Του ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ
Το να εντοπίσεις τον ιδεοληπτικό δεν σημαίνει
ότι έχει καταλάβεις και την ιδεοληψία του. Εξ ου και η δυσκολία να
προσδιοριστούν τα ιδεολογικά κίνητρα της κυβέρνησης.
Μπορεί, ας πούμε, να ακούγεται σαν αριστερός εξισωτισμός η κατάργηση του κριτηρίου της αριστείας για τους σημαιοφόρους. Αλλά πόσο αριστερό είναι να διατηρεί τη σωματομετρική διαλογή που προϋποθέτει η μαθητική παρέλαση – αυτή η διαδικασία που η Αριστερά παραδοσιακά κατήγγελλε ως μιλιτιταριστικό κατάλοιπο του ολοκληρωτισμού;
Είναι «αντιεκπαιδευτικό» να ξεχωρίζεις ένα παιδί για τη μαθητική του επίδοση, αλλά δεν είναι να το τιμωρείς συμβολικά για το σώμα του.
Στο μείγμα αυτής της ιδεοληψίας, το «αριστερό» συνυπάρχει με το «δεξιό» συστατικό σαν μεθυσμένοι που προσπαθούν να κρατήσουν όρθιο ο ένας τον άλλο.
Τι λέμε όταν χαρακτηρίζουμε τον Κώστα Γαβρόγλου «ιδεοληπτικό»;
Λέμε ότι δεν μπορούμε να τον εξηγήσουμε πολιτικά, ούτε καν με όρους μικροκομματικής, ψηφοθηρικής σκοπιμότητας. Λέμε ότι, ακόμη κι αν του αποδώσουμε πρόθεση κολακείας μιας εκλογικής πελατείας, το πολιτικό κόστος που επωμίζεται είναι ασύγκριτα μεγαλύτερο από το υποτιθέμενο κέρδος.
Η επανασύληση της ακαδημαϊκής ελευθερίας μέσω της παλινόρθωσης του ασύλου, ο γραφειοκρατικός στραγγαλισμός των ιδρυμάτων στο όνομα της αυτονομίας τους, η υπόσχεση για την κατάργηση των Πανελλαδικών, που αυτοαποκαλύπτεται ως σπέκουλα κάθε φορά που εξαγγέλλεται· ποιο ακροατήριο θέλγεται τάχα από όλα αυτά;
Ποιο εκτός από τις ήδη στρατευμένες συνδικαλιστικές μειοψηφίες;
Πιστεύει κανείς στα σοβαρά ότι...
θα συγκινηθούν οι δεκαεπτάρηδες, στους οποίους έχει απονεμηθεί δικαίωμα ψήφου από τις επόμενες εκλογές;
Κάπως έτσι, όταν όλα τα πιθανά κίνητρα έχουν αποκλειστεί, μένει μόνο η δογματική εμμονή.
Αν έχει νόημα να τη συζητάμε είναι όχι για να υποβάλουμε τον Γαβρόγλου και την κυβέρνησή του σε πολιτική ψυχανάλυση. Είναι για να φωτίσουμε σε τι πεδία θα είχε εξαπλωθεί αυτή η εξοπλισμένη με εξουσία εμμονή, αν δεν την περιόριζαν τα εγχώρια «θεσμικά εμπόδια» και η ευρωπαϊκή εποπτεία.
Είναι για να αξιολογήσουμε ξανά τη σημασία αυτών των «εμποδίων».
Αν έχει νόημα να συζητάμε το κόστος αυτής της αντιδραστικής ορμής, δεν είναι για να προβλέψουμε την αποτύπωσή του στην εκλογική δύναμη του ΣΥΡΙΖΑ. Περισσότερο και από την καθήλωση στην οικονομία, η καθήλωση στην εκπαίδευση καταστρέφει τις προσδοκίες – αυτό το ψυχικό κεφάλαιο χωρίς το οποίο καμία υπέρβαση της κρίσης δεν είναι εφικτή.
Ο Γαβρόγλου απέδειξε πόσο εύκολη είναι η οπισθοδρόμηση. Μπορεί να γίνει ακαριαία. Η άρση της οπισθοδρόμησης, όμως, δεν μπορεί να γίνει μ’ ένα νόμο, ένα άρθρο. Η εμπιστοσύνη έχει καταστραφεί.
Μπορεί, ας πούμε, να ακούγεται σαν αριστερός εξισωτισμός η κατάργηση του κριτηρίου της αριστείας για τους σημαιοφόρους. Αλλά πόσο αριστερό είναι να διατηρεί τη σωματομετρική διαλογή που προϋποθέτει η μαθητική παρέλαση – αυτή η διαδικασία που η Αριστερά παραδοσιακά κατήγγελλε ως μιλιτιταριστικό κατάλοιπο του ολοκληρωτισμού;
Είναι «αντιεκπαιδευτικό» να ξεχωρίζεις ένα παιδί για τη μαθητική του επίδοση, αλλά δεν είναι να το τιμωρείς συμβολικά για το σώμα του.
Στο μείγμα αυτής της ιδεοληψίας, το «αριστερό» συνυπάρχει με το «δεξιό» συστατικό σαν μεθυσμένοι που προσπαθούν να κρατήσουν όρθιο ο ένας τον άλλο.
Τι λέμε όταν χαρακτηρίζουμε τον Κώστα Γαβρόγλου «ιδεοληπτικό»;
Λέμε ότι δεν μπορούμε να τον εξηγήσουμε πολιτικά, ούτε καν με όρους μικροκομματικής, ψηφοθηρικής σκοπιμότητας. Λέμε ότι, ακόμη κι αν του αποδώσουμε πρόθεση κολακείας μιας εκλογικής πελατείας, το πολιτικό κόστος που επωμίζεται είναι ασύγκριτα μεγαλύτερο από το υποτιθέμενο κέρδος.
Η επανασύληση της ακαδημαϊκής ελευθερίας μέσω της παλινόρθωσης του ασύλου, ο γραφειοκρατικός στραγγαλισμός των ιδρυμάτων στο όνομα της αυτονομίας τους, η υπόσχεση για την κατάργηση των Πανελλαδικών, που αυτοαποκαλύπτεται ως σπέκουλα κάθε φορά που εξαγγέλλεται· ποιο ακροατήριο θέλγεται τάχα από όλα αυτά;
Ποιο εκτός από τις ήδη στρατευμένες συνδικαλιστικές μειοψηφίες;
Πιστεύει κανείς στα σοβαρά ότι...
θα συγκινηθούν οι δεκαεπτάρηδες, στους οποίους έχει απονεμηθεί δικαίωμα ψήφου από τις επόμενες εκλογές;
Κάπως έτσι, όταν όλα τα πιθανά κίνητρα έχουν αποκλειστεί, μένει μόνο η δογματική εμμονή.
Αν έχει νόημα να τη συζητάμε είναι όχι για να υποβάλουμε τον Γαβρόγλου και την κυβέρνησή του σε πολιτική ψυχανάλυση. Είναι για να φωτίσουμε σε τι πεδία θα είχε εξαπλωθεί αυτή η εξοπλισμένη με εξουσία εμμονή, αν δεν την περιόριζαν τα εγχώρια «θεσμικά εμπόδια» και η ευρωπαϊκή εποπτεία.
Είναι για να αξιολογήσουμε ξανά τη σημασία αυτών των «εμποδίων».
Αν έχει νόημα να συζητάμε το κόστος αυτής της αντιδραστικής ορμής, δεν είναι για να προβλέψουμε την αποτύπωσή του στην εκλογική δύναμη του ΣΥΡΙΖΑ. Περισσότερο και από την καθήλωση στην οικονομία, η καθήλωση στην εκπαίδευση καταστρέφει τις προσδοκίες – αυτό το ψυχικό κεφάλαιο χωρίς το οποίο καμία υπέρβαση της κρίσης δεν είναι εφικτή.
Ο Γαβρόγλου απέδειξε πόσο εύκολη είναι η οπισθοδρόμηση. Μπορεί να γίνει ακαριαία. Η άρση της οπισθοδρόμησης, όμως, δεν μπορεί να γίνει μ’ ένα νόμο, ένα άρθρο. Η εμπιστοσύνη έχει καταστραφεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου