ΔΙΕΘΝΗ ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΑ ΣΟΥΡΓΕΛΑ - ΕΘΝΙΚΟΙ ΚΑΤΣΑΠΛΙΑΔΕΣ: Τζόνυ Πυροσκί* υπέρ Γιάνη Βαρουφάκη - Το "Γιάνης, μπάλα και καράτε" σαρώνει όλους τους σινεμάδες!

Αναθαρρήστε, αδέλφια και αδελφές! Υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που αναγνωρίζουν τα χίλια δίκια του μίστερ «δημιουργική ασάφεια» και κάπιταλ κοντρόλ


Του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΛΙΑΚΟΥ


* Το όνομα του Τζόνυ Πυροσκί αποτελεί ακόμα μια απόδειξη ότι δεν υπάρχει τίποτε τυχαίο σ’ αυτό τον κόσμο και ότι οι μεγαλειώδεις άνθρωποι κι εκείνοι που ορίστηκαν από τη μοίρα να κάνουν μεγάλα πράγματα και να γινατώνουν τραμπουκοναζιάρικα σε Γάλλους αστυνομικούς δεν μπορούν παρά να στηρίζουν Γιάνη Βαρουφάκη.  

Αφενός λέγεται «Τζόνυ» με ένα «ν» και ύψιλον, όχι ιώτα. Το Τζόνυ παραπέμπει στην αγγλοσαξονική υπερδύναμη και το ένα «ν» στον τρισμέγιστο Γιάνη. 

Το «πυροσκί» ηχητικά έχει ρώσικο συγκείμενο, διότι θυμίζει το γνωστό έδεσμα, αλλά στην πραγματικότητα πρόκειται για «πυρός - σκι», δηλαδή για το σκι που κάνει κάποιος πάνω στη φωτιά!

 

Ο Τζόνυ Πυροσκί είναι κρυσταλλομάντης, ενεργειακός θεραπευτής ρέικι και βοηθός πιστολάκι σε γνωστό κομμωτήριο της Μόρντορ. Στον ελεύθερο χρόνο του ασχολείται με τη θεωρία των παιγνίων και παρακολουθεί οτιδήποτε υπάρχει στην τιβί ή στο γιουτούμπε από Γιάνη Βαρουφάκη.

Τον θαυμάζει, τον πιστεύει, τον ψηφίζει, τον στηρίζει, θέλει να του μοιάσει και ίσως έχει κιόλας αρχίσει να τα καταφέρνει!

Μόλις έμαθε ο Τζόνυ Πυροσκί ότι στη γαλατική φτωχομάνα, το Παρίσι, πήγε ο Βαρουφάκης για να μεταλαμπαδεύσει τις αρχές του σοσιαλισμού, αλλά συνάντησε την αστυνομική αυθαιρεσία, στενοχωρήθηκε πολύ.

Εσπασε ένα φρεσκοβαμμένο νύχι από τα νεύρα του, ήπιε ένα τζιν τόνικ, έβαλε έναν δίσκο βινιλίου με μελωδίες της Αμάντα Λιρ να παίζει (άκουσε 23 φορές το «Give a bit of hmm to me»), ύστερα ήπιε ακόμα ένα τζιν τόνικ κι έβαλε ν’ ακούσει στο Spotify Κλάους Νόμι και λίγο Ντάνα Ιντερνάσιοναλ, κι άρχισε να γράφει στο καινούργιο του τάμπλετ (ένα ολοκαίνουργιο Apple iPad Pro 12.9" 2018 Wi-Fi & Cellular 1TB) μια επιστολή υπέρ του χαρισματικού ηγέτου και του κακοποιηθέντος και βασανισθέντος πολιτικού.

Η επιστολή, μόλις παρελήφθη, με την παράκληση να δημοσιευτεί σε μουσκεμένο από δάκρυα χαρτί.

 

Μια και ο υπογράφων έχει καρδιά από βολφράμιο (πολύ σκληρό μέταλλο) και σπάνια κλαίει, τα δάκρυα που μούσκεψαν το τυπογραφικό χαρτί είναι δανεικά (με χαμηλό επιτόκιο).

Ωστόσο, δάκρυα είναι κι αυτά και διά τούτο κατάλληλα ως συνοδευτικά του κειμένου της επιστολής που έχει ως εξής:

«Είμαι αγανακτισμένος, θυμωμένος, τρομαγμένος, συγχυσμένος, αχτένιστος και θέλω να μείνω μόνος για να τα βρω με τον εαυτό μου, αλλά θα το ξεπεράσω. Αυτό που δεν μπορώ να υποκριθώ ότι δεν νιώθω είναι θλίψη. Από τη στιγμή που άκουσα ότι κάποιος αχρείος βασανιστής παίδεψε τη γραμμωμένη κορμάρα του διανοούμενου νταγλαρά Γιάνη και χαϊδεμένου (από τα μίντια, που του κάνουν αδιάκοπα φιλικά σπατ-σπατ στην πλάτη), δεν μου μπαίνει ύπνος και δεν με βρίσκει ξύπνιος. Δεν πεινάω, δεν διψάω, στον πλανήτη δεν χωράω και στον πόνο κολυμπάω. Γιατί η Ελλάδα δεν έχει κηρύξει ΑΚΟΜΑ πόλεμο στην Γαλλία; Πόσες προσβολές θα ανεχθούμε ακόμα; Δεν φτάνει που έχουν την Αφροδίτη της Μήλου στο Μουσείο του Λούβρου, θέλουν να τυραννάνε και τέτοια ύπαρξη σαν τον Γιάνη μας, που στόμα έχει και μιλιά δεν έχει;  

Απαιτώ εδώ και τώρα να φύγει μια μοίρα αλεξιπτωτιστών με κατεύθυνση τη Γαλλία, να συλλάβουν αυτόν τον άθλιο βασανιστή, να τον φέρουν αλυσοδεμένο και φιμωμένο (σε στιλ bondage) στην Ελλάδα για να τον δικάσουμε και να τον καταδικάσουμε».
 
Γιάνης, μπάλα και καράτε


Να μια ταινία που αξίζει να γυριστεί: «Ο Γιάνης και το όργανο της τάξεως». Θα σάρωνε όλους τους σινεμάδες!


Η αφήγηση Βαρουφάκη για το περιστατικό στο μαγευτικό Παρίσι πρέπει να διδάσκεται στις σχολές σεναριογράφων.

 
Ας πάρουμε για παράδειγμα πώς οικοδομείται η ένταση «ενώ ήμουν έτοιμος να φύγω τοποθετήθηκε στη μέση του διαδρόμου, με τους αγκώνες σε έκταση και εμφανώς επιθετικά, αφήνοντάς μου λίγο χώρο για να περάσω χωρίς να τον ακουμπήσω».

 
Το κοινό της ταινίας μας βλέπει μια παράξενη σκηνή.

Εναν αεράτο πρώην υπουργό που μόλις αποβιβάστηκε από αεροπλάνο να προσπαθεί να περάσει τον διάδρομο και να εμποδίζεται από κάποιον Γάλλο αστυνομικό (quelle brutalité - οποία βαναυσότης!), που έχει τεντωμένους... αγκώνες.

 
Μα, γιατί τέντωσε τους αγκώνες; 
Καζατσόκ θα χόρευε;

 
Προχωράμε στη σκηνή No 2:  

«Καθώς τον περνούσα από τα αριστερά, ο δεξιός μου αγκώνας ακούμπησε τον δικό του. Τη στιγμή που αυτό συνέβη (αναπόφευκτα λόγω της στάσης του) αντέδρασε βίαια».

 
Η ένταση ανεβαίνει, η ατμόσφαιρα ηλεκτρίζεται και όλα, μα όλα, είναι έτοιμα να πάρουν φωτιά - και ο σπινθήρας ανάβει με το άγγιγμα των αγκώνων. Ο υπουργικός αγκών τσιγκλίζεται από το κούντρισμα του αδυσώπητου ενστόλου, με τις άγριες διαθέσεις που έρχονται κόντρα στον βελούδινο ήχο της γαλλικής γλώσσας, που επιδέξια χρησιμοποιεί στην καθημερινότητά του.

 
Σκηνή No 3 (σχεδόν ακατάλληλη για ενηλίκους με βαθμό νοημοσύνης άνω εκείνης του μπανανόμηλου):  
«Τον κοίταξα και του είπα ότι ήταν ανάρμοστο για έναν αστυνομικό να συμπεριφέρεται έτσι σε έναν επισκέπτη.
 
Σε απάντηση, μου άρπαξε το διαβατήριο και μου ζήτησε να σταθώ στον τοίχο». Η ένταση βαράει κόκκινο και ο Γιάνης, που έχει σκληρά παρενοχληθεί και αφόρητα ταπεινωθεί από τον φορέα της κρατικής ισχύος, αντεπιτίθεται.

Του λέει με παθιάρικη αυτοπεποίθηση και ξαναμμένη οργή ότι είναι «ανάρμοστο για έναν αστυνομικό να συμπεριφέρεται έτσι σε έναν επισκέπτη». Μα πόσο μαϊστόρικη η επιλογή της λέξης «ανάρμοστο»...

 
Κι ο αστυνομικός τι κάνει; Πλησιάζει σε απόσταση γουρουνότριχας στην ολοκληρωτική, ασυγκράτητη κορύφωση του δράματος: 


Ζητάει από τον Γιάνη να σταθεί. Στον τοίχο...