"Κόμμα = Ομάς ανθρώπων, ειδότων ν' αναγιγνώσκωσι και ν' αρθογραφώσιν εχόντων χείρας και πόδας υγιείς, αλλά μισούντων πάσαν εργασίαν, οίτινες ενούμενοι υπο ένα οιονδήποτε αρχηγόν, ζητούσι ν' αναβιβάσωσιν αυτόν δια παντός μέσου εις την έδραν πρωθυπουργού, ίνα παρέχη αυτοίς τα μέσα να ζώσι χωρίς να σκάπτωσι"
Εμμανουήλ Ροΐδης , Έλληνας πεζογράφος και κριτικός (1836-1904)


ΣΥΡΙΖΑίικο ΦΑΣΙΣΤΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Άντε στο καλό και ύπνο ελαφρύ

 

Της Γιούλας Κουγιά

Τούτες τις ώρες όλοι πρέπει να στοχαστούμε όλα τα κάλπικα που μας «τάισε» ο ΣΥΡΙΖΑ, να σκεφτούμε πόσο ολέθρια υπήρξε η εκτίναξή του από τα ανήλιαγα υπόγεια στο ρετιρέ της εξουσίας, πόσο πεινασμένος και διψασμένος ήταν για εκδίκηση.

Εκδίκηση γιατί η Αριστερά νομίζει ότι κάποιος της στερεί το δίκιο της, γιατί πάντα έχει δίκιο.

Εκδίκηση γιατί πιστεύει ότι κάποιος απειλεί το ηθικό της πλεονέκτημα, γιατί πάντα έχει ηθικό πλεονέκτημα.

Εκδίκηση γιατί ηττήθηκε στον εμφύλιο, γιατί πάντα έχει εμφύλιο.

Το Σάββατο παρακολουθήσαμε σε λαϊκή απογευματινή μια παράσταση που θα μπορούσε να διεκδικήσει πολλά Χρυσά Βατόμουρα, αλλά είναι εκτός συναγωνισμού. Όσοι χρησιμοποιούν αυτήν την ώρα λέξεις όπως «μάχη», «δημοκρατία», «πραξικόπημα», «ιδεολογία», «εντιμότητα» να γνωρίζουν ότι διαπράττουν ειδεχθές έγκλημα κατά της ελληνικής γλώσσας ειδικώς και της πολιτικής γενικώς.

Ο ΣΥΡΙΖΑ επιστρέφει εκεί που του αρμόζει: στη θορυβώδη ανυπαρξία του – και αυτό είναι το μόνο έντιμο, δίκαιο και ηθικό.

Όλα τα υπόλοιπα που συμβαίνουν μέσα κι έξω από τις συνεδριάσεις των οργάνων του περισσότερο αφορούν τα όργανα της τάξεως και καθόλου τους νοήμονες πολίτες. Εκείνους που πίστεψαν ψηφίζοντας πέρυσι τον κύριο Κασσελάκη ότι φωτίζουν με φαντασμαγορικά βεγγαλικά τον αριστερό ουρανό τους, αλλά αποδείχθηκε ότι απλώς έπεσαν λιγοστές στρακαστρούκες, τους συμπονώ – όλοι ξεγελαστήκαμε κάποτε από μια οδοντοστοιχία λευκή.

Μετά όμως…

ΣΥΡΙΖΑίικο ΦΑΣΙΣΤΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Πόλεμος-κωμωδία για το brand name και το ΑΦΜ του κωλοχανείου τους

 

Του Άρη Αλεξανδρή

Πρώτα τον πολέμησαν σαν εισβολέα.

Eπειτα τον καθαίρεσαν με μία αμφιβόλου καταστατικής ορθότητoς διαδικασία, που άφησε το κόμμα έκθετο και ακέφαλο.

Στη συνέχεια, από όλα τα «πόθεν έσχες» που κατατέθηκαν (μία τυπική υποχρέωση που επινοήθηκε με την ελπίδα να τον φέρει σε δύσκολη θέση), παρακολούθησαν με απάθεια να διαρρέει μόνο το δικό του σε φίλα προσκείμενη εφημερίδα.

Εσχάτως, μεθοδευσαν τη διαγραφή του από το κόμμα, με αιτιολογία το εξώδικο που τους απέστειλε· το εξώδικο που με στρατηγική επιτηδειότητα προκάλεσαν.

Οι όψιμοι προστάτες του ΣΥΡΙΖΑ κήρυξαν τον πόλεμό τους εναντίον του Στέφανου Κασσελάκη με καθυστέρηση ενός χρόνου, αλλά αυτή δεν είναι η πιο φαιδρή πλευρά του θέματος· ακόμη πιο αστείο είναι ότι αυτοί τον έφεραν στο κόμμα.

Ο Στέφανος Κασσελάκης δεν εισέβαλε στην παράταξη ούτε προσγειώθηκε ως διά μαγείας. Eμπειρα στελέχη πίστεψαν σε αυτόν, του άνοιξαν την πόρτα, τον ενέκριναν, τον προώθησαν και σε μεγάλο βαθμό τον χρησιμοποίησαν για να εξουδετερώσουν εσωκομματικούς αντιπάλους και για να τρομάξουν τον Μητσοτάκη. Το σχέδιο πέτυχε εν μέρει, αλλά μετά άρχισε να ξεχαρβαλώνεται. O,τι δεν γνώριζαν για τον Κασσελάκη όσοι τώρα αποφάσισαν να αποκλείσουν την υποψηφιότητά του στις επερχόμενες εκλογές, μπορούσαν να το γνωρίζουν εγκαίρως. Απλώς δεν ήθελαν να το μάθουν.

Αυτό που πρέπει να προβληματίζει τους «87» δεν είναι το αντιαριστερό προφίλ, η συγκεχυμένη ιδεολογία και η αυταρέσκεια του Στέφανου Κασσελάκη. Τα παραπάνω, ούτως ή άλλως, είχαν καταστεί εμφανή από νωρίς και, όπως παραδέχθηκε ο «αριστερός άνθρωπος» Κώστας Ζαχαριάδης εν μέσω αριστερής υστερίας, γίνονταν «γαργάρα» από εκείνους που σήμερα εξανίστανται.

Πιο σημαντική είναι η υψηλή δημοτικότητα του τέως προέδρου μεταξύ των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ, την οποία οι «87» γνωρίζουν, αλλά αρνούνται να αναλύσουν με ειλικρίνεια: το γεγονός ότι η βάση στηρίζει τον Κασσελάκη κάτι λέει για τον ΣΥΡΙΖΑ και τους ορθόδοξους υπερασπιστές του. Οι «87» φοβούνται ότι ο πρώην πρόεδρος θα τους κάνει έξωση από το σπίτι τους, αλλά η αλήθεια είναι ότι το σπίτι αυτό δεν τους ανήκε ποτέ· ανήκε στον λαϊκισμό του.

Μια επανεκλογή  Κασσελάκη  θα επιβεβαιωνε αυτό που οι περισσότεροι ξέρουν εδώ και χρόνια: ότι η παράταξη έγινε αυτό που έγινε όχι επί τη βάσει της αριστεροσύνης της, αλλά χάρη στον απολίτικο αντισυστημισμό που πούλησε κάποτε.

Οι ψηφοφόροι της, στη συντριπτική τους πλειονότητα, δεν είναι αριστεροί· αγανακτισμένοι είναι. Το όνειρο του μεγάλου αριστερού ΣΥΡΙΖΑ ήταν πάντα ένα ψέμα, μία συγκυριακή διόγκωση ενός αμελητέου 3% που κάποιοι πέρασαν για οργανική ανάπτυξη.

Ακόμα όμως κι αν η εκλογική βάση του ΣΥΡΙΖΑ βάζει τον κασσελακικό τραμπισμό πάνω από την αριστερή νομενκλατούρα (όχι ότι το ένα αποκλείει το άλλο), η εμμονή Κασσελάκη με την άλωση του ΣΥΡΙΖΑ δεν δικαιολογείται πολιτικά.

Το κόμμα είναι οι ψηφοφόροι του, είναι όμως και τα στελέχη του· είναι οι εκπεφρασμένες αρχές του, όσο ανειλικρινείς κι αν έχουν αποδειχθεί ανά τα χρόνια. Γιατί επιμένει ο έκπτωτος πρόεδρος να επιχειρεί πολιτικά σε μια παράταξη στην οποία είναι ανεπιθύμητος;

Το σίριαλ έχει παλιώσει πια. Αφού ο ΣΥΡΙΖΑ δεν τον θέλει, ας φύγει.

Ο ίδιος βέβαια ισχυρίζεται ότι μένει για τον κόσμο που πίστεψε σ’ αυτόν, ότι μόνο στους ψηφοφόρους του δίνει λογαριασμό.

Δεκτό. Γιατί δεν κάνει δικό του κόμμα τότε;

Ο λαός του θα τον ακολουθήσει αν του είναι τόσο απαραίτητος.

Ισχύει για τον Στέφανο Κασσελάκη ό,τι ισχύει και για τους «87»: αυτή τη στιγμή, κανείς δεν μάχεται απλώς για τις ιδέες του· αντιθέτως, η μάχη αφορά το brand· όχι το προϊόν, που έτσι κι αλλιώς ο καθένας το ερμηνεύει διαφορετικά, αλλά την επωνυμία του, την έτοιμη πελατεία και την κρατική επιχορήγηση.

Αυτό που δεν βλέπουν, όμως, οι διεκδικητές μες στην ανταγωνιστική παραφορά τους είναι ότι…

 

ΣΥΡΙΖΑίικο ΦΑΣΙΣΤΟΑΛΗΤΑΡΑΔΙΚΟ: Έχει την τύχη που του άξιζε

 

Toυ Παναγιώτη Λάμψια

Η χυδαιότητα και η ένταση των συγκρούσεων στον ΣΥΡΙΖΑ δεν αποτελεί έκπληξη. Οχι διότι εξελίσσεται σε δόσεις κοντά ένα χρόνο τώρα και σχεδόν συνηθίσαμε, αλλά κυρίως επειδή με αυτούς τους πρωταγωνιστές αυτό το… έργο θα βλέπαμε.

Είναι αλήθεια βεβαίως ότι μερικοί εξ αυτών ξεπέρασαν τους εαυτούς τους και σε ορισμένες περιπτώσεις η γελοιότητα συνυπήρξε με τον οίκτο. Αυτά όμως είναι αναπόφευκτα όταν οι άνθρωποι που πολιτεύτηκαν με εμμονές, ατόφια ψεύδη και ψευδαισθήσεις κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν την άβολη πραγματικότητα.

Οταν καβάλησαν το κύμα της οργής μιας εν πολλοίς κακομαθημένης κοινωνίας πριν από σχεδόν δέκα χρόνια και για να καταλάβουν την εξουσία ταυτίστηκαν με κάθε ψέμα και συκοφαντία.

Υποσχέθηκαν εν γνώσει τους εξωτικούς παραδείσους σε μια χώρα που είχε πτωχεύσει και προσπαθούσε να σταθεί όρθια. Λοιδόρησαν και άσκησαν βία –κρυφά και φανερά– εναντίον των πολιτικών τους αντιπάλων και όσων υποψιάζονταν ότι μπορεί να σταθούν εμπόδιο στο σάλτο προς την εξουσία.

Ακόμη χειρότερα, όταν ανέλαβαν τη διακυβέρνηση έπαιξαν τη χώρα στα ζάρια και σώθηκε ως εκ θαύματος την ύστατη ώρα πληρώνοντας βαρύτατο αχρείαστο τίμημα που οι ειδικοί εκτίμησαν έως και σε πάνω από 100 δισ. ευρώ.

Οταν είδαν ότι η εξουσία έχει και… καλοπέραση, αποφάσισαν να κάνουν τα πάντα για να τη διατηρήσουν και μετήλθαν προς τούτο κάθε αθέμιτο, κυρίως, μέσο. Εστησαν σκευωρία εις βάρος των πολιτικών τους αντιπάλων ευτελίζοντας θεσμούς και εξευτελίζοντας σεβαστά πρόσωπα.

Ολα αυτά δεν έγιναν κατά τύχη.

Είχαν την έγκριση μιας στενής ηγετικής ομάδας υπό τον Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος στην πορεία γνώρισε την προδοσία από εκείνους με τους οποίους έστηνε «κρεμάλες» στους αντιπάλους του. Τον εγκατέλειψαν σε μια νύχτα για να σώσουν το πολιτικό τους σαρκίο και προχώρησαν σε νέες συμμαχίες και λίγο μετά σε νέες… προδοσίες.

Τότε ήταν που… περνούσε από τα μέρη μας ο απρόσκλητος επισκέπτης Στέφανος Κασσελάκης και τους άρπαξε το κόμμα μέσα από τα χέρια τους χωρίς να το πάρουν είδηση.

Στην αρχή ο κ. Τσίπρας πίστεψε ότι έτσι εκδικήθηκε όσους τον πρόδωσαν και σχεδίαζε τη δική του επιστροφή, αλλά δεν φαντάστηκε ότι δεν θα υπάρχει κάτι να τον περιμένει. Προσπάθησε πριν από μερικούς μήνες να ανατρέψει τον κ. Κασσελάκη, αλλά και πάλι του την έφεραν οι δικοί του.

Από τότε και μετά, η υπόθεση ΣΥΡΙΖΑ εξελίσσεται σε φαρσοκωμωδία με όρους που ξεπερνούν την πιο αχαλίνωτη φαντασία.

Δεν είναι να απορεί κανείς όμως με όλα αυτά και κυρίως για τις μεθόδους που χρησιμοποιούν αλλά και τη γλώσσα στη μεταξύ τους αντιπαράθεση και σύγκρουση, καθώς αντιγράφουν τον εαυτό τους.

Ο,τι έκαναν στους αντιπάλους τους κάνουν τώρα ο ένας στον άλλο, σε αυτόν τον ιδιότυπο εμφύλιο που τους οδηγεί πίσω στις εποχές της μιζέριας.

Με λίγα λόγια…

ΣΥΡΙΖΑίικο ΦΑΣΙΣΤΟΣΟΥΡΓΕΛΑΡΑΔΙΚΟ: Το πραξικόπημα των κλόουν

 

Ε-Ξ-Α-Ι-Ρ-Ε-Τ-Ι-Κ-Ο

Του ΚΩΣΤΑ ΓΙΑΝΝΑΚΙΔΗ

Με όρους βιολογίας οι εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ είναι φυσιολογικές. Ενας οργανισμός προσπάθησε να απαλλαγεί από το παράσιτο που βρήκε εξασθενημένο σώμα και αναζήτησε εκεί ξενιστή.

Λογικό. Σιγά μην αφήσουν έναν περαστικό, έναν ξένο, που δεν έχει βάλει ρετσίνα στο στόμα του, να τους πάρει τα εκατομμύρια της επιχορήγησης και το κτίριο μεσοτοιχία με την Ακρόπολη.

Επίσης με πολιτικούς όρους, η εκπαραθύρωση του Κασσελάκη είναι απολύτως συμβατή με τα ήθη της Αριστεράς.

Σε άλλους καιρούς θα είχαν ξεμπερδέψει μαζί του με πιο απλές διαδικασίες. Και θα του έμενε και η ρετσινιά του προδότη.

Εννοείται ότι τα γεγονότα αντιστοιχούν και στην ιδιοσυστασία του ΣΥΡΙΖΑ, στην ίντριγκα, στο ένστικτο του αδίστακτου που δεν θα τηρήσει ούτε τα προσχήματα για να πετύχει τον στόχο του.

Εχουν, δηλαδή, το πρόσωπο του Τσίπρα. Δέχονται ως υποψήφιο τον Γκλέτσο, που θέλει να φέρει ιερόδουλες για τους μετανάστες, και όχι τον Κασσελάκη. Αφαιρούν από τη βάση το δικαίωμα επιλογής.

Φανταστείτε τώρα να πάνε οι οπαδοί του Κασσελάκη και να ψηφίσουν Γκλέτσο.

Οι ίδιοι τώρα οργίζονται. Λένε ότι το κομματικό κατεστημένο δεν σεβάστηκε την απόφαση της βάσης που τον εξέλεξε πρόεδρο με μεγάλη πλειοψηφία.

Ε, και;

Στο δημοψήφισμα ανέτρεψαν την απόφαση ενός λαού, αφού προηγουμένως τον έσυραν στα όρια του διχασμού, θα είχαν τώρα πρόβλημα με τη βούληση της βάσης;

Η βάση είναι πελάτες. Το μαγαζί το «τρέχουν» άλλοι. Και δεν θα το χάσουν από έναν τυχαίο τύπο που είδε φως και ανέβηκε.

Ασφαλώς όλα αυτά που έγιναν, γίνονται και θα γίνουν στον ΣΥΡΙΖΑ, προσφέρονται και για μελέτη της ανθρώπινης συμπεριφοράς.

Βλέπεις, δηλαδή, εκείνους που μιλάνε για ηθική και αξίες να γίνονται γλοιώδεις με φιδίσιες γλώσσες που πετάνε δηλητήριο.

Ακούς αυτούς που μας κουνούσαν το δάχτυλο με την κάθε λέξη του Συντάγματος, που πήραν τη χώρα στα χέρια τους στις πιο κρίσιμες στιγμές, να ξεκατινιάζονται σαν πρωταγωνιστές ριάλιτι.

Τους παρατηρείς και βλέπεις το αληθινό τους μπόι.

Αντε τώρα να βγουν αυτοί και να σου μιλήσουν για τους αγώνες και τα προτάγματα της Αριστεράς. Θα πνιγείς από τα χάχανα.

Κατά μία εκδοχή ο ΣΥΡΙΖΑ οδεύει προς το τέλος που του αξίζει. Πολιτεύθηκαν με χολή και εχθροπάθεια, διαλύονται ακριβώς με αυτόν τον τρόπο. Το ξέρουν όλοι.

Γι’ αυτό και το θέμα τους είναι τα λεφτά της επιχορήγησης και η σφραγίδα του κόμματος.

Πολιτικά, πολλά από τα πρόσωπα της ιλατροτραγωδίας έχουν ξοφλήσει. Η μετοχή τους δεν κάνει ούτε για ταπετσαρία πάνω στην οποία θα βάλουν το κάδρο με τον Τσίπρα.

Τι θα γίνει από εδώ και πέρα;

Ο Κασσελάκης δίνει ραντεβού στο συνέδριο.

Θα του απαγορεύσουν την είσοδο. Μέχρι το συνέδριο, που αργεί, θα έχουν αποψιλώσει το κόμμα από κάθε ίχνος του Κασσελάκη. Και αν δεν γίνει κάτι θεαματικό, θα πορευτούν προς τη γραφικότητα με πρόεδρο τον Πολάκη.

Τι θα κάνει ο Κασσελάκης;

Μήπως να φτιάξει κόμμα; Θα τον ακολουθήσουν βουλευτές;

Επιχειρηματίας είναι ο άνθρωπος, δύσκολα θα ρίξει τα λεφτά του σε μια χαμένη υπόθεση.

Οταν με το καλό ηρεμήσει, μπορεί να καταλάβει ότι…

 

ΣΥΡΙΖΑίικο ΦΑΣΙΣΤΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Βρωμίζετε τη λέξη "σύντροφε"…

 

Tου Παύλου Α. Στράνα

Αυτό που συμβαίνει στο χώρο του Σύριζα, δεν έχει προηγούμενο στην πολιτική ζωή του τόπου. Όταν το 2015 αμέσως μετά τις εκλογές που έφεραν αυτό το συνονθύλευμα στην εξουσία, είχαμε εκφράσει σε άρθρο μας, την ευχή να μην πληρώσει ακριβά ο Ελληνικός λαός την επιλογή του.

Δυστυχώς, την πλήρωσε, και όπως τότε ο ανεπαρκής Πρωθυπουργός θαμπώθηκε από τις  μπούρδες του Βαρουφάκη, που μέχρι και ο Γιωργάκης τον είχε απομακρύνει, και τον έκανε Υπουργό Οικονομικών, έτσι και τώρα, οι Συριζαίοι θαμπώθηκαν από τον νεαρό Στέφανο και τον έκαναν αρχηγό, παρά το ότι, όλα φώναζαν ότι το παιδί είναι ένα ανεπαρκές golden boy  με χρήματα αποκτημένα από χρηματοοικονομικές εργασίες, δηλαδή από την πιο χειρότερη μορφή καπιταλιστικής δραστηριότητας .

Από τότε μέχρι τώρα, οι μισοί Υπουργοί της κυβέρνησης Τσίπρα, έχουν φύγει στη Νέα Αριστερά, και σήμερα βλέπουμε στη συνεδρίαση της Κεντρικής τους Επιτροπής, όσοι έχουν μεινει, να χαρακτηρίζουν οι μισοί τους άλλους μισούς, νομεγκλατούρα, χούντα, κομματικοδίαιτους, ανίκανους, κωλοτούμπες, κότες.

Και δεν ντρέπονται οι  ανεπαρκείς, να χρησιμοποιούν την προσφώνηση σύντροφοι.

Ακούω έναν να λέει, οι σύντροφοι που βρίσκονται μέσα μεθοδεύουν πραξικόπημα που ούτε η χούντα δεν το είχε τολμήσει, και τους μέσα να φωνάζουν σε δύο «σύντροφους», ρε σύντροφε, γιατί  εμποδίζεις τον σύντροφο να μπει μέσα, και μόνο γροθιές δεν παίζουν!!!

Η πολιτική ξευτίλα στην κορυφαία στιγμή της.

Στον πολιτικό χώρο, είναι τεράστια κουβέντα η λέξη ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ, και κλείνει μέσα της αίμα, φυλακές, εξορίες, εκτελέσεις.

Ποιος σας έδωσε μωρέ το δικαίωμα να την βεβηλώνετε, προσφωνώντας έτσι την Τζάκρη, τον Πολάκη, τον Σπρίτζη, τον Ραγκούση, τον Κασελάκη , τον Παππά;

Από πού πηγάζει η συντροφικότητα όλων αυτών που εσείς οι ίδιοι τους χαρακτηρίζετε με τα χειρότερα επίθετα, όπως κι αυτοί χαρακτηρίζουν εσάς, με ακόμα χειρότερα;

Αν σας έχει μείνει ίχνος αξιοπρέπειας, και ανεξάρτητα από τις αποφάσεις για τα εσωτερικά της χάβρας αυτής που εξακολουθείτε να βαφτίζετε κόμμα  αριστερό, θα πρέπει με ομόφωνη απόφαση σας,, για λόγους σεβασμού σε όσους αγωνιστές έζησαν, εξορίστηκαν, φυλακίστηκαν και πέθαναν σαν ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ, να μην χρησιμοποιήσετε ΠΟΤΕ ξανά  αυτή την προσφώνηση.

Είναι ντροπή να την βρωμίζετε ανάμεσα σε όσα λέτε ο ένας γα τον άλλον.

Άντε πια, και…

 

ΣΥΡΙΖΑίικο ΣΟΥΡΓΕΛΟ-ΦΑΣΙΣΤΟ-ΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Η πομπώδης μελούρα του ΣΥΡΙΖΑ

 

Toυ ΜΑΝΟΥ ΒΟΥΛΑΡΙΝΟΥ

πραξικόπημα (το) 1. βίαιη ενέργεια που οδηγεί στην ανατροπή κυβέρνησης «γι’ αυτούς που το επιχειρούν κάθε πραξικόπημα είναι μια επανάσταση» 2. υπερβολικός χαρακτηρισμός που συνήθως δεν έχει σχέση με αυτό που επιχειρεί να περιγράψει «κάθε αντίδραση των συντρόφων είναι γεμάτη πραξικοπήματα» 3. πέρα από κάθε αμφιβολία αποκάλυψη της γελοιότητας και της ανεπάρκειας προσώπου ή οργανισμού «λίγα πράγματα με έχουν διασκεδάσει τόσο όσο με διασκεδάζει το πραξικόπημα στον ΣΥΡΙΖΑ»

Διαλύονται όπως ακριβώς τους αξίζει

Το hashtag #σύριζα_πραξικόπημα δεν είναι περισσότερο γραφικό από όσο ήταν το καταγέλαστο #this_is_a_coup.

Μπορεί το ένα να δημιουργήθηκε στην πορεία των συντρόφων προς την εξουσία και το δεύτερο στην ελεύθερη πτώση τους, αλλά και τα δύο αποδεικνύουν την πομπώδη μελούρα που διαχρονικά χαρακτηρίζει την Αριστερά στην οποία αρέσει να εμφανίζεται ως θύμα ενός αδιόρατου «συστήματος», ενώ στην πραγματικότητα είναι θύμα των ιδεοληψιών και της ανεπάρκειας των στελεχών της.

Σε κάθε περίπτωση, νομίζω πως ο τρόπος με τον οποίο διαλύεται ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αντάξιος της πορείας του και του επιπέδου των στελεχών του.

Αυτών των αδίστακτων, υπερφιλόδοξων, αρπακολλατζήδων, μισαλλόδοξων, εχθροπαθών στους οποίους ταιριάζει απόλυτα το ρητό με τη μαϊμού που όσο πιο ψηλά ανεβαίνει τόσο πιο πολύ φαίνεται ο (αποκρουστικός αν δεν είσαι μαϊμού) πισινός της.

Δυστυχώς (κι επειδή οι μαϊμούδες δεν φορούν πάνες) το αποτέλεσμα της ανόδου των συντρόφων είχε συνέπειες σε όλους μας, αλλά τουλάχιστον κάτι μάθαμε.

Πιστεύω… νομίζω… ελπίζω… εύχομαι.

Κάλιο αργά...

Θα ήταν κρίμα και άδικο να…

 

ΣΥΡΙΖΑίικο ΦΑΣΙΣΤΟΣΟΥΡΓΕΛΑΡΑΔΙΚΟ: Φάρσα

 

Toυ Γιάννη Πρετεντέρη

Δυσκολεύομαι να αποφασίσω αν το έργο που παίζεται καθημερινά στον ΣΥΡΙΖΑ είναι φαρσοκωμωδία ή μελόδραμα. Αν είναι διασκεδαστικό ή αποκρουστικό. Αν έχει πλάκα ή κλάμα – εκτός αν έχει και τα δυο.

Σίγουρα όμως στερείται δημοκρατικότητας και αισθητικής.

Ποιο είναι το ζουμί;

Μια ομάδα συριζαίων δεν θέλει αρχηγό τον Κασσελάκη αλλά φοβούνται ότι τον θέλει ο κόσμος τους. Και προσπαθούν να τον κόψουν με κάθε τρόπο.

Πότε τον κηρύσσουν έκπτωτο στην ψύχρα και του παίρνουν το γραφείο. Πότε βγάζουν στα μανταλάκια το «πόθεν έσχες» που οι ίδιοι του ζήτησαν να καταθέσει. Πότε απειλούν ότι θα τον  διαγράψουν. Σε λίγο θα τον λιθοβολήσουν.

Κι εγώ προσωπικά δεν έχω κανένα ζόρι αν οι συριζαίοι θέλουν ή δεν θέλουν τον Κασσελάκη. Θέμα τους.

Αλλά και η μία και η άλλη επιλογή οφείλουν να υπηρετούν έστω μια επίφαση δημοκρατικότητας κι ένα στοιχειώδες ψήγμα πολιτικής αισθητικής.

Ούτε το ένα υπάρχει. Ούτε το άλλο. Και μεταξύ μας, δεν πέφτω από τα σύννεφα.

Πάμε όμως στην ουσία του πράγματος. Η οποία συνοψίζεται στο απλό ερώτημα: πού τους βρήκαμε αυτούς;

Τέτοιο ανεκδιήγητο τσούρμο δεν νομίζω να έχει περάσει ποτέ από την ελληνική πολιτική.

Κι αυτούς όχι μόνο τους βρήκαμε αλλά και τους ψηφίσαμε και τους βγάλαμε να μας κυβερνήσουν κι αφού τα έκαναν σαν τα μούτρα τους κουβεντιάζαμε σοβαρά μήπως τους ξαναψηφίσουμε. Κάποιοι μάλιστα τους ξαναψήφισαν – όλο και λιγότεροι…

Καθόμαστε λοιπόν τώρα και αραδιάζουμε μεγάλες κουβέντες για την υποτιθέμενη δημοκρατικότητα εκείνων που πριν δέκα χρόνια ήθελαν να κλείσουν όλα τα κανάλια κι όλες τις εφημερίδες που δεν τους έγλειφαν.

Που καταδικάστηκαν ομόφωνα από το Ειδικό Δικαστήριο.

Και που έχουν για υποψήφιο πρόεδρο έναν αγροίκο που υποδύεται τον ντετέκτιβ και τον δικαστή ταυτοχρόνως ενώ δηλώνει δημοσίως ότι θέλει να φτιάξει δικό του δικαστικό σώμα για να στέλνει στη φυλακή όσους τον ενοχλούν.

Τίποτα από αυτά δεν είναι καινούργιο. Και τίποτα δεν ήταν άγνωστο. Σιγά λοιπόν που τους ενόχλησαν τα εξώδικα του Κασσελάκη.

Ακούω όμως και το άλλο ερώτημα. Τι περίμενες δηλαδή; Οτι θα ήταν ξαφνικά κάποιοι άλλοι; Τι σε εκπλήσσει όταν οι άνθρωποι αποκαλύπτονται όπως είναι και όπως ξέραμε ότι είναι;

Για να είμαι ειλικρινής, δεν με εκπλήσσει.

Διότι…

ΣΥΡΙΖΑίικο ΦΑΣΙΣΤΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Πολιτική τομή η διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ

 

Toυ Σάκη Μουμτζή

Η αποσύνθεση του εκάστοτε κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης αποτελεί, ούτως ή άλλως, σημαντικό πολιτικό γεγονός.

Η πολυδιάστατη σημασία του επιτείνεται αν αυτό το κόμμα είχε κυβερνήσει και λαμβάνει τον χαρακτήρα της πολιτικής τομής αν πρόκειται για κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Δηλαδή, για κόμμα που στις καταστατικές αρχές του και στον προγραμματικό του λόγο επαγγέλλεται την κοινωνική ανατροπή και συγχρόνως αποδέχεται, υιοθετεί και αγκαλιάζει πράξεις πολιτικού ακτιβισμού, που ελάχιστα απέχουν από την έργω και λόγω βία. Αυτά τα χαρακτηριστικά τα κουβαλούσε μαζί του ο ΣΥΡΙΖΑ.

Τα πεπραγμένα του είναι γνωστά, κρίθηκε για αυτά, όμως αν τελικά σωθήκαμε ως χώρα, αυτό οφείλεται στο ότι τα οράματα του σκληρού ηγετικού πυρήνα του δεν μπορούσαν να πραγματωθούν χωρίς θεσμική εκτροπή. Ευτυχώς το αντιλήφθηκαν εγκαίρως ή μάλλον, για να κυριολεκτήσω, τους έκαναν να το αντιληφθούν εγκαίρως οι εταίροι μας και, υπολογίζοντας τόσο τις συνέπειες όσο και τον συσχετισμό δυνάμεων, έκαναν πίσω.

Σήμερα, με δεδομένη την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί εντός του ΣΥΡΙΖΑ, δεν μπορούμε να μιλούμε πλέον για κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Πρωτίστως με τα όσα γίνονται εκεί μέσα –μεθοδεύσεις που θυμίζουν τις χειρότερες στιγμές του κομμουνιστικού κινήματος– έχουν αποκοπεί από εκείνους τους ψηφοφόρους που προσέβλεπαν στη ριζοσπαστική Αριστερά απηυδισμένοι από τους προηγούμενους και πειθόμενοι συγχρόνως πως ήταν φορέας αυτός ο χώρος ενός νεφελώδους ηθικού πλεονεκτήματος, με το οποίο αυτοχρίστηκε η Αριστερά.

Αυτά τα απατηλά μεγαλεία τελείωσαν. Τώρα αλληλοσπαράσσονται, αναζητώντας οι μεν την απολεσθείσα αριστερή παρθενία τους –εξ ου και ο δημόσιος, ανυπόκριτος θρήνος του Κώστα Ζαχαριάδη– και διεκδικώντας οι δε αυτό που τους ανήκει: την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ.

 Και το βλέμμα και των δύο πλευρών βρίσκεται στραμμένο στην κρατική επιχορήγηση. «Είναι πολλά τα λεφτά, Αρη».

Τούτων δοθέντων, κλείνει αμετάκλητα ο ιστορικός κύκλος που άνοιξε με τις εφιαλτικές εκλογές του 2012. Μετά δώδεκα χρόνια αποκαθίσταται η τάξη στην πολιτική κατάσταση της πατρίδας μας.

Μετά τους ΑΝΕΛ που εξαϋλώθηκαν μαζί με τη δεξιά συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ, τώρα εξαϋλώνεται και ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ.

Εκλείπει μια εστία θεσμικής ανωμαλίας που διατάρασσε τις ισορροπίες στο πολιτικό σκηνικό και προκαλούσε γηπεδικού τύπου εντάσεις, καθώς αυτός ο χώρος ανέσυρε τον πολιτικό χουλιγκανισμό που είχε ξεχαστεί επί σχεδόν μια εικοσαετία.

Το ερώτημα πλέον είναι: Οι δυνάμεις που αισθάνονται άστεγες, μετά το ναυάγιο του ΣΥΡΙΖΑ, πώς θα συμπεριφερθούν; Πού θα αναζητήσουν πολιτική στέγη;

Και το κυριότερο…

ΣΥΡΙΖΑίοι ΕΘΝΙΚΟΙ ΦΑΣΙΣΤΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΕΣ: Τι θα έλεγε ο Λεωνίδας Κύρκος για τους Αρλεκίνους του ΣΥΡΙΖΑ αν ζούσε..

 

ΣΥΡΙΖΑίων εθνικών σουργελο-κατσαπλιάδων κωμωδία

ΣΥΡΙΖΑίων εθνικών σταλινο-φασισταράδων κωμωδία

15 Οκτωβρίου: Παγκόσμια ημέρα ΛΕΥΚΟΥ ΜΠΑΣΤΟΥΝΙΟΥ

 

Σαν σήμερα (15/10/ΧΧΧΧ)

 

1815: Ο Ναπολέων Βοναπάρτης εξορίζεται στο νησί της Αγίας Ελένης.

1940: Κάνει πρεμιέρα στους αμερικάνικους κινηματογράφους του αριστουργήματος του Τσάρλι Τσάπλιν «Ο Δικτάτορας».

1940: Το Γενικό Επιτελείο Στρατού της Ιταλίας αποφασίζει επίθεση εναντίον της Ελλάδας.

1954: Αρχίζει η κατασκευή υπόγειων διαβάσεων στην Ομόνοια.

1844: Γεννιέται ο Φρίντριχ Νίτσε, γερμανός φιλόσοφος.

1917: Εκτελείται η Μάτα Χάρι (Μαργκαρέτα Χερτρουίντα Τζέλε), ολλανδή καλλονή, που θεωρληθηκε κατάσκοπος. [γεν. 7/8/1876]

2014: Πεθαίνει σε ηλικία 95 ετών, ο Γιάννης Χαραλαμπόπουλος, στενός συνεργάτης του Ανδρέα Παπανδρέου και ιστορικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ. 







2018: Φεύγει από τη ζωή νικημένος από τον καρκίνο  σε ηλικία 65 ετών ο  Πολ Αλεν, συνιδρυτής της Microsoft, ένας από τους πλουσιότερους Αμερικανούς και παιδικός φίλος του Γκέιτς

Η περιουσία του ανερχόταν  σε 20,3 δισ. δολάρια, σύμφωνα με το περιοδικό Forbes. 
 
2020
Πεθαίνει σε ηλικία 68 ετων ο δημοσιογράφος
Γιώργος Δελαστίκ  Ειδικευόταν σε θέματα εξωτερικής και διεθνούς πολιτικής, ενώ παρακολουθούσε στενά τις εξελίξεις στη Μέση Ανατολή και τα Βαλκάνια

ΝουΔο-γαλαζαίικο ΡΑΓΙΑΔΟ-ΓΙΟΥΣΟΥΦΑΚΟ-ΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Για ποιο «παράθυρο ευκαιρίας» μιλάμε;

 

Του Σάββα Καλεντερίδη

Ενώ ο Ερντογάν συνεχίζει ακάθεκτος τη νεοοθωμανική του «επέλαση» στα Βαλκάνια ενισχύοντας, μεταξύ άλλων, και τις στρατιωτικές σχέσεις με Σκόπια, Κοσσυφοπέδιο και Αλβανία, παραμένει ερωτηματικό το «παράθυρο ευκαιρίας» που επικαλείται ο Έλληνας υπουργός Εξωτερικών κ. Γεραπετρίτης, για το οποίο δεν κάνει καμία έστω και απλή αναφορά σε τι συνίσταται.

Τι είναι δηλαδή αυτό το περίφημο «παράθυρο ευκαιρίας», το οποίο εάν σπεύσουμε να εκμεταλλευθούμε και οριοθετήσουμε ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδα με την Τουρκία, θα εξασφαλίσει την ειρήνη για τις επόμενες γενιές.

Ο ίδιος ο κ. Γεραπετρίτης, μάλιστα, σε συνέντευξη που παρεχώρησε τον δημοσιογράφο Παύλο Τσίμα, στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΪ, είπε: «Αν είναι να αφήσω μια μεγάλη παρακαταθήκη για τη χώρα μου για τις επόμενες γενιές, να είναι μια γειτονιά η οποία θα είναι ήρεμη, μια Ελλάδα της αυτοπεποίθησης, της σταθερότητας, της υπερηφάνειας, ας χαρακτηριστώ και μειοδότης».

Επειδή αρκετοί στην Ελλάδα παρακολουθούμε τις αντίστοιχες δηλώσεις των Τούρκων αξιωματούχων αλλά και του ιδίου του Χακάν Φιντάν, ομολόγου του Έλληνα ΥΠΕΞ, δεν είδαμε να ξεστομίζει ποτέ η λέξη μειοδότης ή κάποια άλλη αντίστοιχης έννοιας, γιατί για να χαρακτηριστεί κάποιος μειοδότης, θα πρέπει να προβεί σε πράξεις που δικαιολογούν αυτόν τον χαρακτηρισμό.

Σημειωτέον ότι με βάση το λεξικό της κοινής νεοελληνικής, εθνικός μειοδότης είναι «αυτός που κάνει παραχωρήσεις που βλάπτουν τα εθνικά συμφέροντα».

Ο κ. Γερπατετρίτης, αν σέβεται τον ελληνικό λαό, θα πρέπει να εξηγήσει σε ποιες παραχωρήσεις είναι διατεθειμένος να προχωρήσει προς τους Τούρκους, για να πετύχει το αποτέλεσμα που εύχεται.

Πάντως, η δημοσιογράφος της εφημερίδας Hürriyet και υπεύθυνη του πολιτικού ρεπορτάζ στην εφημερίδα, αναφερόμενη σε συνέντευξη που παραχώρησε ο Έλληνας ΥΠΕΞ στην εφημερίδα Καθημερινή, αφού περιγράφει τα όσα είπε ο κ. Γεραπετρίτης, γράφει:

«Σε δηλώσεις του, ο Έλληνας Υπουργός επέστησε την προσοχή στη σημασία του διαλόγου μεταξύ των δύο χωρών. Δεν έχουν αλλάξει, λοιπόν, οι κόκκινες γραμμές της Ελλάδας, αλλά της Τουρκίας; Σε ποιο στάδιο βρίσκονται οι σχέσεις των δύο χωρών;

Ζήτησα από ανώτερες διπλωματικές πηγές τις απαντήσεις σε αυτές τις ερωτήσεις, κεφάλαιο προς κεφάλαιο.

Ζήτησα από ανώτερες διπλωματικές πηγές τις απαντήσεις σε πολλά ερωτήματα που γεννά αυτή η συνέντευξη.

»Λέγοντας ότι υπάρχει πολιτική βούληση και από τις δύο πλευρές για συνέχιση του διαλόγου, ας περάσουμε στους λόγους έναρξης αυτών των συνομιλιών και στις θέσεις της Τουρκίας. Τα σημεία που υπογράμμισαν υψηλόβαθμες διπλωματικές πηγές είναι τα εξής:

»Πρώτον, οι αρχές της Τουρκίας και της Ελλάδας πρέπει να συνεργαστούν για την ενίσχυση της σταθερότητας και της ειρήνης στην περιοχή. Υπάρχουν θέματα για τα οποία οι δύο χώρες δεν συμφωνούν, αλλά ο αριθμός των θεμάτων που μπορούν να συμφωνηθούν δεν είναι μικρός.

»Δεύτερον, δεν υπάρχει αλλαγή στις θέσεις των δύο χωρών για τα θέματα του Αιγαίου. Για την Τουρκία δεν είναι δυνατό να περιοριστούν οι διαφορές των θέσεων των δύο χωρών στο Αιγαίο σε ένα μόνο θέμα. Η συντριπτική πλειονότητα των θαλάσσιων και αεροπορικών ζητημάτων είναι νομικά αλληλένδετα. Είναι νομική απαίτηση να αντιμετωπιστούν αυτά τα ζητήματα από κοινού.

»Τρίτον, στόχος της Άγκυρας είναι να μην αφήσει άλυτα ζητήματα που μπορεί να δημιουργήσουν εν συνεχεία ένταση και κρίσεις, καθώς στόχος του διαλόγου είναι να επιτευχθεί μια μόνιμη ηρεμία στις σχέσεις των δύο χωρών. Η Άγκυρα επιθυμεί μια μόνιμη, συνολική και δίκαιη λύση σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο σε διαφορές όπως είναι τα χωρικά ύδατα και το εύρος του εναέριου χώρου, για τους γεωγραφικούς σχηματισμούς των οποίων η κυριαρχία δεν έχει καθοριστεί, για το καθεστώς αποστρατιωτικοποίησης των νησιών και τη διαχείριση του FIR. Αν δεν δοθεί λύση διαπραγματευτική σε αυτά διμερώς, η Άγκυρα σκέφτεται να τα πάει όλα πακέτο στη διεθνή δικαιοδοσία.

»Υπάρχει και το θέμα των μειονοτήτων. Η Άγκυρα γνωρίζει ότι η Ελλάδα τείνει να παρουσιάζει το ζήτημα ως ένα διεθνές ζήτημα θρησκευτικής ελευθερίας ή ανθρωπίνων δικαιωμάτων που απασχολεί τη διεθνή κοινότητα. Θα γράψω όμως τις απόψεις ανώτερων διπλωματικών πηγών σε αυτό το θέμα: Δεν είναι δυνατόν η Άγκυρα να δεχτεί μια συνεννόηση του τύπου “Η ελληνική μειονότητα είναι υπόθεση της διεθνούς κοινότητας, ενώ η τουρκική μειονότητα της Δυτικής Θράκης είναι μόνο εσωτερικό ζήτημα της Ελλάδας”.

»Η Ελλάδα πρέπει να σταματήσει τις προσπάθειές της να αρνείται την εθνική ταυτότητα της τουρκικής μειονότητας, να μην αναγνωρίζει τους εκλεγμένους θρησκευτικούς ηγέτες της, να περιορίζει ουσιαστικά τις δυνατότητες εκπαίδευσης, να υποσκάπτει τα μειονοτικά θεμέλια, εν ολίγοις, να εκφοβίζει την τουρκική μειονότητα. Όπως η Τουρκία βλέπει την ελληνική μειονότητα ως πλούτο και γέφυρα φιλίας μεταξύ των δύο χωρών, η προσδοκία είναι ότι η τουρκική μειονότητα θα πρέπει να αντιμετωπιστεί με τον ίδιο τρόπο από την Ελλάδα.

» Η Ελλάδα θα πρέπει επίσης να αναθεωρήσει την προσέγγισή της για τους συμπατριώτες μας που δεν καλύπτονται από τη Συνθήκη της Λοζάνης. Όσοι κατοικούν σε Θεσσαλονίκη, Ρόδο και Κω δεν εμπίπτουν στο μειονοτικό πλαίσιο που ορίζει η Συνθήκη της Λοζάνης. Απαίτηση της Άγκυρας είναι η ελληνική πολιτεία να λάβει μέτρα προς αυτούς στη βάση των οικουμενικών αξιών και σύμφωνα με τα ανθρώπινα και μειονοτικά δικαιώματα».

Αυτά μας λέει η κυρία Χαντέ Φιράτ, η οποία, μάλιστα, επικαλείται «υψηλόβαθμες διπλωματικές πηγές».

Με δεδομένο ότι στην Τουρκία η διπλωματικές πηγές είναι αδιανόητο να μιλούν έστω και υπό καθεστώς ανωνυμίας στους δημοσιογράφους, αν δεν εκφράζουν την πολιτική της κυβέρνησης και με δεδομένο ότι ο Χακάν Φιντάν δεν μίλησε για κινήσεις από πλευράς του σε αυτήν την διαδικασία, που θα τον χαρακτηρίσουν «μειοδότη», είναι αδήρητη ανάγκη…