηθώ τι είπε ή τι έκανε η Μενδώνη, αλλά πια ξέρω πως η πρώτη ερώτηση είναι «ποια αφορμή βρήκαν αυτή τη φορά για να της επιτεθούν οι σύντροφοι καλλιτέχνες;».
Αρχίζω λοιπόν να διαβάζω τα τουίτ και διαπιστώνω ότι η χούντα Μητσοτάκη και η σατανική υπουργός Μενδώνη απαγόρευσαν τον Τσαϊκόφσκι, τον Ντοστογιέφσκι, τον Γκόρκι και γενικά κάθε Ρώσο συγγραφέα, μουσικό και καλλιτέχνη. Τουλάχιστον αυτό διέδιδαν και πίστευαν πολλοί σύντροφοι καλλιτέχνες, πράγμα όχι ιδιαιτέρως περίεργο αν σκεφτεί κανείς τι έχουν πιστέψει και διαδώσει κατά καιρούς.
Στην πραγματικότητα στην Ελλάδα, όπως και στις υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης την οποία οι σύντροφοι καλλιτέχνες δεν πολυσυμπαθούν, ακυρώνονται οι παραστάσεις ρωσικών θιάσων. Περίπου με τον τρόπο που αποκλείονται από τις ευρωπαϊκές αθλητικές διοργανώσεις οι ρωσικές ομάδες. Μόνο που οι άνθρωποι που ασχολούνται με τον αθλητισμό είναι αρκετά πιο ώριμοι απο τους συντρόφους καλλιτέχνες οπότε α) δεν πιστεύουν, ούτε διαδίδουν ότι απαγορεύεται το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ γενικώς και β) μπορούν να αντιληφθούν τον κόσμο και πέρα από τον εαυτό τους και άρα καταλαβαίνουν πως υπάρχουν πράγματα πολύ πιο σοβαρά από 20 ματς και 10 ομάδες.
Αντιθέτως, οι σύντροφοι καλλιτέχνες των οποίων το σύμπαν τελειώνει στην άκρη των δαχτύλων του ποδιού ή στην άκρη της μύτης (ή σε όποια άκρη του εαυτού τους εξέχει περισσότερο) θεωρούν μερικές παραστάσεις ρωσικών θιάσων και μπαλέτων και ορχηστρών πολύ σημαντικότερες από την εισβολή στην Ουκρανία. Και σα να μην έφτανε αυτό, ακριβώς επειδή τίποτα δεν υπάρχει πέρα από τον εαυτό τους, βρίσκουν ευκαιρία να ξαναεπιτεθούν στη Μενδώνη με ψέματα που ακόμα κι ένα μικρό παιδί θα καταλάβαινε αρκεί να μην είχε το μυαλό συντρόφου καλλιτέχνη.
Ή του Αλέκση ο οποίος πίστεψε την προπαγάνδα των συντρόφων καλλιτεχνών και με τη γνωστή ρητορική του δεινότητα είπε στη Βουλή ότι ούτε κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου είχε απαγορευτεί ο Μπετόβεν (αν ήταν άλλος θα έλεγα ότι περνάει το ακροατήριο του για χαζό, αλλά σ’ αυτή την περίπτωση... καταλαβαίνετε...)
Δεν ξέρω τι πρόβλημα έχουν οι σύντροφοι καλλιτέχνες με τη Μενδώνη και με την κυβέρνηση γενικότερα. Μου φαίνεται παράξενο τέτοιο μίσος από τη στιγμή που μιλάμε για έναν κλάδο του οποίου ένα μεγάλο κομμάτι υφίσταται μόνο χάρη στις επιδοτήσεις που οι κυβερνήσεις διαχρονικά μοιράζουν, αλλά μπορεί εκεί να είναι η αιτία. Όταν ο πολιτισμός δεν εξαρτάται από τις ανάγκες της κοινωνίας, αλλά από τις κυβερνήσεις και το κράτος, λογικό είναι κάποιοι καλλιτέχνες να στρέφουν προς τα εκεί τα φαρμακερά βέλη τους. Αλλά, όπως είπα, δεν ξέρω, μπορεί οι λόγοι να είναι οικονομικής, ιδεοληπτικής ή ακόμα και ψυχολογικής φύσεως.
Ξέρω όμως ότι οι σύντροφοι καλλιτέχνες μπορούν ελεύθερα να ακούν Τσαϊκόφσκι (ακόμα κι αυτοί που τον έμαθαν χτες) αλλά και να παρακολουθήσουν, το ίδιο ελεύθερα, παραστάσεις με έργα του από ορχήστρες και θιάσους που δεν έρχονται από τη Ρωσία.
Αν θέλουν μπορούν να παρουσιάσουν οι ίδιοι τα έργα του στο ελληνικό κοινό (εκτός φυσικά αν στ' αλήθεια τ’ αγαπούν).
Μπορούν επίσης να αγοράσουν βιβλία του Ντοστογιέφσκι ή κάποιου άλλου Ρώσου συγγραφέα από οποιοδήποτε βιβλιοπωλείο, αν και κρίνοντας από τις αναρτήσεις τους για την «απαγόρευση του Τσαϊκόφσκι»...
η δυνατότητα κατανόησης ακόμα και απλού κειμένου είναι κάπως περιορισμένη και ίσως να ξοδέψουν τσάμπα τον χρόνο τους. Και μπράβο τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου