ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΟ ΧΡΕΟΚΟΠΗΜΕΝΟ ΚΩΛΟΧΑΝΕΙΟ: Απίθανα φέσια και φόροι του κράτους-μπαταχτσή

Toυ ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΡΑΛΟΓΛΟΥ

Στα δικαστήρια του Λουξεμβούργου το κράτος-μπαταχτσής του Ελλαδιστάν για 3 δισ. φέσια, ενώ ο ΟΟΣΑ μας "ξεφωνίζει” για τους φόρους στους μισθούς.

Ούτε χαιρόμαστε με αυτά που συμβαίνουν, ούτε  έχουμε πρόθεση να χλευάσουμε το κράτος μας. Αλλά, όπως και να το κάνουμε, αυτή είναι η εικόνα μας 20 χρόνια(!!). Και δεν ωφελεί σε τίποτε να "σκουπίζουμε” κάτω από το χαλί τα χάλια μας...

Θα μας τα θυμίσουν και οι Βρυξέλλες (ίσως και την άλλη εβδομάδα) και θα έχουν  δίκιο. Όπως δικαιολογημένα μας παραπέμπουν στα δικαστήρια της Κοινότητας για να προστατέψουν τις επιχειρήσεις μας από το κράτος μας (!) και τα χρέη του που τα δίνει όποτε του καπνίσει… Χωρίς να προσθέτει κάτι για τα χρωστούμενα, μιας και, αν εσύ χρωστάς και 500 ευρώ, θα φθάσει να σου πάρει και το σπίτι και το οικόπεδο (!!).

Τι θα μας πουν στην ΕΕ;

Χρωστάτε κάπου 3 δισ. σε ιδιώτες από τα οποία τα μισά (περισσότερα από 1,6 δισ.) είναι χρέη κρατικών νοσοκομείων και τα άλλα μισά σε άλλους προμηθευτές. Με αυτά που κάνετε, δεν βοηθάτε την οικονομία (ασύμφορο και για την οικονομία της Ευρώπης), με συνέπειες στη γενικότερη ρευστότητα και στη λειτουργία της αγοράς σας, με επεκτάσεις και στις ευρωπαϊκές, από τις οποίες γίνονται προμήθειες.

Μην ξεχνάτε, θα προσθέσουν, ότι η υπόθεση κρατάει 20 χρόνια και έχει αναστατώσει επιχειρήσεις και  προμηθευτές που συνδέονται με άλλους στην ΕΕ, αλλά και πολίτες αφού καθυστερείτε επιστροφές φόρων που δικαιούνται.

Αυτά θα μας ψάλλουν πάλι από τις Βρυξέλλες και δεν θα είναι πουθενά υπερβολικοί.

Η υπερβολή είναι σε εμάς και στο κράτος μας.

Το ρεζιλίκι μας αυτό ξεκινάει μετά το 2005, όταν αγανακτισμένοι οι προμηθευτές του Δημοσίου, οι εξαγωγείς (δικαιούνται επιστροφές φόρων από εξαγωγές) και οι φορολογούμενοι (που έχουν να λαμβάνουν επιστροφές) ήταν στο "περίμενε” για  4-5 χρόνια και για περισσότερα από 10-15 δισ. ευρώ!!

Μετά από πολλά και απίθανα πάρε-δώσε με το κράτος και πιέσεις των προμηθευτών που έφθασαν (από αγανάκτηση) και στις Βρυξέλλες, το κράτος εδέησε να πληρώσει τα μισά από τα χρέη του. Για τόκους ή αποζημιώσεις ούτε λόγος.

Έμειναν έτσι κάπου 4-5 δισ. κρατικά χρέη, με τη μερίδα του λέοντος από τα κρατικά νοσοκομεία και τα άλλα σε προμηθευτές του προγράμματος κρατικών προμηθειών.

Με τούτα και με εκείνα, τα κρατικά χρέη έπεσαν στα 2,8 δισ. ευρώ και η Κομισιόν  ετοιμάζει τώρα νέο "μπουγιουρντί” για τα δικαστήρια του Λουξεμβούργου, μήπως και λυθεί το θέμα και το κράτος-μπαταχτσής της χώρας μας συμμορφωθεί.      

 

Κανείς βέβαια δεν περιμένει να λήξει το θέμα όταν η ιστορία αυτή κλείνει 20 χρόνια και έχεις μπροστά σου την εξής πραγματικότητα:

Aπό την μια το Ελλαδιστάν να σου λέει ότι πρέπει να είσαι ευχαριστημένος, αφού τα χρέη αυτά ήταν πάνω από 10 δισ. και τα πήγαμε στα 3 δισ. (σ.σ, σε 20 χρόνια!!)

Και από την άλλη...

ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΟ ΚΩΛΟΧΑΝΕΙΟ: Τα παράδοξα των απογευματινών χειρουργείων -- Έχουμε πια και με τη βούλα ΕΣΥ δύο ταχυτήτων

 

Toυ ΠΑΝΤΕΛΗ ΚΑΨΗ

Πριν από λίγες εβδομάδες είχα ένα μικρό ατύχημα και χρειαζόμουν ράμματα στο πόδι. Ομολογώ ούτε μου πέρασε από το μυαλό να πάω στα επείγοντα κάποιου εφημερεύοντος νοσοκομείου. Βρήκα την πιο κοντινή ιδιωτική κλινική, με ανέλαβε ένας διαθέσιμος γιατρός και σε μια ώρα ήμουν έτοιμος, ραμμένος και ελαφρύτερος κατά 50 ή 60 ευρώ.

Μέσα μου είχα λίγο τις τύψεις του κακομαθημένου, τις οποίες όμως καθησύχασε η εμπειρία του προέδρου της Ελληνικής Αντικαρκινικής Εταιρείας κ. Ευάγγελου Φιλόπουλου. Βρέθηκε στο «Γεώργιος Γεννηματάς» όπου μεταφέρθηκε η αδελφή του ύστερα από ένα ατύχημα στο οποίο είχε τραυματιστεί στο δέρμα. Αντιμετώπισε συνθήκες που του θύμισαν Γάζα και μετά από 5,5 ώρες αναμονή, την πήρε και έφυγαν χωρίς να έχει ραφτεί το τραύμα της. Τουλάχιστον είχα γλυτώσει την αναμονή.

Φαντάζομαι ότι ανάλογες εμπειρίες έχουν καθημερινά χιλιάδες συμπολίτες. Δεν αποτελεί λοιπόν έκπληξη ότι δηλώνουν μη ικανοποιημένοι από το σύστημα υγείας στην Ελλάδα. Αν υπάρχει κάτι το παράδοξο είναι ότι στη σχετική έρευνα του Πανελλήνιου Ιατρικού Συλλόγου η δυσαρέσκεια έχει αυξηθεί εντυπωσιακά φέτος σε σχέση με την προηγούμενη χρονιά. Ενδεικτικά, δηλώνουν ότι δεν είναι ικανοποιημένοι από τις παροχές του δημόσιου συστήματος υγείας το 56,9% των ερωτηθέντων ενώ το ανάλογο ποσοστό πέρσι ήταν 34,7%. Το εύρημα είναι παράδοξο επειδή προεκλογικά ο πρωθυπουργός είχε πει ότι πρώτος στόχος της νέας κυβέρνησης θα είναι η ενίσχυση του ΕΣΥ. Μάλλον δεν τα έχει πάει καλά.

Ένας λόγος της δυσαρέσκειας βέβαια ενδεχομένως να είναι ο κόβιντ. Τις προηγούμενες χρονιές η πανδημία είχε οδηγήσει σε μια επανεκτίμηση της αξίας του δημόσιου συστήματος, η οποία εκδηλώθηκε και στις δημοσκοπήσεις. Χρόνιες ελλείψεις και παθογένειες αντιμετωπίστηκαν με διάθεση κατανόησης, δικαιολογήθηκαν εξ αιτίας της κρίσης. Σήμερα αυτό δεν ισχύει ενώ και πολλοί ασθενείς που είχαν πιθανώς παραμελήσει τις θεραπείες τους, επέστρεψαν στην δύσκολη κανονικότητα.

Ένας δεύτερος λόγος δυσαρέσκειας όμως, πιθανώς να είναι τα απογευματινά χειρουργεία. Σε παλαιότερη έρευνα, 6 στους 10 πολίτες είχαν δηλώσει ότι διαφωνούν με την καθιέρωση τους. Προφανώς όχι επειδή τα χειρουργεία του ΕΣΥ θα λειτουργούν και τα απογεύματα. Το ότι ήταν κλειστά, το ότι επενδύσεις και μηχανήματα εκατομμυρίων έμεναν αναξιοποίητα, ήταν ένας μεγάλος παραλογισμός. Η δυσαρέσκεια προκύπτει από το κόστος, ότι οι ασθενείς θα πληρώνουν. Και είναι λογικό. Όσοι δεν προτίθενται να τα αξιοποιήσουν επειδή δεν έχουν τα μέσα, προφανώς αισθάνονται αδικημένοι επειδή ορισμένοι, όσοι έχουν την οικονομική δυνατότητα, θα πηδήξουν την ουρά.

Ναι, θα μειωθεί ίσως και ο δικός τους χρόνος αναμονής, αυτό όμως δεν αναιρεί την αδικία.

Έχουμε πια και με τη βούλα, ΕΣΥ δύο ταχυτήτων, ένα για τους έχοντες και ένα για τους υπόλοιπους. Πρόκειται για μια πολιτική η οποία αντιβαίνει στον πυρήνα της φιλοσοφίας του συστήματος, ότι δηλαδή η περίθαλψη θα παρέχεται με ίσους όρους σε όλους. Δεν είναι βέβαιο μάλιστα ότι θα είναι ικανοποιημένοι ακόμα και όσοι αξιοποιήσουν τα απογευματινά χειρουργεία. Θα γλιτώσουν την αναμονή αλλά θα αναγκαστούν να πληρώσουν. Το πιθανότερο όμως είναι ότι είχαν προσέλθει στο ΕΣΥ ακριβώς επειδή δεν είχαν την οικονομική δυνατότητα να πάνε σε ιδιωτική κλινική.

Για να το πούμε διαφορετικά, αυτοί οι οποίοι θα ήταν πραγματικά ικανοποιημένοι, θα ήταν όσοι, με το προηγούμενο καθεστώς θα πήγαιναν σε ιδιωτική κλινική και τώρα θα προτιμήσουν το ΕΣΥ. Αυτοί όμως είναι μάλλον μια μικρή μειοψηφία. Δεν είναι μόνο οι χρόνοι αναμονής αλλά συνολικά οι συνθήκες στα δημόσια νοσοκομεία που τους έστειλαν στον ιδιωτικό τομέα. Για να γυρίσουμε στη μαρτυρία του προέδρου της Αντικαρκινικής Εταιρείας στο «Γιώργος Γεννηματάς», όταν περιμένεις σε ένα φορείο μαζί με δεκάδες άλλους, «παρκαρισμένους», μέσα σε συνθήκες χάους, με φωνές, καυγάδες από απελπισμένους ασθενείς και κουρασμένο προσωπικό και βέβαια με «ελάχιστους γιατρούς και νοσηλεύτριες» που τρέχουν πάνω κάτω, δεν είναι μόνο η αναμονή η οποία σε απωθεί. Είναι εξ ίσου ή ίσως και περισσότερο, το ότι αισθάνεσαι ότι χάνεις την αξιοπρέπειά σου.

Αυτή βέβαια δεν είναι μια δίκαιη περιγραφή συνολικά του ΕΣΥ. Όταν ο Γεωργιάδης υποστηρίζει ότι χάρη στο σύστημα υγείας, σώζονται χιλιάδες ζωές κάθε χρόνο, έχει δίκιο. Αυτό οφείλεται στο ότι η περίθαλψη, με όλα τα προβλήματα, είναι τελικά ανοιχτή σε όλους και στο ότι γιατροί και νοσηλευτικό προσωπικό, ένα μεγάλο μέρος τους τουλάχιστον, εργάζονται με ευσυνειδησία σε εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες. Δεν είναι τυχαίο ότι στην ίδια έρευνα του ΠΙΣ η ικανοποίηση των ερωτηθέντων από γιατρούς φτάνει το 90%.

Το ελληνικό σύστημα υγείας όμως «πάσχει» από μια ιδιαιτερότητα. Συνολικά, οι πόροι που δαπανώνται για την υγεία στην Ελλάδα ως ποσοστό του ΑΕΠ είναι 9,7%, λίγο κάτω δηλαδή από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο. Το μέρος που αφορά ιδιωτικές δαπάνες ωστόσο είναι το μεγαλύτερο μεταξύ των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Κι αυτό έχει επιπτώσεις.

Η πρώτη και προφανής είναι ότι το δημόσιο σύστημα υποχρηματοδοτείται και ότι κατά συνέπεια οι ανισότητες πρόσβασης στις υπηρεσίες υγείας είναι μεγαλύτερες. Μπορεί η ποιότητα των ιατρικών υπηρεσιών στον ιδιωτικό τομέα να μην είναι καλύτερες από το δημόσιο, σε πολλές περιπτώσεις μπορεί να είναι και χειρότερες. Οι συνθήκες ωστόσο δεν έχουν καμία σχέση.

Η δεύτερη επίπτωση έχει να κάνει με τη δομή του ιδιωτικού τομέα. Ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας Γιάννης Στουρνάρας, επισήμανε πρόσφατα ότι στην Ελλάδα επικρατούν ολιγοπώλια σε 4 κλάδους: στα τρόφιμα, στα καύσιμα, στις τράπεζες και στην ιδιωτική νοσοκομειακή περίθαλψη! Στον χώρο των κλινικών για παράδειγμα, δύο μόλις κλινικές ξεπερνούν το 50% της αγοράς. Τις επιπτώσεις στα τρόφιμα ή στα καύσιμα τις διαπιστώνουμε καθημερινά. Ίδιες είναι και στην υγεία. Έτσι τον τελευταίο χρόνο τα ασφάλιστρα υγείας για παράδειγμα αυξήθηκαν πολύ πάνω από τον πληθωρισμό. Έχουν γίνει δυσβάσταχτα για μεγάλη μερίδα του πληθυσμού. Βασικός παράγοντας η αύξηση των τιμών που χρεώνουν οι κλινικές.

Παρόλα αυτά η ζήτηση συνεχώς αυξάνεται καθώς όλο και περισσότεροι πολίτες προσφεύγουν στον ιδιωτικό τομέα. Το ΕΣΥ τους διώχνει.

Δεν είναι μόνο οι επιπτώσεις στην τσέπη ωστόσο. Η ολιγοπωλιακή διάρθρωση της αγοράς συνεπάγεται ότι ένα μεγάλο μέρος των δαπανών δεν πηγαίνει για την υγεία αλλά στα κέρδη των ιδιωτικών ομίλων. Και μάλιστα κέρδη που ως ένα βαθμό προκύπτουν από αυτό που ονομάζεται προκλητή ζήτηση: το πλήθος αχρείαστων εξετάσεων που συχνά γίνονται, είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Αυτό σημαίνει ότι ως κοινωνία ξοδεύουμε περισσότερα για να έχουμε λιγότερα.

Αν ενδιαφέρει η βέλτιστη αξιοποίηση των πόρων για την υγεία των πολιτών, αυτό μπορεί να γίνει μόνο μέσα από την ενίσχυση του δημόσιου πυλώνα σε βάρος του ιδιωτικού. Όσο και αν ακούγεται παράξενο, να γίνει ο δημόσιος τομέας «ανταγωνιστικός». Όταν οι πολίτες θεωρούν ότι δεν έχουν άλλη λύση από το να πάνε στον ιδιωτικό τομέα, τότε τα πράγματα θα μένουν ως έχουν.

Μπροστά σε αυτή την κατάσταση τα απογευματινά ιατρεία είναι μια ασπιρίνη. Θα λύσουν κάποια πρακτικά προβλήματα, κι αυτό δεν είναι αμελητέο. Θα επιτρέψουν στην κυβέρνηση να υποστηρίξει ότι μειώνει τις ουρές. Θα βοηθήσει ενδεχομένως και το ΕΣΥ να κρατήσει ορισμένους γιατρούς που σήμερα φεύγουν προς τον ιδιωτικό τομέα δίνοντας τους τη δυνατότητα να αυξήσουν τις αμοιβές τους. Είναι εξαιρετικά αμφίβολο ωστόσο ότι θα κάνουν τους πολίτες να επιλέξουν τον δημόσιο τομέα.

Να όμως ένα ακόμα παράδοξο. Στις ιδιωτικές κλινικές οι ιατρικές υπηρεσίες είναι ίδιες για όλους, αλλάζουν μόνο οι «ξενοδοχειακές» συνθήκες, αν θέλεις δηλαδή να είσαι μόνος σου στο δωμάτιο ή όχι. Στο δημόσιο σύστημα πάλι δεν μπορείς να επιλέξεις τις συνθήκες αλλά μπορείς να έχεις πιο έγκαιρη περίθαλψη! Με μια έννοια πρόκειται για μια χειρότερη ανισότητα.

Μήπως θα έπρεπε…

 

ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΟ ΚΩΛΟΧΑΝΕΙΟ: Αδειες για γέλια και για κλάματα

Toυ Απόστολου Λακασά

Το πένθος είναι «βαρύτερο» για τους διορισμένους εκπαιδευτικούς και «ελαφρύτερο» για τους αναπληρωτές;

Μπορεί το ερώτημα να είναι ρητορικό –ή, έστω, σκωπτικά διατυπωμένο–, ωστόσο, είναι αυτονόητο εάν δούμε τη σχετική νομοθεσία. Οι μόνιμοι εκπαιδευτικοί μπορούν να πάρουν άδεια τρεις εργάσιμες ημέρες μετά τον θάνατο συζύγου ή συγγενούς, ενώ οι αναπληρωτές δικαιούνται μόνο δύο ημέρες. Και προσοχή, απαιτείται ληξιαρχική πράξη θανάτου και, εφόσον δεν προκύπτει ο βαθμός συγγενείας, συνυποβάλλεται υπεύθυνη δήλωση. Αντιθέτως, ο νομοθέτης δεν κάνει… σκόντο στη χαρά των αναπληρωτών όταν πρόκειται για γάμο ή σύμφωνο συμβίωσης. Ετσι, και οι μόνιμοι και οι αναπληρωτές δικαιούνται πενθήμερη άδεια «σε συνέχεια με το γεγονός». Κάτι είναι και αυτό…

Οι παραδοξότητες στις εξειδικευμένες άδειες των δύο κατηγοριών εκπαιδευτικών αποτελούν το κερασάκι σε ένα καθεστώς εργαζομένων δύο ταχυτήτων. Και αυτό φαίνεται σε σειρά δικαιωμάτων – παροχών που απολαμβάνουν οι μόνιμοι αλλά όχι οι αναπληρωτές εκπαιδευτικοί.

Ενδεικτικό είναι ότι οι αναπληρώτριες δικαιούνται άδεια επαπειλούμενης κύησης μέχρι 20 ημέρες! Αποτέλεσμα είναι να εξαναγκάζονται είτε να δουλεύουν με κίνδυνο για την ομαλή πορεία της εγκυμοσύνης τους, είτε ωθούνται στην παραίτηση, είτε στην άδεια άνευ αποδοχών. Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα της εκπαιδευτικού στο Ηράκλειο, η οποία μεταφέρθηκε με ασθενοφόρο από το σχολείο με δίδυμη κύηση (εξ ορισμού επαπειλούμενη). Και προφανώς, το σχόλιο πως η εκπαιδευτικός γνώριζε τα δικαιώματά της πριν προσληφθεί ως αναπληρώτρια, δεν είναι η απάντηση που λύνει με δίκαιο τρόπο το πρόβλημα.

Ακόμη και στις αναρρωτικές άδειες το καθεστώς είναι διαφορετικό. Οι μόνιμοι παίρνουν τόσους μήνες όσα τα έτη υπηρεσίας τους (άρα από ένα μήνα και πάνω) ενώ οι αναπληρωτές 15 ημερολογιακές ημέρες και μετά σταματά η μισθοδοσία τους. Ετσι τρέμει το φυλλοκάρδι των αναπληρωτών μήπως αρρωστήσουν…

Τα διαφορετικά καθεστώτα μεταξύ των παροχών σε αναπληρωτές και μονίμους, που διατηρούνται εδώ και δεκαετίες, είναι απολύτως άδικα, και πολιτικά και εργασιακά. Ακόμη κι αν δεχθούμε ότι για λόγους εξοικονόμησης πόρων οι συμβάσεις των αναπληρωτών είναι το ανώτερο δεκάμηνες (λήγουν με το θερινό κλείσιμο των σχολείων), δεν μπορεί μια σύγχρονη πολιτεία να κάνει διακρίσεις ανάμεσα σε εργαζομένους που καλούνται να κάνουν ακριβώς την ίδια δουλειά.

Οι αναπληρωτές οφείλουν να απολαμβάνουν τα ίδια ακριβώς δικαιώματα με τους μονίμους. Και το υπουργείο Παιδείας…

ΝουΔο-ΣΥΡΙΖΑίικων εθνικών παρατράγουδων κωμωδία

 

 

 

 

 

 

 

ΣΥΡΙΖΑίου εθνικού σουργελαρά εορταστική κωμωδία

 

 

 

ΣΥΡΙΖΑίικης αριστερο-σουργελο-κουλτουριάρικης αντιχριστιανικής ξεφτίλας κωμωδία

 

 

Ελληνόφωνου γυφτο-αληταρο-ηλιθιόπληκτου κωλοχανείου κωμωδία

"Άγριο ξύλο μεταξύ Ρομά στη Κέρκυρα, βγήκαν μαχαίρια" !!
Η είδηση ποια είναι;
Η μήπως περιμένετε ποτέ αυτά τα παράσιτα που λέγονται γύφτοι να ενσωματωθούν; pic.twitter.com/XDfxCR1Qqq

— Ακροκεντρώος🇬🇷🇮🇱 (@akrokentrwos_2) May 6, 2024

 

 

 

 

 

Το αποτέλεσμα οταν ο μαλάκας ο Έλληνας περνάει απο εκεί που του λένε πως απαγορεύεται και συναντά τους απαθείς πολιτικάντηδες που έχουν τα μάτια τους μόνο στις κάμερες των φωτογράφων. https://t.co/OsBez2Gs2X pic.twitter.com/LmJSecDWzq

— Σταυροφόρος (@stavroforos_) May 4, 2024

Σαν σήμερα (7/5/ΧΧΧΧ)

 

1824: Πρεμιέρα στη Βιέννη  για την  9η Συμφωνία του Μπετόβεν 

1895: Παρουσίαση του πρώτου ραδιοφωνικού δέκτη από τον  ρώσο φυσικό Αλέξανδρο Ποπόφ

1945: Τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου με υπογραφή απο τους  Γερμανούς της παράδοσής τους στο στρατηγείο του Αϊζενχάουερ, στην πόλη Ρεμς.

1953: Ιδρύεται η Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών (ΚΥΠ), η οποία τη δεκαετία του 1980 θα μετονομαστεί σε Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών (ΕΥΠ).

1975: Ο αμερικανός πρόεδρος Τζέραλντ Φορντ ανακοινώνει και επισήμως το τέλος του πολέμου στο Βιετνάμ.

1919: Γεννιέται η η πρώτη κυρία της Αργεντινής Εβίτα Περόν σύμβολο της χώρας της ακόμα και σήμερα. 

 

 

 

 

 

 

 

2023 Έφυγε από τη ζωή  ο Κωνσταντίνος Παπανικόλας, μέτοχος του καναλιού Kontra και επικεφαλής του κόμματος «Οικολόγοι Ελλάδας», το οποίο ίδρυσε το 1988, ενώ μια χρονιά μετά, κατέβηκε για πρώτη φορά στις βουλευτικές εκλογές.

ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΟ ΣΟΥΡΓΕΛΟ-ΑΡΙΣΤΕΡΟ-ΞΕΦΤΙΛΑΡΟΠΛΗΚΤΟ ΚΩΛΟΧΑΝΕΙΟ: Χλαμύδες στην Ακρόπολη

Άρχοντας ο συνάδελφος στην είσοδο της Ακρόπολης. Του αξίζει μπόνους παραγωγικότητας pic.twitter.com/bYOGgCltGJ

— Δημόσιος Υπάλληλος (@Tou_Dhmosiou) May 2, 2024

 

 

Του ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΚΑΣΙΜΑΤΗ

Ηταν προσβλητικό και αυτό δεν σηκώνει συζήτηση. Προσβλητικό για το μνημείο, για τη χώρα, τις Αρχές της, που υποτίθεται ότι μεριμνούν για την προστασία της πολιτιστικής κληρονομιάς, για όλους εμάς τους κατοίκους της. Ολα αυτά οι τουρίστες, που ντύθηκαν αρχαίοι του Νέτφλιξ και έστησαν ένα κιτσάτο χάπενινγκ μπροστά στον Παρθενώνα, τα έγραψαν στα ευώδη σανδάλια τους και πραγμάτωσαν τη σαχλαμάρα που με τόσο κόπο, είμαι βέβαιος, είχαν φανταστεί. 

Ταυτοχρόνως όμως το πάθημα στην Ακρόπολη ήταν και πολύ διδακτικό. Ηταν κάτι που το χρειαζόμασταν και θα εξηγήσω αμέσως παρακάτω γιατί.

Η Ακρόπολη είναι το σημαντικότερο αρχαιολογικό μνημείο της χώρας, για το οποίο όλοι είμαστε περήφανοι – ακόμη και όταν δεν ξέρουμε για ποιον ακριβώς λόγο, μας αρκεί όμως ο θαυμασμός των άλλων. Την περηφάνια αυτή μαρτυρούν άλλωστε τόσο η εικόνα όσο και το όνομα της Ακρόπολης, που τα συναντάμε από τις επιγραφές των σουβλατζίδικων μέχρι των βουλκανιζατέρ και μάλιστα ανά την υφήλιο. 

Πολύ περισσότερο, όμως, η Ακρόπολη είναι το σύμβολο μιας ιστορικής περιόδου, στην οποία σήμερα όλες οι χώρες της Δύσης αναγνωρίζουν την αφετηρία των βασικών αξιών που χαρακτηρίζουν τον πολιτισμό τους.  

Το μνημείο αυτό συμβολίζει τα δύο βασικότερα επιτεύγματα του ελληνικού πολιτισμού της κλασικής περιόδου. 

Κατ’ αρχάς, την επανάσταση της πολιτικής, δηλαδή τη διευθέτηση των υποθέσεων της πόλης μέσα από συζήτηση, στην οποία αναμετρώνται διαφορετικές θέσεις και απόψεις.  

Επειτα, τη μεταφορά αυτού του υποδείγματος στη μελέτη των φυσικών φαινομένων και στην αναζήτηση της απόδειξης. 

Αυτά τα δύο είναι οι πηγές του πολιτισμού μας και, δικαίως ή αδίκως, απλοϊκά ή μη, οι περισσότεροι αντιλαμβάνονται την Ακρόπολη (νεφελωδώς, αορίστως, δεν έχει σημασία πώς…) ως σύμβολο αυτών των αξιών. Συνεπώς, αστεία και μάλιστα κακόγουστα εις βάρος της Ακρόπολης δεν χωρούν.

Οταν όμως το ΚΚΕ, το λεγόμενο και «ιστορικό», χρησιμοποιεί παρομοίως και εξίσου αυθαιρέτως την Ακρόπολη, με κάτι κουρέλια που κατά καιρούς κρεμάνε από τον Ιερό Βράχο, τότε ούτε αγανάκτηση εκφράζεται από κανέναν ούτε καν απορίες, για το πώς είναι δυνατόν να συμβαίνουν τέτοια καραγκιοζιλίκια. Οι «αγωνιστές» εισβάλλουν με κάποιον τρόπο – είναι προφανές ότι ποτέ δεν τους εμποδίζει κανείς, διότι μεταξύ συνδικαλιστών υπάρχει πάντα κατανόηση, ενίοτε δε και συνεννόηση –, κρεμάνε τα κουρέλια, πάνω στα οποία έχουν γράψει συνθήματα (και μάλιστα στα αγγλικά, επειδή ξέρουν ότι η φωτογραφία θα μεταδοθεί διεθνώς) και εδώ, στο εσωτερικό, η είδηση μεταδίδεται κατά κανόνα χωρίς σχολιασμό και με τον σεβασμό που αρμόζει στις κηδείες. Αντιμετωπίζεται ως κάτι φυσιολογικό, εφόσον το κάνει το ΚΚΕ.

Το γελοίο της υπόθεσης είναι ότι όποιον και να ρωτήσετε (εκτός από τους ίδιους) θα σας πει ότι τέτοιου είδους πράξεις εις βάρος του μνημείου δεν είναι καθόλου σωστές. Ωστόσο, ουδείς τολμά να το πει δημοσίως ή να διαμαρτυρηθεί για την ελευθερία δράσης που αναγνωρίζεται στο ΚΚΕ και μόνο στο ΚΚΕ, γιατί για οποιονδήποτε άλλον θα υπήρχαν κάποιες συνέπειες συμβολικού χαρακτήρα, όπως η ταλαιπωρία της προσαγωγής.  

Οχι για το ΚΚΕ. Η «ιστορικότητά» του και ό,τι εννοούμε πίσω από τον χαρακτηρισμό το εξιλεώνει από κάθε ενοχή για συμπεριφορές, οι οποίες υπό άλλες περιστάσεις θα λέγαμε ότι ταιριάζουν σε μπράβους και τραμπούκους. 

Για τους λόγους αυτούς, λοιπόν, οφείλω να παραδεχτώ ότι...

 

ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΟ ΕΘΝΟΠΑΤΕΡΟ-ΞΕΦΤΙΛΑΡΟΠΛΗΚΤΟ ΑΡΝΗΣΙΔΙΚΟ ΚΩΛΟΧΑΝΕΙΟ: Oσοι έχασαν τον ύπνο τους

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ
Του ΤΑΚΗ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ

Δεν είμαι νομικός και ως εκ τούτου δεν μπορώ να αντιληφθώ την κομψότητα της διατύπωσης: «Ποινές φυλάκισης 110 ετών, εκ των οποίων εκτιτέα μόνον τα πέντε, που ούτε αυτά θα τα εκτίσουν όσοι καταδικάσθηκαν».  

Θα ήμουν ευγνώμων σε όποιον μπορεί να υποβάλει τη διατύπωση στη βάσανο της κοινής λογικής και να με βοηθήσει και μένα τον άσχετο να την καταλάβω. Δυστυχώς, δεν ζει ο Ιονέσκο. Εξι χρόνια μετά το ομαδικό έγκλημα με τους 104 νεκρούς και τους δεν ξέρω πόσους εγκαυματίες, έξι χρόνια μετά την καταστροφή ενός υπέροχου προαστίου της Αθήνας, όσοι θεωρήθηκαν ένοχοι καταδικάσθηκαν σε πρόστιμο. Ελαφρώς πιο βαρύ από αυτό που θα πληρώσουν όσοι δεν συνδέσουν εγκαίρως τα POS με τις ταμειακές μηχανές.  

Η Δικαιοσύνη απαιτεί τον σεβασμό μας. Ομως ο σεβασμός δεν είναι χρίσμα. Τον κερδίζεις με τη συμπεριφορά σου. Oποιος ισχυρίζεται ότι μπορεί να μπει στη θέση των οικείων των θυμάτων και όσων επέζησαν υποκρίνεται. «

Ο εσωτερικός πυρήνας των αξιών μου δεν μου επιτρέπει να χαίρομαι», δήλωσε η κ. Δούρου, πρ. περιφερειάρχης, κοινώς μία εκ των υπευθύνων για την κατάρρευση του κρατικού μηχανισμού την ημέρα εκείνη. Ομως, ακόμη κι αν παρακάμψω τα ηλεκτρόνια των αξιών της και πάλι αναγκάζομαι να προστρέξω στην κοινή λογική. 

Τι εννοεί ότι δεν χαίρεται για την αθώωσή της; Εννοεί ότι θα έπρεπε να έχει καταδικασθεί για να χαρεί;  

Αν η δίκη γίνει σε δεύτερο βαθμό το δικαστήριο θα πρέπει να λάβει υπόψη του την επιθυμία της για καθαρά ανθρωπιστικούς λόγους. Δεν δικαιούται να αφήσει να τη βασανίζει η σύγκρουση με τον εσωτερικό πυρήνα των αξιών της.

Για να πω κι εγώ μια κοινοτοπία. Αναρωτιέμαι πώς κοιμούνται όσοι ξέρουν ότι από την αμέλειά τους, την ανικανότητά τους και τη βλακεία τους έχασαν τη ζωή τους τόσοι άνθρωποι. Φοβούμαι πως κοιμούνται καλύτερα από όσους έχασαν τους δικούς τους και βρέθηκαν αντιμέτωποι με τα καρβουνιασμένα πτώματα των παιδιών τους. Απ’ αυτό δεν γλιτώνεις για μια ολόκληρη ζωή. Αυτοί έχασαν τον ύπνο τους, τη θεραπεία της συνείδησης. Για να μην παρεξηγηθώ, την ίδια απορία έχω και για τα Τέμπη.

Η δημοκρατία αποφάσισε για το έγκλημα στο Μάτι. Εστειλε στην ευχή τους τότε κυβερνώντες. 

Τώρα αποφάσισε και η Δικαιοσύνη. Χωρίς να λάβει υπόψη της ότι πέρα από τις δικονομικές προδιαγραφές υπάρχει και μια διάσταση, χωρίς την οποία η κοινωνική ζωή μετατρέπεται σε χαοτική δοκιμασία. 

Είναι η διάσταση...

 

ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΟ ΕΘΝΟΠΑΤΕΡΟ-ΚΗΦΗΝΑΡΟΠΛΗΚΤΟ ΑΡΝΗΣΙΔΙΚΟ ΚΟΥΛΟ-ΧΑΝΕΙΟ: Η επίλυση πολλών από τα προβλήματα της χώρας εφικτή μόνο με βελτίωση της λειτουργίας της Δικαιοσύνης

 

Του Λέανδρου Ρακιντζή

Αρεοπαγίτη ε.τ.

Τα πολλά προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα απαιτούν για την επίλυση τους πολιτική ειλικρίνεια και συναίνεση, γιατί  όλα  είναι πολιτικά ζητήματα με αποτέλεσμα να μη λύνονται ή να δίνεται λύση με πολιτικά κριτήρια. Υπάρχουν προβλήματα χρόνια δομικά ή επίκτητα, γιατί δεν λύθηκαν έγκαιρα και άλλα γεωπολιτικά ή λόγω διεθνών συγκυριών. Κάθε κυβέρνηση προσπαθεί να επιλύσει κάποια με γνώμονα πάντα το πολιτικό κόστος ή όφελος και τα δύσκολα τα αφήνει για την επόμενη.

Το πρόβλημα της απονομής της Δικαιοσύνης είναι ίσως το σοβαρότερο και το πλέον δυσεπίλυτο με πολλαπλές συνέπειες σε όλες τις εκφάνσεις του δημοσίου βίου και του κυβερνητικού έργου, κυρίως όμως για τις προοπτικές της οικονομικής ανάπτυξης της χώρας.

Το πρόβλημα δεν είναι μονοσήμαντο, αλλά η επίλυση του προσκρούει σε ένα πλέγμα συμφερόντων ισχυρών επαγγελματικών τάξεων με ισχυρές διασυνδέσεις με την πολιτική ζωή της χώρας, συνδικαλιστικών κατακτήσεων όλων των εμπλεκόμενων τάξεων, μακροχρόνιων πρακτικών με νομοθετημένη κάλυψη, πολυνομία χωρίς κωδικοποίηση, εσφαλμένες νομοθετήσεις για λόγους σκοπιμότητας, διστακτικότητα των κυβερνήσεων να διορθώσουν τα κακώς κείμενα και το κυριότερο επειδή το όλο σύστημα λειτουργίας της τρίτης εξουσίας κατά τα καίρια σημεία καλύπτεται από το Σύνταγμα.

Σαφώς  απαιτούνται μεταρρυθμίσεις  για να λυθούν τα άπειρα προβλήματα και δυσλειτουργίες, που παρατηρούνται στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα της χώρας, κατά τη  διαδικασία όμως των μεταρρυθμίσεων ακόμα και μετά την υλοποίηση τους θα εμπλακεί θετικά ή αρνητικά η Δικαιοσύνη, γιατί είναι ο τελικός κριτής (ultimum refugium) ακόμα και δευτερογενώς των πολιτικών λύσεων . Είναι επίσης γεγονός ότι ενώ κατά το Σύνταγμα όλες οι εξουσίες είναι ίσες, στη πράξη όμως κυριαρχεί η εκτελεστική εξουσία, που μέσω της νομοθετικής εξουσίας ρυθμίζει καταστάσεις, εκτός του ότι διορίζει την ηγεσία των ανώτατων δικαστηρίων, που θεωρείται η κυριότερη αιτία για τη διεθνή αμφισβήτηση  της ανεξαρτησίας της Ελληνικής Δικαιοσύνης. Άλλωστε  μεταξύ των λόγων που η Moody’s δεν μας χορήγησε την επενδυτική  βαθμίδα ήταν και η ανεπάρκεια της Δικαιοσύνης.

Στη χώρα μας δύο είναι οι μεγάλοι ασθενείς: Η Δημόσια Διοίκηση και οι Δικαιοσύνη.

Για  την πρώτη έχω βάσιμες ελπίδες, ότι,  εφόσον υπάρξει ισχυρή και συνεχής πολιτική βούληση χωρίς το φόβο του πολιτικού κόστους και χωρίς κομματικές παρεμβάσεις, με τη βοήθεια της τεχνολογίας, τον περιορισμό του συνδικαλισμού στα νόμιμα πλαίσια, σωστή αξιολόγηση των ΔΥ, επιλογή των προϊσταμένων με αξιοκρατικά κριτήρια και όχι πολιτικά, μπορεί να βελτιωθεί αισθητά.

Για τη δεύτερη όμως δεν νομίζω να επιδέχεται αισθητές βελτιώσεις, εκτός από ανώδυνα μερεμέτια, γιατί υπάρχουν συνταγματικές προβλέψεις, που εμποδίζουν τις βαθιές τομές, που μόνο με καθολική πολιτική συναίνεση μπορεί να αναθεωρηθούν.

Εξάλλου  υπάρχει το  με ισχυρό συνδικαλισμό "βαθύ κράτος" των δικηγόρων, που δεν συναινεί στον περιορισμό των προνομίων του  και αντιδρά με κήρυξη αποχής από τα καθήκοντα τους, που διαλύουν το κράτος.

Σε κάθε περίπτωση οι αδύναμοι πολίτες λόγω μιθριδατισμού δεν αντιδρούν, ώστε να ασκήσουν πολιτική πίεση και υφίστανται τις ταλαιπωρίες από την ανεπαρκή απόδοση δικαιοσύνης στην οποία και οι δικαστές έχουν το μερίδιο ευθύνης τους.

Σαφώς τα προβλήματα  πρέπει να επιλύονται εντός εύλογου χρόνου και σε κατεπείγουσες περιπτώσεις  άμεσα με  θετική ή αρνητική παρέμβαση της Δικαιοσύνης όχι μόνο για την επίλυση κάποιας διαφοράς, αλλά γενικότερα για τη ρύθμιση καταστάσεων ή λήψη μέτρων πάντοτε όμως εντός των  πλαισίων  των αρμοδιοτήτων των δικαστών και με ειδική και νόμιμή αιτιολογία των πράξεων τους, γιατί αλλιώς θα δημιουργηθεί κράτος δικαστών που δεν συνάδει με το δημοκρατικό μας πολίτευμα. Για να ξεκινήσει όμως ουσιαστική προσπάθεια  εξαλείψεως των προβλημάτων  με αποτελεσματικές μεταρρυθμίσεις και όχι με "μερεμέτια", όπως γίνεται συνήθως πρέπει πρώτα να εντοπιστούν  τα προβλήματα σε όλες τις παραμέτρους. Προς τούτο πρέπει να δημιουργηθούν προοπτικές για την καλύτερη λειτουργία της δικαιοσύνης όχι μόνο δια μεταρρυθμίσεων στο δικαστικό σύστημα αλλά με την αλλαγή της νοοτροπίας των δικαστικών λειτουργών με την έννοια της προσφοράς και με την ανάληψη της ευθύνης, τη λογοδοσία και την αξιολόγηση, στην οποία πρέπει να πρωτοστατήσουν οι ίδιοι οι δικαστές και μάλιστα οι ανώτεροι ως παράδειγμα για μίμηση.

Σαφώς η τεχνολογία και η ψηφιοποίηση θα αυξήσει την ταχύτητα και την διαφάνεια στην απόδοση της δικαιοσύνης, αλλά τίποτα δεν μπορεί να υποκαταστήσει την δικαστική κρίση  για την έκδοση σωστών αποφάσεων για την οποία απαιτείται όχι μόνο η επιμόρφωση και εξειδίκευση των δικαστών σε νέες έννοιες κυρίως οικονομικές  και δημόσιων συμβάσεων, αλλά και επαρκής κοινωνική πείρα για την ορθή εκτίμηση των αποδείξεων  και για την κατανόηση των ανθρωπίνων σχέσεων και προβλημάτων, προπαντός όμως την κτήση της δικαστικής συνείδησης και νοοτροπίας ως λειτουργών της δικαιοσύνης, για τα οποία μεγάλο σχολείο είναι η συμμετοχή των νέων δικαστών  σε πολυμελείς δικαστικούς σχηματισμούς για να επωφεληθούν από την πείρα, τις γνώσεις και το παράδειγμα των παλαιοτέρων δικαστών. Για τον σκοπό αυτό  και για την πληρέστερη  διερεύνηση  των υποθέσεων  πρέπει να αντιστραφεί η τάση για την καθιέρωση μονομελών δικαστικών σχηματισμών.

Για την επιτυχία της οικονομικής ανάπτυξης δια των επενδύσεων μέσω του Ταμείου Ανάκαμψης  πρέπει να συντρέξουν πολλοί παράγοντες μεταξύ των οποίων περιλαμβάνονται οι μεταρρυθμίσεις που προτάθηκαν με έκθεση της Παγκόσμιας Τράπεζας, για τη  ταχεία και αξιόπιστη λειτουργία της δικαιοσύνης και οι συναφείς με αυτή τομείς της ασφάλειας δικαίου και της δημόσιας ασφάλειας.

Με την ασφάλεια δικαίου εννοούμε  την ύπαρξη ενός νομοθετικού πλαισίου, που θα ρυθμίζει τους κανόνες και τις προϋποθέσεις της επένδυσης σε τέτοιο βάθος χρόνου, ώστε να δημιουργεί στον επενδυτή την πεποίθηση ότι το νομικό αυτό καθεστώς θα ισχύει μέχρι την ολοκλήρωση της επένδυσης, η οποία όμως  πρέπει να συνδυασθεί με τη σταθερή φορολογική πολιτική και εργασιακή ειρήνη.

Είναι γεγονός, ότι  δεν υπάρχει ασφάλεια δικαίου ούτε στον ιδιωτικό ούτε στο δημόσιο τομέα  με την έννοια ότι κάθε ενδιαφερόμενος να  μπορεί να γνωρίζει έγκυρα ποια διάταξη ισχύει, γιατί ενώ όλοι οι νόμοι δημοσιεύονται στο ΦΕΚ, όπου θα μπορούσε κάποιος να καταφύγει για εξεύρεση της διατάξεως που ισχύει, στην πράξη όμως  εμφανίζονται δυσχέρειες έγκυρης πληροφόρησης, γιατί λόγω των νυκτερινών  τροπολογιών που παρά τη συνταγματική  επιταγή παρεισφρέουν πολλές φορές κρυπτογραφικά σε άσχετα νομοσχέδια και ως εκ τούτου είναι δύσκολη η ανίχνευση τους. Εξάλλου δεν είναι δυνατόν να γίνει ακόμα και ψηφιακή έγκυρη κωδικοποίηση των νόμων, γιατί σε κάθε νομοθετική ρύθμιση θεσπίζονται νέες διατάξεις ή ρητά ή σιωπηρά καταργούνται ή τροποποιούνται  ή επεκτείνονται άλλες ή για την ισχύ τους υπάρχουν εξαιρέσεις, παρατάσεις και αστερίσκοι. Εξ άλλου η ερμηνεία των νόμων  από τα δικαστήρια, που πολλές φορές είναι αντιφατική, αλλοιώνει τον σκοπό και το γράμμα του νόμου.

Το έλλειμμα ασφάλειας δικαίου επιτείνουν οι εν γένει συνθήκες και απόδοσης της δικαιοσύνης γενικώς  κυρίως όμως η  καθυστέρηση  της απονομής της, που πολλές φορές φθάνει στα όρια της αρνησιδικίας, που παρά τις απολύσεις πολλών δικαστών για μειωμένη απόδοση δεν βελτιώνεται. Άλλωστε η  ποιότητα των αποφάσεων που πολλές φορές δεν πείθουν  για την ορθότητα τους  προκαλούν όχι μόνο δυσμενή σχόλια σε βάρος της, αλλά και απώλεια της εμπιστοσύνης των πολιτών, όπως δείχνουν σχετικές δημοσκοπήσεις, όπως της KR της 6-9-2021,που καταγράφει την εμπιστοσύνη των πολιτών στο 15ο/ο και της πρόσφατης της Public Issue στο 27%.  Σαφώς τα ποσοστά αυτά δεν οφείλονται στη πίκρα του ηττημένου διαδίκου, γιατί θα έπρεπε να κυμαίνεται γύρω στο 50%, αλλά στη γενικότερη εικόνα που παρουσιάζει η απονομή της.

Στα πλαίσια της μεταρρύθμισης της Δικαιοσύνης  πρέπει να θεσπιστεί  η ουσιαστική αξιολόγηση και εκτίμηση του συνολικού έργου του δικαστικού λειτουργού, για τη ταχύτερη προώθηση των αρίστων σε ανώτατες θέσεις προς ωφέλεια και της δικαιοσύνης, καθόσον κατά κανόνα μέχρι τώρα  σχεδόν όλοι οι δικαστές έχουν αξιολογηθεί ως άριστοι γεγονός, που δυσχεραίνει την κατά επιλογή προαγωγή των πραγματικά αρίστων.

Το ίδιο πρόβλημα υπάρχει στον δημόσιο τομέα, γιατί το σύνολο σχεδόν των ΔΥ έχει βαθμολογηθεί  με άριστα με αποτέλεσμα την μη επιλογή των αρίστων από τα υπηρεσιακά συμβούλια. Η προσπάθεια του Πρωθυπουργού ως Υπουργού Διοικητικής Μεταρρύθμισης  για αξιολόγηση των ΔΥ με ποσοστώσεις λόγω αντιδράσεων απέτυχε.

Οι δικαστικοί λειτουργοί των δικαστηρίων ουσίας αξιολογούνται βάση των ετήσιων εκθέσεων υπηρεσιακής απόδοσης, που συντάσσονται από επιθεωρητές ανώτατους δικαστές, αλλά λόγω του ολίγου χρόνου που διαθέτει ο επιθεωρητής για να αξιολογήσει εκατοντάδες δικαστές δεν ήταν  δυνατόν να σχηματίσει πλήρη εικόνα για τη νομική κατάρτιση, την δυνατότητα εκτίμησης των αποδείξεων και την αιτιολόγηση των αποφάσεων των επιθεωρούμενων δικαστών. Σαφώς με τη θέσπιση διετούς θητείας για τους επιθεωρητές-αρεοπαγίτες θα υπάρξει πιο σωστή αξιολόγηση του δικαστικού  έργου του δικαστή  στο σύνολο του, που μαζί με τις προτεινόμενες μεταρρυθμίσεις του δικαστικού συστήματος, την αλλαγή της νοοτροπίας των δικαστών και τη με τις νόμιμες διαδικασίες απομάκρυνση των δικαστών, που καθυστερούν την έκδοση αποφάσεων ή δεν παράγουν ικανοποιητικό δικαστικό έργο, θα συντελέσει στην αναβάθμιση της δικαιοσύνης.

Φοβάμαι όμως ότι και αυτή τη φορά η προσπάθεια αναβάθμισης της δικαιοσύνης θα αποδειχθεί ουτοπία, γιατί οι δικαστικές και οι ομόλογες συνδικαλιστικές ενώσεις αντιδρούν σε οποιαδήποτε αλλαγή  του sτatus quο και με δεδομένο, ότι κανένας  πολιτικός λόγω πολιτικού κόστους  δεν πρόκειται να σπάσει αυγά και να συγκρουσθεί με ισχυρά επαγγελματικά συμφέροντα, όπως των δικηγόρων και δικαστικών γραμματέων, που έχουν χαράξει κόκκινες γραμμές  όχι μόνο για την επέκταση του ωραρίου λειτουργίας των ποινικών δικαστηρίων, που είναι ο μόνος τρόπος να επιταχυνθεί η απόδοση της ποινικής δικαιοσύνης, αλλά και για  το χωροταξικό σχεδιασμό των δικαστηρίων.

Πρόσφατα ψηφίστηκε ο ν.5090/2024 με ισχύ από 1-5-24, που επιφέρει βαθιές τομές στο Ποινικό Κώδικα και Κώδικα Ποινικής Δικονομίας με σκοπό την με τη θέσπιση αυστηρότερων διατάξεων μείωση της ατιμωρησίας και επιτάχυνση απονομής της ποινικής δικαιοσύνης. Οι διατάξεις είναι θετικές με αποτελέσματα, εξαρτώνται όμως από πολλούς παράγοντες κυρίως τη συνεχή πολιτική βούληση  για την υλοποίηση τους, την αλλαγή της νοοτροπίας των δικαστών και τη μη αποχή των δικηγόρων από τα καθήκοντα τους

Νομίζω, ότι οι τροπολογίες του ΠΚ ιδίως για την αύξηση του κατώτατου ορίου της ποινής για τις ανθρωποκτονίες από αμέλεια και στις περιπτώσεις επικίνδυνης οδήγησης στις οποίες συμπεριλαμβάνεται η παραβίαση του ερυθρού σηματοδότη όχι μόνο δεν είναι δρακόντειες, αλλά θα συντελέσουν στη μείωση των θανατηφόρων ατυχημάτων και σε κάθε περίπτωση μαζί με τις τροπολογίες του ΚΠΔ για την επιτάχυνση της δίκης και ιδίως για τον περιορισμό των αναβολών δίκης θα μειώσουν την αίσθηση ατιμωρησίας που επικρατούσε μέχρι τώρα και καλλιεργείτο τεχνηέντως, αλλά και την ταλαιπωρία των διαδίκων και μαρτύρων από τη διαιώνιση των δικών.

Οι δικηγόροι απέχουν από τα καθήκοντα τους πιάνω από  έξη μήνες με αποτέλεσμα οι ποινικές υποθέσεις πλην εξαιρέσεων να αναβάλλονται και έτσι  έχει σωρευθεί ένας τεράστιος όγκος εκκρεμών υποθέσεων. Σε κάθε όμως περίπτωση πρέπει ο Υπουργός Δικαιοσύνης να ζητήσει με προσφυγή του στο ΣΤΕ…

ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΟ ΕΘΝΟΠΑΤΕΡΟ-ΛΑΜΟΓΙΑΡΟΠΛΗΚΤΟ ΚΟΥΛΟ-ΧΑΝΕΙΟ: Πιο μπάχαλο δεν γίνεται...

Του Γιώργου Κράλογλου

Χάνουμε 400 εκατ. ευρώ τον χρόνο (για χρόνια) από 250.000(!) ρευματοκλοπές και αντί να πληρώσουν οι κλέφτες ,πληρώνουν οι έντιμοι καταναλωτές...

Θέλετε και κάποιες λεπτομέρειες;

Έχουμε 13.000 περιπτώσεις ρευματοκλοπών τον χρόνο. Το 50% αφορούν ρεύμα αξίας μέχρι 4.500 ευρώ. Το 25% μεταξύ 4.500-10.000 ευρώ. Και το 25% άνω των 10.000 ευρώ.

Οι ρευματοκλοπές είναι "μαζικές". Κατά κύριο λόγο γίνονται από επιχειρήσεις(!). Οι εμπλεκόμενοι ξεπερνούν τους 250.000 (!!).

Η τελική χασούρα υπολογίζεται στο 4,8% της συνολικής αγοράς ενέργειας κάθε χρόνο. Αυτό σημαίνει κλοπή (ζημιά για το κράτος) κοντά στα 400 εκατ. ευρώ κάθε χρόνο (!!).

Ποιος πληρώνει την ζημιά;

Οι πάντα ηλίθιοι (κατά κόσμον...) συνεπείς καταναλωτές με τους λογαριασμούς τους.

Ο ένας τρόπος είναι να αυξήσει το ψευτοσοσιαλιστικό κράτος του Ελλαδιστάν το ρεύμα χωρίς να δώσει λογαριασμό σε κανένα...

Ο δεύτερος τρόπος (θα τον δούμε τον Μάιο) περιγράφεται στο εγκυρότατο ρεπορτάζ του συναδέλφου κ. Χάρη Φλουδόπουλου "Καπέλο στις τιμές του ρεύματος και τον Μάιο λόγω ρευματοκλοπών" "...παρά το γεγονός ότι η χονδρική του ρεύματος κινείται σε εξαιρετικά χαμηλά επίπεδα τον μήνα Απρίλιο, είναι εξαιρετικά αμφίβολο εάν η μείωση αυτή θα περάσει στους καταναλωτές μέσω των πράσινων τιμολογίων που θα ανακοινωθούν την επόμενη εβδομάδα για τον Μάιο. Και αυτό διότι όπως συνέβη και με τα τιμολόγια του Απριλίου, έτσι και για τα τιμολόγια του Μαΐου οι προμηθευτές καλούνται να πληρώσουν το επιπλέον καπέλο για τις ρευματοκλοπές και τις απώλειες του δικτύου του 2021 και του 2022, που είναι σημαντικά αυξημένες σε σχέση με τους αρχικούς υπολογισμούς του ΔΕΔΔΗΕ. Το κόστος αυτό αναμένεται να μετακυληθεί στους καταναλωτές εξανεμίζοντας το όποιο όφελος καταγράφεται στη χονδρεμπορική αγορά..."

Τι λέει υπηρεσιακά η κυβέρνηση;

Ο αρμόδιος για τον περιορισμό των ρευματοκλοπών, ο διαχειριστής του δικτύου διανομής ΔΕΔΔΗΕ, μαζί με τη ρυθμιστική αρχή ΡΑΑΕΥ έχει θέσει ως στόχο να μειώσει τις ρευματοκλοπές κατά μέσο όρο 2% ετησίως έναντι ποινών...

Δηλαδή, (λέμε εμείς) "... πιάσε το αυγό και κούρευτο"

 

Τι λέει η κυβερνητική και πολιτική ηγεσία;

 

"... στο εξής ο ηλεκτρολόγος που θα καταδικάζεται αμετάκλητα για συμμετοχή ή συνέργεια σε ρευματοκλοπή, θα του αφαιρείται η άδεια. Επίσης αυστηροποιείται γενικά το πλαίσιο γύρω από τη λειτουργία των ηλεκτρολόγων ειδικά σε ό,τι αφορά τις επαγγελματικές χρήσεις όπου και εντοπίζεται το μεγαλύτερο ποσοστό των ρευματοκλοπών..."

Δηλαδή…