Αριστερά σημαίνει αγώνας. Ανυπότακτες μάχες με τον Μολώχ του καπιταλισμού ακόμη κι αν χρειαστεί να δώσεις τη ζωή σου. Σημαίνει πονηριά. Να πλησιάζεις το κεφάλαιο ύπουλα πίνοντας Montrachet Grand Cru και την κατάλληλη στιγμή να χτυπάς. Κάθε γουλια πίκρα αλλά απαραίτητη συνθήκη. pic.twitter.com/OooaJlg35P
— Thanos 🇮🇹🇬🇷 (@taurothanos) November 16, 2025
Tου Παντελή Σαββίδη
Μεταλλάξεις, σαν της κ. Δαμανάκη, δεν μπορεί να περνούν απαρατήρητες. Οι μεταλλασσόμενοι συκοφαντούν και ανθρώπους που τους πίστεψαν.
Η Αριστερα μετά τον Εμφύλιο είχε έντονη παρουσία στον δημόσιο βίο με τις εκλογές του 1958 και το 24,42% που συγκέντρωσε χάρις, εν πολλοίς, στην παρουσία του προέδρου της Ιωάννη Πασσαλίδη και του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου της Ηλία Ηλιού.
Ανησύχησε το σύστημα το οποίο στις εκλογές του 1961 προέβη στην γνωστή βία και νοθεία για να τις κερδίσει και για την οποία κατηγορείται και σήμερα ο Καραμανλής (ο γενάρχης).
Μεσολάβησε δικτατορία και μεταπολιτευτικά, η Αριστερά διεκδίκησε την πολιτική εξουσία σε αγαστή συνεργασία με την Νέα Δημοκρατία το 1989. Την πήρε με άθλιες , μεθοδεύσεις υπο συνεργατική μορφή μέχρι που έφερε αυτοδύναμο στην εξουσία τον πατέρα Μητσοτάκη. Αυτός ήταν και ο στόχος της.
Η Αριστερά απαξιώθηκε αλλά χάρη στο σύστημα το οποίο πάντοτε υπηρετούσε, επανήλθε.
Ακολουθεί η παρουσία της Δαμανάκη στην ηγεσία της και στελέχη της ερωτοτροπούσαν με το σύστημα Σημίτη, με την όμάδα, δηλαδή, του κόμματος εναντίον του οποίου ανέπτυξε την πολιτική της-σε συνεργασία πάντοτε με την δεξιά- και του οποίου κόμματος τον αρχηγό ήθελε να κλείσει στη φυλακή.
Η λαϊκή απήχηση Αριστεράς και Δεξιάς δεν έδινε την δυνατότητα να ικανοποιήσουν την εξουσιαστική βουλημία τους.
Η Αριστερά μετά τον Μητσοτάκη (1993) επανήλθε με την τραγική εμφάνιση του Τσίπρα και του Συριζα. Το καθεστώς, εσωτερικό και εξωτερικό, την στήριξε και είχαμε τα γνωστά τραγικά αποτελέσματα.
Κανένα κόμμα δεν θα μπορούσε να περάσει τα σκληρότερα μνημονιακά μέτρα που πέρασε ο Τσίπρας με το τρίτο μνημόνιο. Με λαϊκή, μάλιστα, υποστήριξη. Μην ξεχνάμε, ο λαός τον χειροκροτούσε
Επανέρχεται και σήμερα ο Τσίπρας και ό,τι απέμεινε απο περιπλανώμενα αριστερά στελέχη τα οποία περιφέρουν σε όλο το πολιτικό φάσμα την εξουσιαστική βουλημία τους.
Δεν θέλουν ,απλώς, την εξουσία. Θέλουν και όλα τα παράγωγά της. Και τα απολαμβάμουν εις υγείαν των Αριστερών που τους εμπιστεύονται.
Γι αυτό σήμερα πολλοί ακούν Αριστερά και αλλάζουν πεζοδρόμιο.
Η μαρξιστική εκδοχή της εστίαζε στο ταξικό οικονομικό στοιχείο.
Η άλλη, μεταμορφωμένη εκδοχή της, εστιάζει στην διάλυση ό,τι συγκροτεί την ανθρώπινη προσωπικότητα και αξιοπρέπεια. Κοινότητα, ταυτότητα, ευθύνη, αλληλεγγύη.
Περιπτώσεις σαν και της απολύτως καθεστωτικής κ. Δαμανάκη υπάρχουν για να μας θυμίζουν την πορεία και την πολιτική των ηγετικών προσωπικοτήτων της αριστεράς. Και την πραγματική ιδεολογία τους. Το προσωπικό συμφέρον με την χρησιμοποίηση ενός πλήθους για την επιβολή του. Και λέω ηγετικών προσωπικοτήτων διότι η βάση της Αριστεράς έχει και ανθρώπους με αξιοπρέπεια και ιδεολογία.
Έχουμε να κάνουμε, λοιπόν, με …
έναν εισοδισμό της μητσοταικής δεξιάς στα στελέχη της Αριστεράς.
ΥΓ1: το άλλο εντυπωσιακό στοιχείο με την Αριστερά είναι το εκλογικό ποσοστό 8% περίπου που παίρνει το ΚΚΕ. Στις περισσότερες χώρες τα κομμουνιστικά κόμματα στυλ του ΚΚΕ έχουν εκλείψει. Η Ελλάδα είναι η μόνη, αν όχι μια απο τις ελάχιστες χώρες, όπου ένα κόμμα-θρησκεία που ουσιαστικά φροντίζει μόνο τα μέλη του με μεθόδους όχι πάντοτε πολιτικές, αυξάνεις τις δυνάμεις του.
ΥΓ2: Υπάρχει και μια άλλη Αριστερά που μετα την αυτοκριτική της εγκατέλειψε την διάσταση του διεθνισμού που αποδομούσε κάθε τι που συγκροτεί εθνική κοινότητα και ταυτότητα. Είναι συμπαθής στις νέες θέσεις της αλλά ολιγάριθμη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου