Κι έβγαλε μια φωνή ο Ποσειδών όπως εννιά ή δέκα χιλιάδες πολεμιστές φωνάζουν μαζί στον ξεσηκωμό της μάχης. Είναι στο Ξ της «Ιλιάδας» και ο Ποσειδών φωνάζει για να ενθαρρύνει τους Αχαιούς. Κάποτε τα ντεσιμπέλ ήταν προνόμιο των θεών ή των πολεμιστών ηρώων που ήθελαν να κερδίσουν την αθανασία.
Οι Ελληνες το θυμούνται ακόμη. Και επειδή ο καθένας από εμάς κρύβει μέσα του και έναν μικρό ή μεγαλύτερο θεό –του το λέει η μαμά απ’ την ώρα που γεννιέται– δεν χάνει ευκαιρία να το διακηρύξει όπου σταθεί κι όπου βρεθεί.
Με τις τσιρίδες του όταν ακόμη είναι παιδί και έχει το ακαταλόγιστο. «Παιδί είναι, τι να κάνουμε». Με τις στρακαστρούκες στην Ανάσταση.
Με την εξάτμιση όταν μεγαλώσει και χάσει το ακαταλόγιστο αλλά δεν έχει ενημερωθεί αρμοδίως.
Αυτά και πολλά ακόμη προετοιμάζουν τον ψυχικό του κόσμο για τη στιγμή της ολοκλήρωσης, τη στιγμή εκείνη της βιολογικής και πνευματικής ωρίμανσης που θα μπορεί να πει πως πλέον είναι Ελληνας, άνθρωπος και πολίτης.
Είναι η στιγμή που θα κατακτήσει το δικαίωμα να κουφαθεί σε κάποιο νυχτερινό κέντρο, όπου συντελείται η μεγάλη θρησκευτική τελετή του ελληνισμού, η διασκέδαση.
Προκειμένου δε να κουφαθεί, θα ξοδέψει ό,τι έχει και δεν έχει. Διότι, αν δεν κουφαθείς, δεν έχεις καταλάβει τη ζωή. Είσαι απλά ξενέρωτος. Χρησιμοποιώ το αρσενικό γένος για λόγους οικονομίας. Εννοείται ότι η μύηση στα ντεσιμπέλ ισχύει εξίσου και για τις Ελληνίδες και για τους Ελληνες.
Η ηχορρύπανση είναι υπαρξιακή ανάγκη του πανάρχαιου λαού μας.
Είναι η βαριά βιομηχανία μας.
Αν είχαμε τη δυνατότητα να εξάγουμε το περίσσευμα του θορύβου που παράγουμε –αφού καταναλώσουμε τον αναγκαίο για την ψυχική μας ευρωστία– η Ελλάδα θα ήταν πλούσια χώρα.
Τούτων δοθέντων, δεν μπορώ παρά να συγχαρώ τον νομοθέτη για τη θαρραλέα πρωτοβουλία του να απαλλάξει τη φυσική ροπή του Ελληνος προς την ηχορρύπανση από το βάρος της ποινικής ευθύνης. Ποια ποινική ευθύνη, θα μου πείτε; Αν κάποιος γνωρίζει κάποιον που συνετίσθηκε από την εφαρμογή του νόμου περί ηχορρύπανσης, καλόν θα ήτο να μας τον αποκαλύψει για να γελάσουμε κι εμείς.
Ξεσηκωνόμαστε για τη ρύπανση των θαλασσών και των εδαφών μας. Ομως μας φαίνεται εντελώς φυσιολογική η ρύπανση των ακουστικών οδών μας. Ο Σοπενχάουερ γράφει ότι ο θόρυβος είναι ο χειρότερος βιασμός διότι χτυπάει το μυαλό, κοινώς δεν σε αφήνει να σκεφτείς.
Αχρείαστη να ’ναι η σκέψη, θα μου πείτε, όταν στη ζωή αυτή υπάρχει ο Ρέμος και ο Κωστάκης που διαπραγματεύεται με τη μαμά γιατί ήρθε η ώρα να βγει από τη θάλασσα. Κι άσε τους άλλους να λένε ότι...
κάποτε σ’ αυτήν τη γη υπήρξε ένας λαός που εξαφανίστηκε γιατί δεν άκουσε τον θόρυβο που ξεσήκωναν γύρω του οι καιροί.
Είχε κουφαθεί από τον θόρυβο που έκανε ο ίδιος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου