Το βιβλίο του Τσίπρα θα έπρεπε να γράφει μόνο αυτό:
— Επίκροτος (@Epicrotus) November 25, 2025
"Είμαι ευγνώμων που οι άνδρες της χώρας είστε τόσο εκφυλισμένοι κ μαλθακοί κερατάδες γιατί σε κάθε άλλη εποχή, σε κάθε χώρα με αξίες, φιλοπατρία κ αξιοπρέπεια, θα με είχατε απαγχονίσει ως προδότη. Σας ευχαριστώ"#Τσιπρας pic.twitter.com/LvbxfU4Nuk
«Να δημιουργηθεί μια μεγάλη, πολύχρωμη, κινηματική, αλλά προγραμματικά συμπαγής και αποφασισμένη προοδευτική παράταξη, ικανή να αγκαλιάσει όλους τους αριστερούς, δημοκρατικούς, ευαίσθητους πολίτες…». Καλείσθε να μεταφράσετε σε απλά ελληνικά το ως άνω απόσπασμα από την προχθεσινή ομιλία του κ. Τσίπρα στο Παλλάς.
Προσωπικά συγκρατώ την κατακλείδα: τους «δημοκρατικούς» και «ευαίσθητους» πολίτες. Μια ευθεία κριτική στον τρόπο που λειτουργεί η αντιπολίτευση και μια υπόσχεση για το μέλλον της, το οποίο θα της διασφαλίσει ο ομιλητής. Να πείσει δηλαδή την ελληνική κοινωνία ότι υπάρχει μια διαχωριστική γραμμή που τη διατρέχει οριζοντίως: από τη μία της πλευρά συσπειρώνονται οι «δημοκρατικοί» και οι «ευαίσθητοι». Και από την άλλη, λογικώς, οι «αντιδημοκρατικοί» και οι «αναίσθητοι». Διαλέγετε και παίρνετε.
Με άλλα λόγια, ο κ. Τσίπρας κρίνει ότι η σημερινή αντιπολίτευση έχει αποτύχει να χαράξει αυτήν τη διαχωριστική γραμμή που θα της επέτρεπε να συσπειρωθεί και να συσπειρώσει.
Με μερικά ακόμη λόγια, ο κ. Τσίπρας θεωρεί ότι το πολιτικό πρόβλημα της χώρας συνίσταται στο ότι η αντιπολίτευση δεν έχει καταφέρει να διχάσει την ελληνική κοινωνία. Αυτό που πέτυχε ο ίδιος, αυτό που του επέτρεψε να γίνει πρωθυπουργός, το μεγάλο του πολιτικό επίτευγμα, που τον κάνει να αισθάνεται υπερήφανος. Η παλιά καλή συνταγή της Αριστεράς που προκάλεσε τον εμφύλιο· ο Ανδρέας Παπανδρέου τη μετέφρασε σε σύγκρουση ανάμεσα στους προνομιούχους και στους μη προνομιούχους και ο Τσίπρας τη μετέφερε στον αντιμνημονιακό αγώνα.
Το ζήτημα για την Αριστερά δεν είναι οι όροι του διχασμού. Είναι ο ίδιος ο διχασμός. Κι αυτό που κάνει τον κ. Τσίπρα να διεκδικεί την ηγεμονία στον αποδεκατισμένο χώρο που άφησε πίσω του είναι η τεχνογνωσία του διχασμού.
Είναι η τέχνη του. Αυτήν ξέρει κι αυτήν προτείνει.
Τον περίμεναν ελαφρώς πιο σοσιαλδημοκράτη για να διεκδικήσει τον κεντρώο χώρο, όμως θα ήταν σαν να πρόδιδε τον εαυτό του. Εξάλλου το ίδιο το κοινό του τον τραβάει από το μανίκι. Το Παλλάς το γέμισαν αυτοί που είχαν υποστηρίξει τον ΣΥΡΙΖΑ και τώρα τον ψάχνουν στα ερείπιά του για να τον υποστηρίξουν ξανά.
Το πρόβλημα που αντιμετωπίζει ο κ. Τσίπρας σήμερα, όπως και οι φερέλπιδες ακόλουθοί του, είναι ότι η κοινωνία δεν τους δίνει τροφή για διχαστική ρητορική. Το προσπάθησαν με τα Τέμπη και απέτυχαν. Παλιότερα ήταν το μεταναστευτικό. Τώρα είναι το Παλαιστινιακό.
Ομως ...
κανένα από αυτά τα ζητήματα δεν μπορεί να διχάσει την ελληνική κοινωνία. Και χωρίς διχασμό η Αριστερά είναι καταδικασμένη να γκρινιάζει, χωρίς όμως να μπορεί να ξεφύγει από το περιθώριο. Είτε με Τσίπρα είτε χωρίς Τσίπρα.
Θα μου πείτε, και η νοσταλγία του διχασμού έχει κι αυτή το κοινό της. Το είδαμε προχθές στο Παλλάς. Εστω και μεταχειρισμένο, σε τιμή ευκαιρίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου