Στις 24 Ιανουαρίου 1965, πεθαίνει ο Ουίνστον Τσόρτσιλ σε
ηλικία 91 ετών. Πενήντα χρόνια μετά, στις 25 Ιανουαρίου του 2015, οι
Ελληνες εκλέγουν για «πρώτη φορά»(;) νόμιμη αριστερή κυβέρνηση.
Στις 15
Ιανουαρίου του 1945, γιορτάζεται στην Αθήνα η απελευθέρωση από τα
στρατεύματα του ΕΑΜ και στις 12 Φεβρουαρίου υπογράφεται η Συμφωνία της
Βάρκιζας. Ο Τσόρτσιλ με μια αποφασιστική κίνηση, σπεύδει στην Αθήνα, τα
Χριστούγεννα του ’44, και δείχνει σε όλους, ότι δεν υπάρχει καμία
περίπτωση η Ελλάδα να περάσει στη σοβιετική σφαίρα επιρροής. Ακολουθεί εμφύλιος και μετά από 4 χρόνια οι Αμερικανοί παρεμβαίνουν, σφραγίζοντας
την ήττα του Δημοκρατικού Στρατού. Ταυτόχρονα, αναλαμβάνουν την
εποπτεία της χώρας, επιβάλλοντας μια πολιτική εξάρτησης και συνεχούς
παρέμβασης στα εσωτερικά της ζητήματα.
Από το σκοτεινό και «αφελέστατο» παρελθόν της
μεταπολεμικής Ελλάδας, κρατώ στους συνειρμούς μου, περισσότερο, την
εντυπωσιακή μορφή του Τσόρτσιλ. Γιατί αποτελεί την τελευταία προσπάθεια
της Ευρώπης να κρατήσει το νοτιοανατολικότερο άκρο της, στην επιρροή
της. Από τότε, ως σήμερα, δυστυχώς, η Ελλάδα παραμένει ένας μεσογειακός
σταθμός των αμερικανικών συμφερόντων και μόνο κατ΄όνομα ενταγμένη πολιτικά, στην Ευρώπη.
Εν τω μεταξύ, συνεχίζεται η διαιώνιση της αριστερής κουλτούρας ως κοινωνικής φαντασίωσης.
Αυτή τρέφει την λαϊκή συνείδηση των Ελλήνων και τους ξεσηκώνει, ανάλογα
με τις περιστάσεις. Και κατά διαστήματα, κορυφώνεται, για να
λειτουργήσει ως καταλύτης στην αναδιάρθρωση του πολιτικού συστήματος.
Πρώτα με το ΠΑΣΟΚ το ’81 και πρόσφατα με τη εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ.
Πέρασε ένας χρόνος από τη διακυβέρνηση μιας ομάδας
ανθρώπων που ξεκίνησαν από το 3% του εκλογικού σώματος για να
αναδειχθούν σε «μεσσίες» και θριαμβευτές «μάγους» των
μεταπολιτευτικών μύθων. Και αφού όλοι εκτονώθηκαν και μέθυσαν με
«αξιοπρέπεια», έναν χρόνο μετά επιστρέφουν στην πραγματικότητα,
ετοιμάζοντας μπλόκα, πορείες και συλλαλητήρια.
Το θέαμα είναι τουλάχιστον κωμικοτραγικό:
Μια εναλλασσόμενη κρίσιμη μάζα
κακομαθημένων «τοξικομανών» της ευμάρειας να σέρνεται πίσω από την
δημαγωγία κάποιου εντεταλμένου αχυράνθρωπου «ηγεμόνα». Αλλοτε από τον
καθαρό σοβινισμό των εθνοφρουρών και άλλοτε από τον εθνικολαϊκισμό των
«επαναστατών». Και στη μία και στην άλλη περίπτωση όμως, το υφέρπον
ένστικτο, ο «ηθικός αυτουργός» είναι το μνημειώδες όραμα της ελληνικής
«Αριστεράς»: o κρατισμός! Είτε ως μπαμπούλας που ανακηρύσσει προστάτες είτε ως φαντασίωση πλήρους απελευθέρωσης στην κοινωνική ασυδοσία και στον ηδονικό αμοραλισμό.
Τα γενέθλια του ΣΥΡΙΖΑ βρίσκουν την προδομένη λαϊκή
συνείδηση σε νέες περιπέτειες. Μόλις ένα χρόνο μετά την εκκωφαντική
έκρηξη ανωριμότητας της ελληνικής κοινωνίας, οι ταξικά «κολασμένοι» του
ΣΥΡΙΖΑ διαπιστώνουν για άλλη μία φορά, ότι κανείς δεν μοιράζει χρήμα, όταν δεν το έχει, πως ο κρατισμός δεν φτάνει πλέον για όλους αλλά μόνο για τους συγγενείς και ότι το ελληνικό «δαιμόνιο» του καταφερτζή κλέφτη δεν πιάνει πάντα με τους ξένους και τους δανειστές.
Για να φτάσουμε έτσι στη θλιβερή διαπίστωση ότι οι
ανιστόρητοι νοσταλγοί του σοσιαλισμού δεν έχουν ιδέα τι έκανε ο Τσόρτσιλ
το ’44 στην Αθήνα, ποιος ήταν ο ρόλος του ΕΑΜ στον Εμφύλιο και
ποια ήταν η σχέση της «Αριστεράς» στη μεταπολεμική Ελλάδα με τις ΗΠΑ
και τα συμφέροντά τους στην Ευρώπη και στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο. Πριν
και ειδικά μετά την κατάρρευση του Ανατολικού Μπλοκ.
Με την ευκαιρία λοιπόν, των πρώτων γενεθλίων του ΣΥΡΙΖΑ, καλό είναι κάποιοι να συμμαζέψουν την
σκέψη τους και να κατανοήσουν ότι το κόλπο με τα μεγάλα οράματα δεν
είναι πάντα τόσο αποδοτικό. Ούτε για αυτούς που έχουμε απέναντί μας ούτε
και για τον ίδιο μας τον εαυτό. Γιατί έρχεται η ώρα που ακόμα και τα
πιο βολικά άλλοθι δεν μας καλύπτουν όταν κοιταζόμαστε στον καθρέφτη.
Και μιας και είναι και τα γενέθλια θανάτου του Τσόρτσιλ,
ας θυμηθούμε μία από τις πολλές εύστοχες ρήσεις του:
«Αν θέλετε να
ξεφορτωθείτε μια για πάντα την Αριστερά,...
αφήστε την να κυβερνήσει τρεις
τέσσερις μήνες».
Σε μας όμως, είναι βέβαιο ότι θα χρειαστεί πολύ περισσότερο…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου