"Κόμμα = Ομάς ανθρώπων, ειδότων ν' αναγιγνώσκωσι και ν' αρθογραφώσιν εχόντων χείρας και πόδας υγιείς, αλλά μισούντων πάσαν εργασίαν, οίτινες ενούμενοι υπο ένα οιονδήποτε αρχηγόν, ζητούσι ν' αναβιβάσωσιν αυτόν δια παντός μέσου εις την έδραν πρωθυπουργού, ίνα παρέχη αυτοίς τα μέσα να ζώσι χωρίς να σκάπτωσι"
Εμμανουήλ Ροΐδης , Έλληνας πεζογράφος και κριτικός (1836-1904)


ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΑΡΙΣΤΕΡΟ-ΑΝΑΡΧΟ-ΦΑΣΙΣΤΟ-ΚΑΘΑΡΜΑΤΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Οι μελανοχίτωνες του «Ρουβίκωνα»

Του ΤΑΚΗ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ

 Στην αρχή έμοιαζαν λίγο γραφικοί. Ατακτα παιδιά, αλλά «δικά μας», όπως τα είχε χαρακτηρίσει ο κ. Δραγασάκης. 

Μαζεύτηκαν στο περιστύλιο της Βουλής όταν οι μετοχές του κοινοβουλευτισμού είχαν πάρει την κάτω βόλτα. Κανείς δεν θυμάται για ποιο λόγο είχαν φθάσει ώς εκεί ούτε και πώς. Ολοι όμως θυμούνται πως έφυγαν με περιπολικά που τα είχε μετατρέψει σε ταξί ο τότε πρόεδρος της Βουλής κ. Βούτσης. 

Τότε η προσοχή της δημοκρατίας ήταν στραμμένη στη Χρυσή Αυγή. Τα αριστερά της έκδοχα είχαν το άλλοθι της Αριστεράς, που την είχε επιλέξει ο λαός για να τον κυβερνήσει.  

Το όνομά τους ήταν «Ρουβίκωνας». Από άποψη μάρκετινγκ ήταν επιτυχημένο. «Εγραφε», που λένε. Εξάλλου ποιος ήξερε πως τον Ρουβίκωνα τον διέσχισε ο Ιούλιος Καίσαρ με τις λεγεώνες του για να καταλύσει τη δημοκρατία στη Ρώμη. Σημειολογικά παρέπεμπε σε κάτι δυναμικό και αποφασισμένο. Εκαναν «παρεμβάσεις», πετούσαν τρικάκια, έγραφαν συνθήματα σε τοίχους, σήκωναν πανό και εκβίαζαν γιατρούς που ζητούσαν φακελάκια.  

Πόσοι είναι, ποιοι είναι και τι θέλουν από τη ζωή μας, κανείς δεν ξέρει. 

Εκφράζουν κάποια ιδεολογία, όπως η Χρυσή Αυγή; 

Ο δημοκρατικός λυρισμός τούς είχε κατατάξει στην Αριστερά, γιατί κάπως έπρεπε να ξεχωρίζει τον δικό τους φανατισμό από τον φανατισμό της Ακροδεξιάς. Δεν έχει σημασία η ιδεολογία. Αυτή είναι το πρόσχημα. Σημασία έχει ο φανατισμός, η εχθροπάθεια, το δίκαιο του «εγώ» που νομιμοποιείται όταν γίνεται «εμείς». Και όπως έγραψε ο Βολταίρος στο φιλοσοφικό λεξικό του, ο φανατισμός είναι μια ασθένεια από την οποία, όταν σε χτυπήσει, δεν μπορείς να απαλλαγείς διά βίου.

Τις προάλλες αναβάθμισαν τις παρεμβάσεις τους. Μιλίτσιες ντυμένες στα μαύρα και με τη σημαία της Παλαιστίνης περιπολούσαν στο κέντρο της Αθήνας κυνηγώντας σιωνιστές. Οπου «σιωνιστές» είναι Ισραηλινοί ταξιδιώτες που έρχονται στη χώρα μας αφού έχουν συμμετάσχει στη «γενοκτονία» των Παλαιστινίων ή Ελληνες εβραϊκού θρησκεύματος.  

Eσπασαν στο ξύλο μερικούς, προπηλάκισαν άλλους, ακόμη και ιδιοκτήτες καταστημάτων που τους φιλοξενούσαν. 

Κοινώς τρομοκράτησαν, όπως παλιότερα τρομοκρατούσαν οι παλιάνθρωποι της Χρυσής Αυγής Πακιστανούς. 

Δεν χρειάζεται να πω πως δεν τους ενόχλησε κανείς. Ούτε η αστυνομία ούτε οι υπόλοιποι θαμώνες. Η παρέμβαση των μελανοχιτώνων στέφθηκε από επιτυχία και ήρθε να προστεθεί στις αντισημιτικές «παρεμβάσεις» που, ακόμη κι αν δεν υιοθετούνται, γίνονται ανεκτές. 

Ο αντισημιτισμός έχει γίνει κοινός τόπος στην ελληνική κοινωνία, είτε από άγνοια, είτε από αδιαφορία, είτε από ανοησία. Και ενίοτε αναβαθμίζεται σε φανατισμό, όπως στην περίπτωση των μελανοχιτώνων του «Ρουβίκωνα».  

Είναι ακόμη πιο επικίνδυνος διότι ...

 

αρνούμαστε να τον παραδεχθούμε και για να έχουμε ήσυχη τη συνείδησή μας δεν τολμούμε να τον συνδέσουμε με τη φρίκη της Σοά


Δεν υπάρχουν σχόλια: