Toυ ΗΛΙΑ ΚΑΝΕΛΛΗ
Το γράφει το βιβλίο του: πήγε στη Ρωσία για να ζητήσει λεφτά.
Τα χρήματα των ευρωπαίων εταίρων και δανειστών, που απλώς ζητούσαν εξορθολογισμό της ελληνικής οικονομίας, να μην πετάμε τους πόρους στο πηγάδι, δεν του άρεσαν. Πίστευε ότι θα του έδινε λεφτά ο Πούτιν.
Κι αν του έδινε, αναρωτήθηκε με ποια ανταλλάγματα;
Κανείς δεν δίνει λεφτά για πλάκα, πόσο μάλλον ο πρόεδρος μιας χώρας που ήδη έχει εισβάλει στην Κριμαία, ήδη δηλαδή εκτελεί ένα σχέδιο αναθεωρητισμού.
Δεν ξέρω αν είπε «σύντροφο» τον Μεντβέντεφ ο Παν. Λαφαζάνης, όταν βρέθηκε στη Μόσχα με κλιμάκιο του ΣΥΡΙΖΑ υπό τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα. Κατά τη μαρτυρία του Τσίπρα, πάντως, όπως καταγράφεται στην «Ιθάκη», όταν ξαναπήγε να ζητήσει λεφτά, ο Πούτιν αρνήθηκε. «Θα προτιμούσε, μου είπε, εκείνα τα χρήματα που ζητήσαμε να τα έδινε σε ένα ορφανοτροφείο, διότι, αν τα έδινε στην Ελλάδα, θα ήταν σαν να τα πετούσε σε έναν σκουπιδοτενεκέ», αφηγείται ο Τσίπρας στο βιβλίο του. Και παρ’ όλα αυτά, παρ’ όλη την απαξιωτική αναφορά του Πούτιν στη χώρα που κυβερνούσε, ο Τσίπρας προχώρησε στο δημοψήφισμα, ρισκάροντας η χώρα να ξεμείνει από ρευστότητα και να βρεθεί εκτός του ενιαίου νομίσματος, ακόμα και εκτός της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Μάλιστα, σαν να μη συμβαίνει τίποτα, περιγράφει ως κατόρθωμα την περιοδεία του, δεξιά-αριστερά, σε διάφορα περίεργα καθεστώτα, για να ζητήσει δανεικά.
Σε οποιαδήποτε άλλη χώρα, όποιος ηγέτης συμπεριφερόταν έτσι θα έπρεπε να έχει εξαφανιστεί, να έχει αλλάξει όνομα και να ζει με τις τύψεις του.
Μόνο στην Ελλάδα τέτοιοι ανεύθυνοι πολιτικοί κάνουν ριμπράντινγκ.
Αλλά, φαίνεται, ο Πούτιν δεν ήταν απλώς μια υποθετική σανίδα σωτηρίας για άσχετους και με τη γεωπολιτική και με τη διακυβέρνηση και με την κοινή λογική. Είναι κάτι περισσότερο: ήταν και συνεχίζει να είναι, σήμερα εντονότερα, ένα από τα πρόσωπα της διεθνούς σκηνής που υλοποιεί το αντανακλαστικό αντιδυτικό όνειρο της παραδοσιακής κομμουνιστικής Αριστεράς, από την οποία ο Τσίπρας προέρχεται. Ένας που διψάει για εκδίκηση για την ήττα του ανατολικού μπλοκ στον Ψυχρό Πόλεμο.
Δεν είναι κομμουνιστής, αλλά δεν έχει σημασία. Όταν η Αριστερά των ταυτοτήτων, που είναι η εξέλιξη της αντιπαγκοσμιοποιητικής Αριστεράς, κατανοεί ακόμα και εκδοχές του ριζοσπαστικού ισλαμισμού, ακόμα και της ισλαμικής τρομοκρατίας, γιατί να μην εναποθέσει τις ελπίδες της για εκδίκηση κατά του δυτικού κόσμου στον Πούτιν;
Κάπως έτσι, τουλάχιστον, διαβάζω την αναφορά του Τσίπρα, στην παρουσίαση της «Ιθάκης» στο «Παλλάς», στον πόλεμο στην Ουκρανία. Η φράση του «Να σταθούμε απέναντι στη ρωσική εισβολή αλλά και στην αντιρωσική υστερία» δεν έχει καμία σχέση με τον διαλεκτικό υλισμό που διδάχτηκε στα κομματικά θρανία και είναι αυθαίρετη, σχεδόν μεταφυσική στην αυθαιρεσία της.
Αν όντως καταδικάζεις την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία οφείλεις να δηλώσεις ότι είσαι με τη χώρα που αμύνεται.
Γιατί αμύνεται η Ουκρανία;
Για την εδαφική ακεραιότητά της, για την ελευθερία και την αυτοδιάθεση των πληθυσμών της, για την εθνική ταυτότητα των πολιτών της.
Ποιος υποβλέπει τα παραπάνω θεμέλια ελευθερίας;
Η Ρωσία του Πούτιν.
Πώς τα αμφισβητεί;
Διά της εισβολής.
Τι θα ήταν δικαιοσύνη;
Να ηττηθεί η Ρωσία, να επιστρέψουν τα σύνορα στην ημέρα πριν από την εισβολή και ο Πούτιν να παραπεμφθεί ως εγκληματίας πολέμου.
Είναι αντιρωσική υστερία το δικαίωμα του ουκρανικού λαού στην άμυνα της χώρας του και, μαζί, είναι αντιρωσική υστερία η στήριξη των αμυνόμενων από τα ευρωπαϊκά κράτη, και την Ελλάδα;
Νομίζω ότι είναι αυτονόητη αντίδραση. Αφενός για λόγους αρχών, δεύτερον για λόγους συμπαράστασης σε μια χώρα που θέλει να ενταχθεί στον δυτικό κόσμο και, τρίτον, για λόγους επιβίωσης των δημοκρατικών χωρών της Δύσης που συχνότατα απειλούνται ανοιχτά με πόλεμο από τον Πούτιν, ενώ συχνά είναι τα επεισόδια υβριδικού πολέμου κατά ευρωπαϊκών υποδομών.
Πώς ερμηνεύει ο Τσίπρας τον όρο «αντιρωσική υστερία»; Όπως τον εννοεί ο Τραμπ ή ακόμα χειρότερα;
Πάντως, εισβολή μιας χώρας σε μια άλλη, χωρίς οι σύμμαχες χώρες της αμυνόμενης να μην κάνουν τίποτα χάριν μιας ουδετερότητας, είναι στην ουσία στήριξη στους επιτιθέμενους. Αυτό εννοεί ο Τσίπρας όταν κάνει λόγο για σωστή πλευρά της Ιστορίας;
Ανάλογης αυθαιρεσίας είναι και η αποστροφή της ομιλίας του στο Παλλάς για το Ισραήλ. Τον πονάνε όσα βλέπει στη Γάζα, αλλά είναι βέβαιο ότι βλέπει με ένα μάτι, μονοδιάστατα. Τι δεν βλέπει;
Δεν βλέπει ούτε τη σκοπιμότητα ούτε τη φρίκη των γεγονότων της 7ης Οκτωβρίου 2023. Δεν ήταν «οι τρομοκρατικές επιθέσεις της Χαμάς», ήταν ένα πογκρόμ κατά αμάχων, μεταξύ των οποίων βρέφη, παιδιά και ανήμποροι γέροντες, που κόστισε 1.200 νεκρούς σε μια μέρα, βιασμούς και απαγωγές, πολλαπλάσιους τραυματίες και ομήρους, την απελευθέρωση των οποίων διεκδίκησε το Ισραήλ – παράλληλα με την προσπάθεια εξουδετέρωσης αντιπάλων (Χαμάς, Χεσμπολά, Χούθι, το επίσημο Ιράν κ.ά.) που έχουν διακηρύξει όχι μόνο εδαφικές βλέψεις κατά του Ισραήλ αλλά την εξαφάνιση της χώρας από το χάρτη.
Ο Τσίπρας, σε ακόμα ένα δύσκολο θέμα, επιλέγει την απλούστερη προσέγγιση: επικαλείται έναν μονόπλευρο ανθρωπισμό, μάλλον μια μονόπλευρη ψυχοπονιά ενώ αποφεύγει να αναλύσει τα δεδομένα του προβλήματος και, κυρίως, τα ανθρωπιστικά (και πολιτικά) αδιέξοδα της επόμενης μέρας.
Είναι πρόχειρη η ανάλυσή του για τη Ρωσία και για τη σύγκρουση Ισραήλ-Χαμάς;
Προχειρότατη.
Είναι μονόπλευρη;
Απολύτως.
Σε τι έγκειται η μεροληψία του;
Στο ότι επιδιώκει να προσεταιριστεί το ρεύμα που περιφρονεί τη διεθνή νομιμότητα, την ασφάλεια και την παγκόσμια τάξη.
Πού κινούνται ιδεολογικά οι προσεγγίσεις του;
Στο κλασικό δίπολο: στον αντιδυτικισμό και ιδίως στον αντιευρωπαϊσμό – και στον αντισημιτισμό, που εδώ και καιρό έχει μετατραπεί σε νέο παγκόσμιο ρεύμα αντιεβραϊκού μίσους.
Με άλλα λόγια, το ριμπράντινγκ Τσίπρα...
