Του ΑΓΓΕΛΟΥ ΚΩΒΑΙΟΥ
Μπορεί κανείς να υποβαθμίσει ένα γεγονός, όπως ο τραγικός θάνατος ενός ανθρώπου σε ώρα εργασίας;
Κατηγορηματικά όχι, σε καμία περίπτωση. Αυτό συνέβη το πρωί της Τετάρτης, 26 Νοεμβρίου, στο αμαξοστάσιο της ΣΤΑΣΥ στον Πειραιά. Θα όφειλε να είναι μία από τις σημαντικές ειδήσεις της ημέρας, να γίνουν γνωστά τα αίτια και οι συνθήκες του δυστυχήματος, να γίνει γνωστό τι συνθήκες επικρατούν στον χώρο των συγκοινωνιών, που ούτως ή άλλως είναι μία ανοιχτή πληγή.
Και όμως δεν συνέβη αυτό.
Και την ευθύνη δεν φέρουν τα ΜΜΕ. Την φέρουν οι συνδικαλιστές της ΣΤΑΣΥ, που αποφάσισαν ότι σε ένδειξη πένθους – ή διαμαρτυρίας, ή μήπως τιμωρίας της κοινωνίας; – έπρεπε να κατεβάσουν αιφνιδιαστικά, απροειδοποίητα, τα ρολά σε όλα τα μέσα σταθερής τροχιάς, δηλαδή στον ΗΣΑΠ και στις γραμμές 2 και 3 του Μετρό, για έξι ολόκληρες ώρες. Ενώ θα μπορούσαν να κάνουν τη στάση εργασίας την επόμενη ημέρα έχοντας προετοιμάσει τους πολίτες που με το εισιτήριό τους χρηματοδοτούν και αυτοί τους μισθούς των συνδικαλιστών.
Τι επιπτώσεις είχε αυτή η απόφαση στη ζωή της Αθήνας το γνωρίζουν όσοι το έζησαν και δεν μπορούν καν να το φανταστούν όσοι δεν κινούνταν εκείνες τις ώρες στην πόλη. Δυστυχώς, αυτοί που επηρεάστηκαν από την αιφνιδιαστική στάση εργασίας ήταν εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι. Οσοι εκδιώχθηκαν από τους συρμούς του Μετρό και ξεχύθηκαν στους δρόμους αναζητώντας εναλλακτικούς τρόπους μετακίνησης, όσοι στριμώχθηκαν ασφυκτικά στα λεωφορεία και τα τρόλεϊ, όσοι ματαίως αναζητούσαν ταξί, όσοι, Ελληνες και ξένοι, έχασαν τις προγραμματισμένες πτήσεις τους, όσοι δεν είχαν τρόπο να φτάσουν στους προορισμούς τους, όσοι βρίσκονταν στα ΙΧ τους και προσπαθούσαν να κατανοήσουν τι έχει συμβεί.
Η είδηση μετατράπηκε αυτομάτως σε κάτι άλλο: πώς η Αθήνα μπορεί να φτάσει στα πρόθυρα της αυτανάφλεξης ή της εσωτερικής κατάρρευσης, όταν κάποιος αποφασίζει να κάνει μία τέτοια δολιοφθορά.
Πρόκειται ακριβώς περί αυτού: δολιοφθοράς σε βάρος του συνόλου της κοινωνίας, οριζοντίως, καθέτως και αδιακρίτως.
Κάποιος αποφάσισε να κλείσει το Μετρό, λες και είναι δικό του «μαγαζί».
Δεν είναι δικό του και από τη στιγμή που το έκλεισε θα έπρεπε να υπάρχουν επιπτώσεις.
Δεν υπήρξαν όμως ούτε καν δηλώσεις, ούτε καν μία επίσημη αποδοκιμασία από την οργανωμένη πολιτεία.
Μετά τον θάνατο του συναδέλφου τους, οι συνδικαλιστές της ΣΤΑΣΥ στράφηκαν κατά του κοινωνικού συνόλου.
Τελικά, πόσο πιο ασεβής επιλογή μπορούσε να γίνει;
Είναι αυτές οι εκδηλώσεις εξαιρετικά ενοχλητικά δείγματα μίας σάπιας αντίληψης και νοοτροπίας της μεταπολιτευτικής Ελλάδας.
Και την ίδια στιγμή μία ένδειξη του στρεβλού τρόπου με τον οποίο ερμηνεύονται οι έννοιες του «δικαιώματος», της «ελευθερίας» και, εν τέλει, μία υπενθύμιση για κάτι ακόμη: το σημείο όπου τέμνονται οι έννοιες του ολοκληρωτισμού, του αυταρχισμού και του λαϊκισμού.
Ολα αυτά, ειδικά όταν έχουν κάποιο «αριστερό» πρόσημο, μένουν στην Ελλάδα ατιμώρητα, αφήνονται και εκδηλώνονται ανενόχλητα, ανατροφοδοτούνται και σχηματίζουν θυλάκους (κακώς εννοούμενης) αντίδρασης μέσα στον κοινωνικό ιστό. Και κάπως έτσι, διαμορφώνεται ένα πλαίσιο ασυλίας σε κάθε είδους κοινωνικά σαμποτάζ. Από το πώς κλείνει τους δρόμους όποιος θέλει, όποτε θέλει, πώς αφήνονται ανενόχλητες οι παρελάσεις όλων των συνδικαλιστικών παραφυάδων της κομμουνιστικής Αριστεράς με τα στυλιάρια και πώς, τελικά, όλα αυτά βαφτίζονται «δημοκρατικό δικαίωμα».
Πρόκειται περί του ακριβώς αντιθέτου. Είναι πολλαπλές εκδηλώσεις ανομίας και βίας σε βάρος του κοινωνικού συνόλου, που εμπίπτουν μάλιστα σε πολλές κατηγορίες αδικημάτων, για τα οποία προβλέπεται τιμωρία.
Το ελληνικό κράτος και ένα μεγάλο μέρος του κοινωνικού συνόλου, τα υφίστανται όλα αυτά, με μία νοσηρή παθητικότητα και μία διαβρωτική αδράνεια. Ολοι ενοχλούνται από τους λίγους, όλοι καταπιέζονται, όλοι διαμαρτύρονται, όμως ξεσπούν στον κλειστό τους κύκλο και περίγυρο, πολλές φορές επειδή υπάρχει αυτή η καταπίεση από τις αντιδραστικές μειοψηφίες.
Το στοιχείο αυτό οδηγεί δυνητικά σε κοινωνική διάβρωση. Αντιστρέφει τους όρους της δημοκρατίας, διαστρεβλώνει τις έννοιες του δικαιώματος και της υποχρέωσης, για την ακρίβεια, τις αποσυνδέει και ακυρώνει τη δεύτερη σε βάρος του πρώτου.
Πώς αποκαθίσταται η ισορροπία που έχει ανατραπεί;
Μόνο με ...
επιβολή του νόμου, δηλαδή των προβλεπόμενων συνεπειών, όπου και όπως απαιτείται.
Αυτό όμως πάλι, στην μεταπολιτευτική Ελλάδα θεωρείται φασισμός, μέσα στη βαθιά σύγχυση των ακτιβιστικών μειοψηφιών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου