Ολοι ξέρουμε ότι, στο τέλος της κυβερνητικής θητείας, ο Κυριάκος Μητσοτάκης αντιμετωπίζει ένα πρόβλημα: την απλή αναλογική, που σημαίνει ότι δεν θα μπορεί να σχηματίσει κυβέρνηση.
Ξέρουμε, επίσης, – διότι το λέει ο ίδιος δημοσίως – ότι η λύση στην οποία έχει καταλήξει είναι εξίσου απλή με την αναλογική: εκλογές στο τέλος της τετραετίας και νέες εκλογές, με ενισχυμένη αναλογική, τις οποίες πιστεύει (και πιστεύουν οι περισσότεροι με τα ως τώρα δεδομένα) ότι θα τις κερδίσει. Ολο αυτό, δε, υπό την προϋπόθεση ότι στο τέλος της τετραετίας θα έχει να παρουσιάσει έργο.
Οι αντίπαλοί του, όμως, λειτουργούν βάσει της δικής τους εκτίμησης για το πρόβλημα του Μητσοτάκη. Ελπίζουν – και κάποιοι το πιστεύουν – ότι αν ο ΣΥΡΙΖΑ καταγράψει ένα αξιοπρεπές 30%, υπάρχει δυνατότητα συμμαχικής κυβέρνησης. Προφανώς όχι από το άθροισμα των ποσοστών των μικρότερων κομμάτων. Η απλή αναλογική δίνει βέβαια τη δυνατότητα στον καθένα παλαβό να προβεί στο απονενοημένο, αλλά, αν πάρουμε ως βάση τα υπάρχοντα μικρότερα κόμματα, η πιθανότητα σχηματισμού κυβέρνησης συνεργασίας μόνον ως ευσεβής πόθος για αφελείς μπορεί να υφίσταται.
Υπάρχει ποτέ περίπτωση να συμπράξει με τον ΣΥΡΙΖΑ το ΚΚΕ ή ακόμα και ο Βαρουφάκης;
Αυτό που φαντάζονται όσοι φοβούνται την προοπτική της κυριαρχίας του Μητσοτάκη στην πολιτική ζωή για περισσότερο από μία τετραετία είναι η κυβερνητική συνεργασία του ΣΥΡΙΖΑ με τη ΝΔ.
Οχι με τη σημερινή ΝΔ του Μητσοτάκη, που εκτείνεται στον χώρο του Κέντρου και το κάνει πειστικά. Με μία άλλη ΝΔ, μικρότερη, πιο στρογγυλεμένη, πιο παραδοσιακή, πιο ενοχική, πιο ξενέρωτη.
Αυτή η ΝΔ υπάρχει και σήμερα, αλλά δεν έχει την αφορμή να εκδηλωθεί με τις παρούσες συνθήκες. Μόνο φοβάται. Φοβάται τις μεταρρυθμίσεις που εκσυγχρονίζουν τη χώρα και αδυνατίζουν τα παραδοσιακά δίκτυα πολιτικής ισχύος. Και αυτός ο φόβος μπορεί να είναι κοινή γραμμή πλεύσης για τις συντηρητικές δυνάμεις του κρατισμού και του λαϊκισμού, είτε της Δεξιάς είτε της Αριστεράς.
Προϋπόθεση απαραίτητη για να λειτουργήσει το σχήμα θα ήταν να μην έχει την πρωθυπουργία ούτε ο Τσίπρας ούτε ο Μητσοτάκης.
Σωστά;
Θα πρέπει λοιπόν να βρεθεί κάποιος τρίτος, κοινώς αποδεκτός. Κάποιος ο οποίος να ξεχωρίζει μεν, αλλά χωρίς να ενοχλεί κανέναν – ακόμη καλύτερα, χωρίς να έχει ενοχλήσει κανέναν στον παρελθόν.
Για τον ρόλο αυτόν, έχω την εντύπωση ότι καλλιεργούν ορισμένοι τον...
Νίκο Δένδια.
Γιατί όχι; This is a free country, όπως λένε οι φίλοι μας οι Αμερικανοί.
Ομως το πρόβλημα για οποιονδήποτε επίδοξο διάδοχο είναι άλλο: είπε κανείς, βρε παιδιά, ότι χρειάζεται αρχηγό η ΝΔ; Γελοίο ερώτημα δεν είναι; Προς τι λοιπόν η προβολή του αρχηγικού μεγέθους του Νίκου Δένδια; Είναι άκαιρο και άτοπο.
Το χειρότερο, δε, είναι ότι δίνει χώρο για την ανησυχία μήπως έχει υποκύψει στη folie de grandeur…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου