Θυμάμαι αμυδρά από τα νιάτα μου κάτι συζητήσεις για «Το δεύτερο φύλο» της Σιμόν ντε Μποβουάρ, την οποία ποτέ μου δεν μπόρεσα να χωνέψω.
Θυμάμαι ακόμη τη φασαρία που είχε ξεσηκώσει η αποστροφή του Λακάν –παντοδύναμου τότε προέδρου της γαλλικής δημοκρατίας των γραμμάτων– ότι η γυναίκα δεν υπάρχει, κάτι που μπορώ να σας διαβεβαιώσω εκ πείρας ότι δεν αληθεύει. Τον Λακάν, υποχρεωτικό ανάγνωσμα του καιρού εκείνου, έπαψα να προσπαθώ να τον καταλάβω όταν πια αποφάσισα ότι δεν πρόκειται να τον καταλάβω, όπως τον Ντεριντά και άλλους πολλούς. Φίλος Γάλλος μού άνοιξε τα μάτια λέγοντάς μου πως το πρόβλημα δεν ήταν η πολυπλοκότητα της σκέψης τους. Πολύ απλά δεν ήξεραν να γράφουν. Ηταν ο καιρός που άρχισα να αντιλαμβάνομαι τη δύναμη της κλασικής λογοτεχνίας, η οποία έκτοτε δεν έπαψε να με γοητεύει. Και σκεφτόμουν ότι η απάντηση σε όλ’ αυτά είχε δοθεί ήδη από τη χαραυγή της ποιητικής δημιουργίας, όταν στο Β΄ της Ιλιάδας οι γέροντες της Τροίας παρακολουθούν την Ελένη να ανεβαίνει στα τείχη και κάποιος σχολιάζει: «Δεν μπορείς να κατηγορήσεις ούτε τους Τρώες ούτε τους Αχαιούς που σφάζονται γι’ αυτήν».
Εκτοτε, για να είμαι ειλικρινής, δεν έχω παρακολουθήσει την εξαιρετική πρόοδο της φεμινιστικής σκέψης, τα πνευματικά της επιτεύγματα και τις πολιτικές της επιτυχίες. Ως εκ τούτου, βρέθηκα απροετοίμαστος και ανήμπορος να αντικρούσω τις φριχτές κατηγορίες που φόρτωσαν στην πλάτη μου οι εμπροσθοφυλακές του κινήματος. «Εσύ είσαι ο βιαστής», φώναζαν συγκεντρωμένες στην πλατεία Συντάγματος.
Εκτοτε, για να είμαι ειλικρινής, δεν έχω παρακολουθήσει την εξαιρετική πρόοδο της φεμινιστικής σκέψης, τα πνευματικά της επιτεύγματα και τις πολιτικές της επιτυχίες. Ως εκ τούτου, βρέθηκα απροετοίμαστος και ανήμπορος να αντικρούσω τις φριχτές κατηγορίες που φόρτωσαν στην πλάτη μου οι εμπροσθοφυλακές του κινήματος. «Εσύ είσαι ο βιαστής», φώναζαν συγκεντρωμένες στην πλατεία Συντάγματος.
Οφείλω να ομολογήσω ότι το πήρα προσωπικά. Ντρεπόμουν να κοιτάξω στα μάτια την κόρη μου, προϊόν βιασμού, τη γυναίκα μου, τις φίλες μου, τις συναδέλφους μου. Εδινα τη συνταγή στη φαρμακοποιό μου και σκεφτόμουν ότι αυτή τώρα νομίζει ότι θέλω να τη βιάσω. Οποία καταισχύνη. Διάβασα δε ότι η διευθύντρια της εγκρίτου εφημερίδος El Pais χαρακτήρισε τον ετεροφυλόφιλο έρωτα «έγκλημα».
Είμαι βιαστής, είμαι εγκληματίας, απορώ πώς κυκλοφορώ ελεύθερος ακόμη. Και θυμήθηκα τον μακαρίτη φίλο Γιώργο Χειμωνά, που σε ανύποπτο χρόνο (δεκαετία του ’80 νομίζω) είχε γράψει ένα άρθρο όπου υποστήριζε πως το ανδρικό φύλο είναι υπό διωγμόν και χρειάζεται προστασία.
Προ δύο ετών είχα διατυπώσει κάποιες αντιρρήσεις για το gay pride, όχι τόσο για το κακό γούστο του όσο για την ουσία του.
Προ δύο ετών είχα διατυπώσει κάποιες αντιρρήσεις για το gay pride, όχι τόσο για το κακό γούστο του όσο για την ουσία του.
Είχα δεχθεί επιθέσεις όχι μόνον από τους στρατευμένους δικαιωματιστές, αλλά και από γυναικείες υπογραφές, οι οποίες, αφού φρόντιζαν να δηλώσουν ότι δεν είναι ομοφυλόφιλες, υπερασπίζονται τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων, τα οποία ποτέ δεν αμφισβήτησα, απλώς αντιμετώπισα κριτικά τον τρόπο διεκδίκησής τους.
Τώρα κατάλαβα ότι όλοι και όλες αυτοί και αυτές με αντιμετώπιζαν σαν «βιαστή».
Και όλ’ αυτά εξαιτίας...
της αγάπης μου για τον Ομηρο, έναν από τους ιδρυτές του δυτικού πολιτισμού. Και ο νοών νοείτω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου