Toυ ΣΤΑΥΡΟΥ ΤΖΙΜΑ
Δεν ξέρω αν υπάρχει προηγούμενο πρόεδρος Δημοκρατίας να παρεμβαίνει
ανοιχτά στη Δικαιοσύνη, απαλλάσσοντας υπόδικους πολιτικούς από
κατηγορίες για διαφθορά, κατάχρηση εξουσίας και αθωώνοντάς τους
ουσιαστικά, όπως έγινε πρόσφατα στη γειτονική μας ΠΓΔΜ με τον Γκεόργκι
Ιβανόφ.
Ούτε έχω ακούσει πρωθυπουργό μιας χώρας να δηλώνει ανοιχτά και
επίσημα, όπως έπραξε ο Βούλγαρος πρωθυπουργός Μπόικο Μπορίσοφ, ότι έχει
διατάξει στελέχη μυστικών υπηρεσιών να εισχωρήσουν σε κέντρα και
μηχανισμούς φίλης χώρας (όπως η Ελλάδα) που διαχειρίζονται ένα καυτό
ζήτημα όπως το προσφυγικό, ή να υποκινεί με τη ρητορική του υπηκόους της
χώρας του να συλλαμβάνουν μετανάστες στα σύνορα.
Τόσο ο Μπορίσοφ όσο
και ο Ιβανόφ, ανήκουν στην κατηγορία των ηγετών που δεν δίνουν μεγάλη
σημασία στους θεσμούς και στους δημοκρατικούς κανόνες άσκησης της
εξουσίας. Και φυσικά δεν είναι οι μόνοι. Το είδος δείχνει να ευδοκιμεί
σε χώρες προερχόμενες από το πρώην «σοσιαλιστικό στρατόπεδο» .
Ο Γκρούεφσκι στα Σκόπια ελέγχει τους πάντες και τα πάντα, από τη
Δικαιοσύνη, τον επιχειρηματικό κόσμο και το κράτος, μέχρι τα ΜΜΕ και τις
τηλεφωνικές συνομιλίες των πολιτών, και πουλώντας υπέρμετρο
εθνικοπατριωτισμό καταφέρνει να ηγεμονεύει επί δέκα και πλέον χρόνια.
Στην Ουγγαρία ο Βίκτορ Ορμπαν έχει αυτοαναγορευθεί σε προστάτη της
χριστιανικής Δύσης από τα μεταναστευτικά κύματα και, για να είναι
σίγουρος ότι θα συνεχίσει να κυβερνά, φιμώνει τα ΜΜΕ και χειραγωγεί τη
Δικαιοσύνη, σε σημείο που να έχει εξοργίσει τις Βρυξέλλες. Ασφυκτικό
έλεγχο στα ΜΜΕ και στο δικαστικό σύστημα επιχείρησαν να επιβάλλουν οι
συντηρητικοί ηγέτες της Πολωνίας τα τελευταία χρόνια, ερχόμενοι σε
ευθεία αντιπαράθεση με την Ε.Ε., στην οποία η χώρα τους είναι ενταγμένη.
Και τι να πει κανείς για τον παροιμιώδη εθνολαϊκισμό του Σέρβου ηγέτη
Αλεξάνταρ Βούτσιτς, αλλά και για τις απίστευτες δηλώσεις στο αλβανικό
Κοινοβούλιο του Σαλί Μπερίσα, ο οποίος κάλεσε ευθέως τους πολίτες της
χώρας του να πάρουν τα όπλα για να διώξουν την κυβέρνηση του πολιτικού
του αντιπάλου, σοσιαλιστή Εντι Ράμα.
Τι κοινό έχουν όλοι αυτοί;
Αναρριχήθηκαν στην εξουσία πουλώντας
εθνικισμό και λαϊκισμό, και παραμένουν κολλημένοι στην καρέκλα
χειραγωγώντας τους θεσμούς που τύποις λειτουργούν για να υπηρετούν την
κοινωνία και το κατ’ επίφασιν δημοκρατικό πολίτευμα, στην ουσία όμως
υπάρχουν για να εξυπηρετούν τα συμφέροντα του ηγέτη και μιας ομάδας
εμπίστων, πολιτικών, επιχειρηματιών ακόμα και συγγενών, που εξουσιάζουν
πραγματικά.
Και η δημοκρατική Ευρώπη;
Μπορεί να τους απεχθάνονται, αλλά αυτούς
εκλέγουν οι λαοί που δεν κουβαλούν ισχυρή παράδοση δημοκρατικής
κουλτούρας. Και πέραν τούτου, αυτές τις χώρες προορίζει η Δύση για
«πρώτη γραμμή άμυνας» απέναντι στην επεκτατική πολιτική του Πούτιν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου