ΣΥΡΙΖΟΤΣΑΡΛΑΤΑΝΑΔΙΚΟ: Ιδεολογικά συνεπής τουλάχιστον

Γράφει ο ΦΑΛΗΡΕΥΣ

Επισήμως, δηλαδή στο Newspeak της κυβερνώσας Αριστεράς, λέγεται «επιδίωξη συνεργασίας».  

Στην κανονική γλώσσα –τη γλώσσα που ακόμη δεν έχει χάσει τελείως τη σχέση της με την αντικειμενική πραγματικότητα–, η  συνάντηση του Αλέξη Τσίπρα με τους τραπεζίτες ήταν κάτι τελείως διαφορετικό. Ηταν μια χονδροειδής απόπειρα να φορτώσει στις τράπεζες τις ευθύνες της κυβέρνησης για το ζήτημα των πλειστηριασμών πρώτων κατοικιών.

Κατά τις υπάρχουσες πληροφορίες για τη συνάντηση, ο πρωθυπουργός προέτρεψε τους τραπεζίτες: «Να υπερασπιστείτε τους εαυτούς σας και το τραπεζικό σύστημα απέναντι στα μέσα ενημέρωσης που παράγουν fake news». Πρόσθεσε, μάλιστα, «εξάλλου εσείς τα χρηματοδοτείτε. Δεν μπορείτε να ανέχεστε τα ψεύδη».  

Αν έτσι είναι, τότε τους προέτρεψε να κάνουν αυτοί τη δουλειά της κυβέρνησης ή, έστω, να μοιραστούν μαζί της το φορτίο των ψεμάτων της – μην πάθει και η μέση της από τέτοιο βάρος...

Αφού κατάλαβε, επιτέλους, ο πρωθυπουργός την αναγκαιότητα ενός υγιούς τραπεζικού συστήματος (προέτρεψε σχετικώς τους τραπεζίτες να ξεκινήσουν τη χρηματοδότηση της πραγματικής οικονομίας), πρέπει να καταλαβαίνει και την αναγκαιότητα των πλειστηριασμών. 

Η απαγόρευση πλειστηριασμού πρώτων κατοικιών είναι κάτι αδύνατο, διότι είναι κατάφωρα άδικο. Αν η πολιτεία προστατεύει όποιον επιπόλαια και αστόχαστα πήρε ένα ρίσκο και αν, επιπλέον, φορτώνει το κόστος αυτού του ρίσκου σε όλους τους άλλους, δεν αδικούνται όσοι μένουν στο νοίκι, επειδή έκριναν ότι δεν μπορούσαν να διακινδυνεύσουν ένα βαρύ στεγαστικό;  

Η απόλυτη απαγόρευση πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας θα ήταν άλλη μία μορφή επιβράβευσης της πονηριάς (ίσως η κύρια δύναμη που ωθεί την κοινωνική κινητικότητα στην Ελλάδα, εδώ που τα λέμε…).

Η μόνη ρεαλιστική προσέγγιση στο ζήτημα των πλειστηριασμών είναι ο συνυπολογισμός του μεγέθους του χρέους και της συμπεριφοράς του χρεώστη – είναι και άποψη ενός πρώην πρωθυπουργού αυτή, προσώπου ιδιαιτέρου κύρους, του οποίου το όνομα δεν πρέπει να πω, αφού δεν έχω ζητήσει την άδειά του.  

Αυτός ο συνυπολογισμός είναι δουλειά των τραπεζών, την οποία πρέπει να κάνουν με κοινωνική ευαισθησία, αυστηρή αντικειμενικότητα και αίσθημα ευθύνης. 

Αυτή την ηθική υποχρέωση η κυβέρνηση μπορεί και επιβάλλεται να την απαιτήσει από τις τράπεζες. Η δική της δουλειά είναι όμως άλλη:

Η κυβέρνηση, εφόσον αντιλαμβάνεται ότι πρέπει να γίνουν πλειστηριασμοί, οφείλει να διασφαλίσει την τέλεσή τους, με τα απαραίτητα μέτρα. Τα υποσχέθηκε άλλωστε προ καιρού – ελαφρά τη καρδία, ως συνήθως. Μπροστά στις αντιδράσεις του κυκλώματος των «κινημάτων», όμως, κατάπιε τις υποσχέσεις της όπως και σε τόσες άλλες περιπτώσεις.  

Εδώ που τα λέμε, αν ο ΣΥΡΙΖΑ θέσπιζε ως ιδιώνυμο αδίκημα την παρεμπόδιση τέλεσης πλειστηριασμού, όπως είχε δεσμευθεί, θα επρόκειτο για την τρίτη ιστορική kolotoumba του Αλέξη Τσίπρα, μετά την πρώτη του Ιουλίου του 2015 και τη δεύτερη που έριξε για χάρη του Τραμπ. 

Η προστασία που μπορεί να παράσχει η κυβέρνηση –η κάθε κυβέρνηση ανεξαρτήτως ιδεολογικού προσανατολισμού– είναι μέσω του εκσυγχρονισμού του πτωχευτικού δικαίου, ώστε ο χρεώστης να ξεμπερδεύει με το χρέος, εξαιτίας του οποίου χάνει το σπίτι του, για να μπορεί μετά να κάνει μια νέα αρχή. Στο κάτω κάτω, το ρίσκο του δανείου ήταν και της τράπεζας – δεν ήταν;

Τίποτε από αυτά δεν κάνει η κυβέρνηση. Φωνάζει, απλώς, ο Τσίπρας τους τραπεζίτες στο γραφείο του –και μάλιστα ξημερώματα*– για να τους ζητήσει να μοιραστούν τα ψέματα. Για να τους πασάρει τη δουλειά, με άλλα λόγια.  

Τουλάχιστον όμως ως προς αυτό μένει συνεπής στις ιδεολογικές επιλογές του· διότι η τεμπελιά είναι βασική ιδεολογική επιλογή εκ μέρους του. Οσοι τον θυμούνται στην περίφημη συνέντευξη που είχε δώσει ως καταληψίας επί Αρσένη (βυθισμένος μέσα στον καναπέ, σταυροπόδι, να εξηγεί πώς η κατάργηση των απουσιών συνδέεται με το δικαίωμα του νέου στον ελεύθερο χρόνο) νομίζω ότι καταλαβαίνουν.

Οι άνθρωποι είναι παντού οι ίδιοι στον ανεπτυγμένο κόσμο, οπότε μπορώ να υποστηρίξω ότι, ανά τον κόσμο, γίνεται κάποιος αριστερός, για δύο λόγους:  

Tην ψυχολογική άνεση ότι έχει πάει με την πλευρά «των καλών» και την απαλλαγή από τη βάσανο της σκέψης· δηλαδή, φοράς το φωτοστέφανο της ηθικής, παίρνεις και ένα «γαλλικό κλειδί» για όλα τα πολιτικά ζητήματα, καθώς ο σοσιαλισμός είναι αφ’ εαυτού λύση στα πάντα. (Παράδειγμα πρόσφατο: μιλώντας σε κομματική εκδήλωση για τη Δυτική Αττική, ο Αλέξης Τσίπρας απέδωσε την τραγωδία της Μάνδρας στον καπιταλισμό. Αυτό που έφταιξε, είπε, ήταν η «ταξικότητα του συστήματος»…) 

Στον Υπαρκτό Ελληνισμό, όμως, γίνεσαι αριστερός και για έναν τρίτο λόγο: για να αποφύγεις τη δουλειά.  

Επομένως, ναι, πασάροντας υποχρεώσεις και ευθύνες στους τραπεζίτες, ο Αλέξης Τσίπρας μένει συνεπής στην ιδεολογία του.

* : Η πρόσκληση ήταν στις 10 π.μ. Για τα μέτρα της Αριστεράς του «Ντόλτσε» (ή Μποφίλιου, στην ορολογία του Δημήτρη Χαντζόπουλου) η δεκάτη πρωινή είναι άγρια ξημερώματα.