ΕΛΛΑΔΑ ΤΗΣ ΕΛΠΙΔΑΣ: Ο ΕΜΑΚίτης Αϊ-Βασίλης μου!

Tης ΡΕΑΣ ΒΙΤΑΛΗ

Να! Κάτι τέτοια ακούς και χαίρεται η ψυχή σου. Σε τούτον τον γκρίζο τόπο, τον βουτηγμένο στην κοινοτοπία του κερατά. Να! Κάτι τέτοια ακούς. Άνδρες της ΕΜΑΚ, ντυμένοι Άγιοι Βασίληδες, κατέβηκαν με σκοινιά από την οροφή του κτιρίου, της Ογκολογικής Μονάδας Παίδων, ως άλλοι Spider Man, προκειμένου να μοιράσουν δώρα στα παιδιά από τα μπαλκόνια των δωματίων τους! Παιδιά που δίνουν τη δική τους μάχη σθένους με την ασθένεια, ρώμης με την αρρώστια, που δεν τους επιτρέπει να κινηθούν ελεύθερα σε χώρους.

Θυμάμαι μια συνέντευξη που είχα πάρει από τον μακαρίτη Νικόλαο Ματσανιώτη. Μια μορφή της Παιδιατρικής, έναν σπουδαίο επιστήμονα και κυρίως έναν αναγεννησιακό άνθρωπο που είχα την τύχη να γνωρίσω, και που ανάμεσα σε ένα σωρό ενδιαφέροντα, μου είχε τονίσει, ότι αυτά τα παιδιά είναι ηρωικά γιατί κουβαλούν στην πλάτη τους ακόμα και την «ενοχή», ότι ταλαιπωρούν τους γονείς τους. Αποκλείεται να σκεφτώ τα λόγια του, ακολουθώντας τη συνείδησής τους και να μην σφιχτεί κόμπος στον λαιμό μου. Κι ήρθαν οι ΕΜΑΚ-ΙΤΕΣ Άγιοι Βασίληδες να τους μοιράσουν έκπληξη! Τι σπουδαίο πράγμα η «έκπληξη»! Τι ευλογημένα σπιρτόζικη η ιδέα και η εκτέλεσή της από τους άνδρες της ΕΜΑΚ!

Τι είναι η ΕΜΑΚ; 

Όπως διαβάζω τον ορισμό «Ειδική Μονάδα Αντιμετώπισης Καταστροφών με προσωπικό κατάλληλα εκπαιδευμένο για αντιμετώπιση μεγάλων συμβάντων».  

Δεν είναι ανατριχιαστικά ακριβής ο όρος στην περίπτωσή μας;   

Τα μεγάλα συμβάντα… Τα άτιμα. Η αντιμετώπιση μιας «καταστροφής»… Οξυγόνο το χαμόγελο, η χαρά μιας έκπληξης. Βαθιά ανάσα.

Με τον Άγιο Βασίλη είχα θέμα από μικρή μέχρι μεγάλη. Μέχρι το «τώρα» μου, δηλαδή. Αγαπώ Άγιο Βασίλη. Και ούτε μου περνάει από το μυαλό, ότι δεν υπάρχει. Υπάρχει και παραϋπάρχει. Μ΄αρέσει η διαδρομή της σχέσης των παιδιών με τον Άγιο «μου». Αρχικά, φοβιστερή η παρουσία του. Δείτε το βλέμμα των παιδιών… Μελετήστε τον δισταγμό τους, ακόμα και τον φόβο τους, ό,τι κάτι δεν πάει καλά με τον συγκεκριμένο  κύριο… Οι «μεγάλοι» όμως αναλαμβάνουν τη γνωριμία. Πες το και γλυκιά συνωμοσία. «Είναι ο Άγιος Βασίλης! Θα σου φέρει δώρα!». Ε, μετά απ΄αυτό τον λαχταρούν. Τον προσμένουν. Τον αγαπούν. Μέχρι που μια μέρα, μπαίνει ο διάβολος μέσα τους. Το επόμενο σκαλοπάτι… Εκείνη η πονηρεμένη τους ματιά. Είναι πια μεγάλοι, και καλά!

«Οχι. Δεν υπάρχει Αϊ-Βασίλης. Ψέματα λέτε». Μπορεί να το φτάσουν και πιο μακριά «Εσείς φέρνετε τα δώρα». Τέτοια φρικτή αποκάλυψη! Κι έρχεται το deal. Πες το, το πρώτο deal της ανθρώπινης ύπαρξης. Το έχω «κλείσει» με τα παιδιά μου, το περπάτησα μέχρι τα εγγόνια μου. «Αν δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης εξυπακούεται, ότι δεν θα πάρετε δώρα» τους αποστόμωνα. Και άλλαζαν τροπάριο. Οικειοθελώς «ανοήτευαν». «Υπάρχει! Υπάρχει!» συγκατάνευαν. 

Κι έτσι, αγαπημένοι μου αναγνώστες, μέσω του Αϊ-Βασίλη, μαθαίνουμε ότι...

 αξία στη ζωή έχουν οι ωμές αλήθειες αλλά και τα τρυφερά ψέματα.  

Ναι. Υπάρχουν και τέτοια ψέματα. Και η ζωή μας όλη… Πες, ένα ψέμα. Ένα χο-χο-χο! Ενός Αϊ-Βασίλη.