— Ανδρέας Πετρουλάκης (@anpetroulakis) July 18, 2025
Toυ ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΚΑΣΙΜΑΤΗ
Το κάζο με τη Λιβύη θα ήταν για γέλια, αν δεν ήμασταν εμείς στη θέση του κορόιδου. Ενα αποτυχημένο κράτος, με την πλήρη έννοια του όρου «failed state», ένα πρώην κράτος σε κατάσταση απόλυτης ρευστότητας, έχει κάνει άνω – κάτω την ελληνική εξωτερική πολιτική και υποχρεώνει τον υπουργό Εξωτερικών να τρέχει πότε δεξιά και πότε αριστερά – ή, μάλλον, ανατολικά και δυτικά, αφού μιλάμε για τη Λιβύη – σε ρόλο πυροσβέστη και πάντα κατόπιν εορτής.
Κανείς δεν έχει ψευδαισθήσεις για τα κίνητρα της Λιβύης, όλοι ξέρουν ότι εξυπηρετεί την επιδίωξη της Τουρκίας να αποθαρρύνει τις αμερικανικές πετρελαϊκές εταιρείες από έρευνες στα ελληνικά θαλάσσια «οικόπεδα», όπως τα λέμε καταχρηστικά.
Πώς τα καταφέραμε έτσι, ώστε να είμαστε τόσο ευάλωτοι, ακόμη και απέναντι στη Λιβύη;
Στο κάτω κάτω, εμείς ποιον ενοχλούμε; Εμείς είμαστε ικανοποιημένοι με τη θεωρητική δυνατότητα του 100% των δικαιωμάτων μας, αυτό μας φτάνει. Μας φτάνει να ξέρουμε ότι, αν θέλουμε, μπορούμε.
Αυτό είναι όμως το πρόβλημα, ξέρετε: το θεωρητικό 100%. Διότι, για να συντηρείται η φαντασίωση που μας ικανοποιεί, πρέπει η δυνατότητα αυτή να μένει ανέπαφη από την πραγματικότητα. Αν οι τριγύρω αρχίσουν να τσιμπολογάνε κάτι από εδώ και κάτι από εκεί, γκρεμίζεται το όνειρο.
Συγκεκριμένα, όταν είχαμε τη δυνατότητα να διευθετήσουμε το θέμα με τη Λιβύη, κάναμε πίσω, επειδή η Γαύδος θα έχανε το 3% της επήρειας της. Θα έμενε μόνο με 97%, αντί για το 100%, και φυσικά η Ελλάδα δεν μπορούσε να το επιτρέψει, για τον λόγο ότι η εξίσωση προς τα κάτω είναι αξία του Υπαρκτού Ελληνισμού. Αν η Γαύδος δεν μπορεί να έχει το 100%, που μπορεί να έχει λ.χ. η Σαλαμίνα, τότε ας μην το έχει κανένας! Πληρώνουμε το κόστος του φαντασιακού μαξιμαλισμού. Προτιμάμε μια Ελλάδα θαλασσοκράτειρα στην Ανατολική Μεσόγειο της φαντασίας μας. Ωσπου, χαμένοι στα σύννεφα, σκοντάφτουμε κάποια στιγμή πάνω στη Λιβύη και τότε αρχίζουμε το γνωστό τροπάριο για όλα εκείνα που μας ενώνουν και τα οποία είναι περισσότερα από τα άλλα που μας χωρίζουν κ.ο.κ.
Ολα αυτά, αλλά και όσες εκπλήξεις θα ακολουθήσουν στο μέλλον, οφείλονται στην απροθυμία μας να συμφιλιωθούμε με την ιδέα ότι είμαστε υποχρεωμένοι κάποια πράγματα να τα μοιραστούμε με την Τουρκία. Επ’ αυτού υπάρχει διακομματική και άρρητη συναίνεση, που συντηρείται από την ευκολία με την οποία η εκάστοτε αντιπολίτευση θα σπεύσει να κατηγορήσει την εκάστοτε κυβέρνηση για οποιαδήποτε κίνηση προς την κατεύθυνση του συμβιβασμού, είτε είναι πραγματική είτε υπάρχει μόνο στη φαντασία τους. Επομένως, δεν διαφαίνεται διέξοδος, αφού δεν υπάρχει δυνατότητα να αλλάξει η πολιτική μας. Εννοείται ότι δεν έχω καμία αντίρρηση με αυτή την επιλογή από την ώρα που μας εκφράζει και μας ικανοποιεί. Χρήσιμο είναι, όμως, να έχουμε υπ’ όψιν τις συνέπειες για να μην παραπονιόμαστε μετά που θα έχουμε προβλήματα χώνεψης…
ΤΟ ΚΑΛΩΔΙΟ
Εδώ δεν μας απασχολεί καθόλου το ζήτημα, στην Κύπρο όμως γίνεται ο χαμός με την υπόθεση του ηλεκτρικού καλωδίου για τη σύνδεση Ελλάδος – Κύπρου – Ισραήλ. Ελλάδα και Κύπρος έχουν πιαστεί σε έναν καβγά, που έχει κάνει έξαλλους τους Κυπρίους, αν κρίνω από τα δημοσιεύματα στα ΜΜΕ τους.
Ο λόγος είναι αυτός για τον οποίο συνήθως σφάζονται οι οικογένειες: τα λεφτά. Συγκεκριμένα, το κόστος του έργου.
Πολύ απλά, η Ελλάδα, μέσω του ΑΔΜΗΕ και με την υποστήριξη της ΕΕ, ζητάει από την Κύπρο να καταβάλει από τώρα το κόστος που της αναλογεί για την κατασκευή και την πόντιση του καλωδίου.
Η Κύπρος αρνείται και αντιτείνει ότι αυτή η απαίτηση συνιστά παραβίαση του υφιστάμενου συμφωνητικού, που ορίζει ότι η καταβολή των δόσεων από την Κύπρο θα ξεκινήσει το 2026.
Παραδέχομαι ότι, όσο και αν έψαξα στα σχετικά δημοσιεύματα, δεν κατάφερα να καταλάβω πώς μοιράζεται το δίκιο στην υπόθεση αυτή. Ωστόσο, ο καβγάς γίνεται χωρίς πραγματικό λόγο, και αυτό είναι το πιο δυσάρεστο. Οι δύο πλευρές διαφωνούν για τον επιμερισμό του κόστους κατασκευής ενός έργου, του οποίου όμως η πραγματοποίηση εξαρτάται από την άδεια της Τουρκίας.
Λοιπόν, εποικοδομητικότερο θα ήταν αν Ελλάδα και Κύπρος άφηναν στην άκρη τη διαφωνία περί του κόστους για να συγκεντρωθούν στο ουσιώδες του ζητήματος και ...
να προσπαθήσουν να βρουν τον τρόπο με τον οποίο θα πειστεί και η Τουρκία να επιτρέψει την πραγματοποίηση του έργου.
Τι να κάνουμε;
Αφού έτσι τα καταφέραμε και εξαρτώμεθα από τη δική τους συναίνεση, τουλάχιστον ας μην πλακωνόμαστε μεταξύ μας για το πρωθύστερο…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου