Το 1988 ο Τζόρτζ Μπους ο πρεσβύτερος διεκδικούσε το χρίσμα του υποψηφίου των Ρεπουμπλικανών για την Προεδρία των ΗΠΑ.
Στο
συνέδριο του κόμματος και αφότου είχε εξασφαλίσει το χρίσμα είχε πει μία
φράση, που θα την «πλήρωνε» πολύ ακριβά μερικά χρόνια αργότερα: «Read
my lips: No more taxes!» (Διαβάστε τα χείλη μου: Τέρμα οι φόροι).
Ήταν η
βασική προεκλογική του δέσμευση, με την οποία ήλθε σε μετωπική
σύγκρουση κατά τη διάρκεια της προεδρίας του, αφότου κέρδισε τις εκλογές
της ίδιας χρονιάς. Οι αυξήσεις των φόρων ήταν συνεχείς, καθώς η
κυβέρνηση Μπους πάσχιζε να καλύψει με τον γνωστό τρόπο τα ελλείμματα του
προϋπολογισμού.
Τέσσερα χρόνια αργότερα και καθώς αντίπαλος του Μπους ήταν ο πολλά
υποσχόμενος Μπιλ Κλίντον, η εκστρατεία των Δημοκρατικών βασίστηκε στην
εμμονική υπενθύμιση της υπόσχεσης που είχε αθετήσει ο απερχόμενος
πρόεδρος.
Επιπλέον, στην τελική της ευθεία η καμπάνια του Κλίντον λειτούργησε ως
χιονοστιβάδα, με την βοήθεια μίας φράσης που επινόησε ο επικεφαλής της
εκστρατείας του, Τζέιμς Κάρβιλ, απευθυνόμενος αρχικώς στην κλειστή ομάδα
συνεργατών του, προκειμένου να κατευθύνει το σκεπτικό τους και να
υπενθυμίσει στην ουσία το τρωτό σημείο του Μπους: "It's the economy, stupid!" (είναι η οικονομία, ανόητε).
Στην
πρόσφατη συνάντηση και έμμεση συζήτηση του Αλ. Τσίπρα με τον Βόλφγκανγκ
Σόιμπλε στο Νταβός, ο γερμανός υπουργός Οικονομικών, χρησιμοποίησε μία
παράφραση τους σλόγκαν αυτού της εκστρατείας του Κλίντον. Ο κ. Σόιμπλε
είπε το περίφημο πλέον: «it's the implementation, stupid» (είναι η
εφαρμογή, ανόητε), έχοντας προηγουμένως ακούσει τον Τσίπρα να μιλάει και
πάλι για «αλληλεγγύη», περισσότερη Ευρώπη», «πάταξη της διαφθοράς και
της γραφειοκρατίας», «στροφή της Ευρώπης σε άλλες πολιτικές» και άλλα
τέτοια.
Όσο
και αν η λογική των επιχειρημάτων κατά της πολιτικής Σόιμπλε και το
περιεχόμενό τους είναι βάσιμα, ο γερμανός υπουργός Οικονομικών θέλησε να
αναδείξει ένα στοιχείο: έτσι όπως είναι η Ευρώπη και με τα
χαρακτηριστικά που έχει (καθυστέρηση στην υλοποίηση αποφάσεων,
πολυδαίδαλο σύστημα και μηχανισμοί, κυριαρχία εθνικών κυβερνήσεων,
κλπ.), δεν μπορεί να ακολουθήσει άλλους κανόνες, πέραν της βασικής
αρχής: «ό,τι συμφωνούμε, το τηρούμε». Αυτό είναι το δόγμα της Γερμανίας, για την ανατροπή του οποίου η λογική δεν προσφέρει πολλές δυνατότητες.
Η
αναφορά του Σόιμπλε δεν ήταν μία προσωπική προσβολή προς τον Τσίπρα,
ούτε προς οποιονδήποτε άλλον. Ηταν μία παράφραση ενός από τα πλέον
επιτυχημένα πολιτικά σλόγκαν του 20ου αιώνα, ενώ την ίδια στιγμή η
παρέμβασή του συνολικά ήταν μία απόδειξη για το ότι - όσο κι αν οι
οικονομικές του πρακτικές μπορούν να αμφισβητηθούν - η αντίληψή του για
το συμβαίνει στον κόσμο σήμερα, είναι εμπεδωμένη. Έστω και υπό το πρίσμα
μίας συντηρητικής θεώρησης των πραγμάτων.
Αντιθέτως, η αντίληψη του Αλ. Τσίπρα για την παγκόσμια εξέλιξη είναι
νεφελώδης και αόριστη, τουλάχιστον με βάση τα όσα συνθηματολογικά είπε
στο Νταβός. Μεταξύ αυτών και το περίφημο ότι «το 2016 η Ελλάδα θα
εκπλήξει την παγκόσμια αγορά».
Οι
εσωτερικές αντιδράσεις για την φράση του Σόιμπλε (είτε από τους
αντιπάλους του Τσίπρα που πανηγύριζαν, είτε από τους υποστηρικτές, οι
οποίοι δια του Τύπου έσπευσαν να αποκαλέσουν «ηλίθιο» τον γερμανό
πολιτικό, με πρωτοσέλιδα σε εφημερίδες μάλιστα), δείχνουν ότι...
η χώρα και
το σύστημα που υποτίθεται ότι την κυβερνά, δεν έχει προοδεύσει σε
τίποτε.
Η
συναισθηματική αντίδραση εξακολουθεί να κυριαρχεί, η ύπαρξη/εφεύρεση
εχθρών παραμένει η βασική μέθοδος «νομιμοποίησης» της εσωτερικής
πολιτικής τάξης, η διαστρέβλωση μέθοδος αγαπημένη και βολική.
Όποιος παρακολούθησε την συζήτηση στο Νταβός, μπορεί να έχει άποψη.
Όποιος δεν έχει εικόνα, μπορεί να την δει εδώ:
Η
ουσία είναι πως ο Σόιμπλε δεν προσέβαλε κανέναν. Όποιος αισθάνθηκε
προσβεβλημένος, μάλλον επιβεβαιώνει ότι «όποιος έχει την μύγα...».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου