Μια Ρουμάνα χτυπά τον κούλη μας 🥲 #αρδ #νδ_εγκληματικη_οργανωση #ΝΔ_μαφια https://t.co/04atZ6lZLq pic.twitter.com/UygqhEKc4x
— Tolis Anemelos (@tolisXY) July 4, 2025
‘’Τον ήπιαμε’’ λάδι σε καμβά
— 𝒲𝒾𝓃𝓈𝓉𝑜𝓃 𝒞𝒽𝓊𝓇𝒸𝒽𝒾𝓁𝓁 ⨯ (@prwinND) July 4, 2025
Καλλιτέχνης: Λάουρα Κοβέσι pic.twitter.com/wLSbRSdhKD
Του ΚΩΣΤΑ ΚΑΛΛΙΤΣΗ
Η κοινή εμπειρία δείχνει ότι όταν χρειάζεται φως και καθαρές κουβέντες, αλλά επιλέγεις να επενδύεις στον κυνισμό και στη λήθη, στρώνεις το χαλί για το επόμενο σφάλμα.
Οταν τυχαία –από μια έρευνα που έκαναν οι υπηρεσίες ασφαλείας του Ευρωκοινοβουλίου– αποκαλύφθηκε το καθ’ ημάς σκάνδαλο των υποκλοπών, επιστρατεύτηκε ο κυνισμός: «Ε, όλοι τα ίδια κάνουν!».
Οταν τα ρουσφέτια και –κυρίως– η έλλειψη έγνοιας (αφού ο αρμόδιος υπουργός είχε λάβει 12 επιστολές που προειδοποιούσαν για κίνδυνο, αλλά αδράνησε…) οδήγησαν στην τραγωδία των Τεμπών, οι ευθύνες αποδόθηκαν στις «χρόνιες παθογένειες» – στον κ. Κανένα.
Κι όταν, τελευταία, η Ευρωπαία εισαγγελέας οδήγησε τη δικαστική έρευνα στον ΟΠΕΚΕΠΕ μέχρι τέλους, έγινε επίκληση του «βαθέος κράτους».
Υπάρχει και μια διαφορετική ανάγνωση, πιο πεζή: Βαθύ κράτος, καλώς ή –ίσως– κακώς, δεν υπάρχει. Αυτό που υπάρχει είναι ένα άρρωστο σύστημα που θεωρεί το κράτος λάφυρο. Αφήνει τα ίχνη του παντού.
Είναι το σύστημα που άλλαξε τις προδιαγραφές για τον διοικητή της ΕΥΠ, για να διορίσει κάποιον με προσόντα, ώστε να υποκλέπτονται συνδιαλέξεις υπουργών, επιχειρηματιών και άλλων.
Το σύστημα, πάλι, που άλλαξε τις προδιαγραφές στον ΟΣΕ και διόρισε τον μοιραίο σταθμάρχη.
Είναι το ίδιο που έβαλε στο περιθώριο την επιθεωρήτρια του ΟΠΕΚΕΠΕ που αντιλήφθηκε ότι στηνόταν πάρτι στον Οργανισμό, και ίσως να μην είναι άμοιρο ευθυνών για τις εντυπωσιακές «αβλεψίες» πολλών ελεγκτικών αρχών ταυτόχρονα.
Το ένα φέρνει το άλλο, και το άλλο είναι η επένδυση στη λήθη. Η προσδοκία –κι ευσεβής πόθος– ότι όλα ξεχνιούνται σε αυτόν τον τόπο.
Δεν ήταν πολύ δύσκολη η υποβάθμιση του σκανδάλου των υποκλοπών, στις συνθήκες της πανδημίας και της ενεργειακής κρίσης που την ακολούθησε (εξαιτίας των οποίων διανεμήθηκαν και περί τα 60 δισ. ευρώ στη 2ετία μέχρι το 2023…), έως ότου ήρθε η ανεξάρτητη Δικαιοσύνη να κλείσει το θέμα – όλα ήταν μια πλάνη, είπε, παράνομες υποκλοπές δεν έγιναν, σκάνδαλο δεν υπήρξε. Η τραγωδία των Τεμπών ήταν διαφορετικό θέμα, δύσκολα θα ξεχνιόταν, γι’ αυτό υπήρξε ειδική μέριμνα να μη γίνεται ουδεμία επίσημη αναφορά σε Τέμπη και σιδηρόδρομο. Επί μια 2ετία, για να αποφεύγονται συνειρμοί, δεν ανακοινώνονταν ούτε καν τα μέτρα που λαμβάνονταν για την ασφάλεια των σιδηροδρόμων.
Το ίδιο μοτίβο κυνισμού επαναλαμβάνεται για το νέο σκάνδαλο: Πού θα πάει, θα ξεχαστεί!..
Δεν είναι το πιο πιθανό ενδεχόμενο, για λόγους που σχετίζονται με την εμπλοκή της ευρωπαϊκής Δικαιοσύνης, με το κοινωνικό κλίμα που έχει βαρύνει πολύ από τα οξύτατα λαϊκά προβλήματα, με πρώτο την ακρίβεια και την καθήλωση των μισθών. Ολα αυτά δεν ευνοούν τη λήθη.
Αντίθετα, φαίνεται ότι υπενθυμίζουν εντονότερα τις ευθύνες, που –να, ένα σχετικά καινούργιο στοιχείο– διάφορες πλευρές τείνουν πλέον να τις επικεντρώνουν στο Μέγαρο Μαξίμου: Αφού αυτό αποφάσιζε για όλα, αφού ήθελε να είναι παντοδύναμο και να ελέγχει όλους τους αρμούς του κράτους, ε, αυτό –λένε– θα πρέπει να αναλάβει την ευθύνη.
Ισως το επιτελικό κράτος γίνεται...
μπούμερανγκ.
Τα γεγονότα εκδικούνται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου